Leger hebben we een podium nooit gezien als bij Sleaford
Mods dinsdag laatstleden, een duo dat handelt in erg minimalistische songs die
niets meer om het lijf hebben dan een beat van Andrew Fearn en de stem van
Jason Williamson. De heren, die eruitzien alsof ze pas op gesprek zijn geweest
op het lokale Centrum Voor Algemeen Welzijnswerk in het Britse Nottingham,
hebben aan één laptop en een microfoon immers genoeg om hun ding te doen. Oei,
bijna vergaten we een six-pack biertjes voor Fearn die behalve de start-button
verder de gehele duurtijd van elk nummer niets om handen heeft. Maar… op Les Nuits Botanique bewezen ze voor een zo
goed als volle tent wel dat hun slagkracht een veelvoud is van het materiaal
dat ze gebruiken.
In de aanloop naar Sleaford Mods maakten ook Shame hun
debuut op een Brussels podium. Deze nog piepjonge Londenaars trokken begin dit
jaar huiswaarts met de meeste boekingen
na hun doortocht op het Nederlandse showcasefestival Eurosonic. Al na
één nummer wisten we waarom: met op kop de schuimbekkende Eddie Green echoden
de Sex Pistols, Teardrop Explodes en The Godfathers tot ver buiten de Chapiteau waarin de rijen
snel aangroeiden tot aan het centraal opgestelde mengpaneel. Dat Green op dat
moment alsmaar luider “I like it better when you’re not around” (uit “Tasteless”)
gromde hield alvast niemand tegen. In de gegeven context (eerste keer Brussel)
stond de groep opvallend zelfverzekerd op het podium. Zelfs een vervanging van 2
bassnaren – voor een reserve gitaar is het budget nog ontoereikend - bracht de
heren niet van de wijs. Afgaande op wat Shame op Les Nuits (en deze zomer
wellicht even goed op Pukkelpop) ten gehore bracht, zit er van deze jongens welhaast
zeker een straffe debuutplaat aan te komen. Wij zijn nu al fan.
Dag 6 ontving dus als “grote” naam Sleaford Mods die er hun
recentste plaat “English tapas” te promoten hadden. Het zit fans van
het eerste uur misschien wat ongemakkelijk dat dit duo stilaan weg van de
underground-scene waarin ze jarenlang anoniem hun ding
konden doen de laatste jaren wat aan bekendheid hebben gewonnen. Niet dat we daarvoor concessies
voelen want Williamson blijft zweren dat het een lieve lust is en schopt in
zijn teksten ongemeen verder wild om zich heen tegen alles wat maatschappelijk onkies is of hem gewoon op de zenuwen werkt. Een manifest hebben de heren niet,
Williamson observeert (vaak erg raak) en spuwt zijn teksten bijna ook
letterlijk uit (wat een indrukwekkende tour de force is een concert van hen in
dit opzicht!). Op Les Nuits voelde je de spanning én het volume opbouwen naar
het einde van de set toe. Ervoor was er een klein opstootje in het publiek dat
Williamson vriendelijk maar met ogen die dwingend genoeg waren probeerde te
ontzenuwen. Hun rauwe sound heeft, we moeten daar niet flauw over doen, wel degelijk opruiende
krachten. In dat opzicht breken ze ook bruusk met de braafheid waarin rock-’n-roll
de voorbije 3 decennia toch wat was vastgelopen. Het op een opwindende dub-beat
steunende “Cuddly” zette na “B.H.S.” een heftig punt achter een markante set. De
bissen deden er met het nijdige “Jobseeker” alleen nog een schepje bovenop.
Het lef en de arrogantie van Sleaford Mods spat van het podium
af terwijl er nauwelijks iets op
gebeurt. De songs komen als vuistdikke uppercuts naar je toe en doen je in het
naar huis gaan beseffen dat “All you zombies tweet tweet tweet” misschien ook
wel een beetje over jezelf zou kunnen gaan. En net op dat moment weerklinkt in
ons hoofd ook Williamson die in zijn micro een luide scheet na doet. Geen
toeval.
No comments:
Post a Comment