Suikerrock dag 1 Tienen 28/07/17

Er moeten redenen zijn waarom we tot nu gewacht hebben alvorens voor het eerst Suikerrock aan te doen want van de verzamelde affiches van de afgelopen jaren gaat voor ons nochtans een zoete aantrekkingskracht uit waar we doorgaans niet aan kunnen weerstaan. Dit keer was het dus wél raak omwille van de gelijktijdige aanwezigheid van veteraan en (nog) levende legende Iggy Pop – vorige zomer nog in grootse doen op Werchter - en het beste classic rock combo dat de jongste jaren vanuit Long Beach, Californië bij ons is komen aangespoeld: de Rival Sons. Tel daarbij 2 inlandse namen, één nieuwe en één gevestigde (Equal Idiots en Black Box Revaltion) en hop, we stonden op vrijdagavond in hartje Tienen op De Grote Markt.

Onze quotering is als volgt: ❹ (uitstekend), ❸ (goed), ❷ (twijfelgeval) en ❶ (onder onze maat).

Op een vrijdagavond in de late namiddag het traject Gent-Tienen afleggen leek vooraf volgens onze gps makkelijker dan in werkelijkheid. De drukte rond Brussel kostte ons dan ook het openingsconcert van Equal Idiots (18:30), nochtans een best genietbaar duo uit Hoogstraten dat zich deze zomer een weg gebaand heeft naar zowat alle festivals. Het vinnige “Put your head in the ground” hoorden we nog bij het opwandelen van de Markt, een advies dat we met het oog op Rival Sons (❸, 19:45) die erna kwamen helemaal in de wind sloegen. Door technische panne zag de band zich jammer genoeg genoodzaakt ruim een kwartier later aan hun set te beginnen. Samen met nog enkele andere trouwe volgelingen vooraan stonden we vanzelfsprekend stevig te balen want dat ging ons enkele songs kosten. Een gevoel dat gelukkig instant verdween toen de groep “Hollow bones pt. 1” inzette. Zanger Jay Buchanan verkende (blootsvoets) meteen de catwalk die Suikerrock aanbood en maakte daar, als groep die nog niet zo’n naambekendheid heeft hier ten lande, gretig gebruik van om sneller contact te maken met het publiek. Gitarist Scott Holiday speelde wederom met vuur in de vingers en drummer Michael Miley oversteeg ook op het podium van Suikerrock ruimschoots de gemiddelde anonimiteit van een drummer achteraan het podium. In “Secret” haalde Buchanan enkele keren vocaal zo hard uit dat er zich vanuit de Tiense cafés wellicht nog enkelen bij het publiek buiten op de Markt zullen hebben aangesloten. De groep werkte via een lang en heerlijk “Hollow bones pt. 2” toe naar hun klassieke afsluiter “Keep on swinging”. Zullen we zeker doen in afwachting van een volgende passage hier ten lande van dit meesterlijke blues-rock gezelschap. Beetje onlogisch, maar gezien het thuisvoordeel begrijpelijk, stonden Black Box Revelation (❷, 21:30) na het internationaal veel meer uitstralende Rival Sons geprogrammeerd. Moeilijk wel om niet toe te geven dat we daarmee ook kwalitatief een verdieping of 5 naar beneden donderden. Hoe fris BBR ten tijde van hun debuut ook was, des te jammer is het dat de groep intussen zo vlak en éénvormig is gaan klinken. Een gevoel dat we wellicht voor de derde keer naar hetzelfde nummer aan het luisteren waren illustreerde halfweg hun concert pijnlijk de weg die BBR voor ons aan het afleggen is. Dat Jan Paternoster en Dries Van Dijck na hun set de voorste gelederen kwamen vervoegen om Iggy Pop (❸, 23:00) te zien kon dan wel weer op onze sympathie rekenen. Erg inspirerend voor hen hopen we want als workshop ‘podiumkunsten’ en ‘klassieke rocksong’ kon de immer energieke Pop en zijn geoliede begeleidingsband immers wel tellen. Openen met “I wanna be your dog” en “Gimme danger” zorgde op de Tiense Markt duidelijk voor die langverwachte stroomstoot die deze eerste dag nodig had. In vergelijking met Werchter vorig jaar werd de setlist wat door elkaar geschud om in wezen bij hetzelfde punt uit te komen: het beste van de Stooges combineren met de classics die Pop solo achter zijn naam heeft gezet. Afleidende uit de titel van zijn laatste plaat zit Iggy in een “Post Pop Depression” maar daar waren in Tienen niet de voor de hand liggende symptomen van te merken. Pop – in april 70 geworden (!) - gromde, blafte, jutte het publiek op, liep het podium op en af en zocht contact in de frontstage met de voorste rijen. Ook nu was dat vestimentair allemaal in het vertrouwde ontblote bovenlijf. Alleen daarop zagen we de ware leeftijd van Pop want in songs als “TV Eye”,  “Search and destroy” en “Real wild child” was van ouderdomsverschijnselen immers nog lang geen spoor. Deze Iggy Pop is er, afgaande op wat hij in Tienen tentoonspreidde, duidelijk nog lang niet aan toe om de hem voorgegane muzikale legendes – met daartussen enkele persoonlijke vrienden – “hierboven” te gaan vervoegen.