U2 Koning Boudewijnstadion/Brussel 1/08/17

Uiteindelijk is U2 met het in 1987 uitgebrachte “The Joshua Tree” dan toch ook gezwicht voor het (laat ons eerlijk zijn, ongetwijfeld lucratieve) concept van de verjaardags-tournee. De plaat, zo lieten groepsleden eerder dit jaar optekenen in interviews, heeft in de huidige status van onze wereld thematisch immers toch zijn volle relevantie terug wat het opnieuw toeren ermee zeker (extra) rechtvaardigt. En wie zijn wij, als U2-fans sinds de begindagen van de groep, om dat tegen te spreken? Bovendien ligt één exemplaar van “The Joshua Tree” altijd grijpensklaar om te worden meegenomen naar een nog nader te bepalen onbewoond eiland, in het geval we daar ooit naartoe zouden worden gestuurd natuurlijk. Een mens moet, in die huidige status van de wereld, toch op alles voorbereid zijn, of niet soms?

Enkele weken terug waren we nog lovend over het organisatietalent van Live Nation maar dat blijkt na dinsdag ll. eens te meer onderhevig aan schommelingen te zijn. Voor dit U2 concert zochten maar vonden velen de juiste ingang niet want degelijke aanwijzingen hiervan ontbraken. Ook de wachtrij om het middenplein te betreden - er stond een Hollander naast ons - vlotte nauwelijks in vergelijking met de Amsterdam Arena vorig weekend. Om nog maar te zwijgen van de klungelachtige sanitaire voorzieningen. Toegegeven: in het licht van een fantastische concertavond die ons te wachten stond allemaal detailkritiek maar als het niet goed is zeggen we het ook!

Noel Gallagher, de man van het masterplan genaamd ‘Oasis’, viel de eer te beurt U2 in te leiden. Het dient gezegd: zonder (letterlijk) al te veel woorden daar aan vuil te maken deed hij dat voortreffelijk. Ondanks een geluid waar anderhalf nummer aan werd opgeofferd om het goed te krijgen rolden bij ons naarmate meer Oasis classics de set binnenslopen alsmaar meer rillingen over het ganse lijf. Want wat werden die “Champagne supernova”, “Wonderwall”, “Half the world away” en natuurlijk “Don’t look back in anger” verdomd goed gebracht in Brussel. Stuk voor stuk anthems die een zo goed als vol Boudewijnstadion als gegoten zaten. Het dak ging er niet af (dat was ook niet de bedoeling) maar ons zoet houden tot aan de hoofdbrok deden deze 55 Gallagher minuten zeker.

Na hun vorige doortocht in ons land (Sportpaleis, oktober ’15) verwachtte iedereen snel een nieuwe plaat van U2 maar dat draaide anders uit. De groep koos ervoor om “The Joshua Tree” terug van onder het stof te halen en in zijn geheel, voorzien van een indrukwekkende productie (voorlopig alleen) naar stadions in Europa en Noord- en Zuid-Amerika te brengen. U zag het op alle mogelijke media: de videomuur waar U2 zijn publiek mee confronteerde was in alle opzichten indrukwekkend, niet alleen qua lengte maar ook qua beeldresolutie. Misschien, en dat hopen we hartsgrondig, ook omwille van sommige beelden die erop vertoond werden. Nochtans maakte de groep een verrassende start in het vroege avond gloed van op een klein podium in het midden van het stadion zonder enige beeldprojectie. 4 songs uit het tijdvak 1982-1984 deden het helemaal op zichzelf en werden tot hoog boven op de tribunes meegenomen. “The Joshua Tree” volgde in de plaatvolgorde waarmee de classics na “New Years Day”, “Bad” en “Pride” majestueus het concert verder binnenrolden alsof de groep één lange bisreeks aan het afwerken was. Door de groots geprojecteerde beelden van Anton Corbijn werden de groepsleden herleid tot details onderaan het beeld. Haast alleen muziek en beeld dus in “Where the streets have no name”. Met Bono die grapte dat de cassette naar kant 2 mocht worden omgedraaid belandden we na een erg mooi “Running to stand still” in “Red Hill Mining Town” waarin een brassband (op beeldscherm) vermengd werd met de groep. Misschien genereerde de tweede helft van de plaat iets minder geestdrift in het stadion maar “Trip through your wires”, “One tree hill” en “Exit” bevestigden in hun ronduit IN-DRUK-WEK-KENDE vertolking dat een classic album meer is dan zijn singels alleen. Om ons geweten wat aan te scherpen werd tijdens “Miss Sarajevo” een immense spandoek van een Syrische vluchtelinge op de tribunes doorgegeven terwijl met beelden van een vluchtelingenkamp andermaal de schrijnende realiteit van het probleem ons op de neus werd gedrukt. Met dat nummer was overigens het derde en laatste deel van de avond ingezet dat met “Elevation” en “Vertigo” opnieuw de collectieve stadioneuforie aanwakkerde maar evengoed een plejade aan sterke vrouwen voorschotelde in een knap “Ultraviolet” (w.o. ook Nafi Thiam en gynaecologe Marleen Temmerman) en de dwingende nood aan eenheid en engagement op deze wereld nog eens in de verf zette met “One”. Net voor afsluiter “I will follow” verwees Bono ook nog naar de opgang die de groep hier destijds maakte langs de festivals in Torhout en Werchter. Een mooi gebaar dat dit laatste Europese concert van een expliciet Belgisch tintje voorzag.

Dit “Joshua Tree” concert overklaste in alle regionen het ganse deelnemersveld van potentiële stadionnamen en gold met dé sleutelplaat in het midden, geflankeerd door markante songs van ervoor en erna zelfs als een soort muzikaal testament. Stel dat dit na 40 jaar een eindpunt zou zijn – alle groepsleden naderen de 60  - dan zagen we afgelopen dinsdag ons zevende en meest definitieve U2 concert.