Ondanks dat enkele onvervalste classics hen al jaren
vergezellen (“Maybe tomorrow”, “Have a nice day”, “Dakota”) blijft Stereophonics
toch een relatief kleine naam. Bekend – zeker bij het neuriën van één van de
voorgaande songs - maar niet groot. Vertaald naar de Werchter-ladder: latere
namiddag hoofdpodium, niet hoger. In Engeland, en al zeker het “Welshe” deel
ervan, verkopen grote zalen in een handomdraai uit. Hier werd dat in het zog
van het knappe maar op alle radionetten straal genegeerde “Scream above
the sounds” afgelopen woensdag toch een weken op voorhand uitverkochte AB in
Brussel.
Voorprogramma Alex
Francis kon ons 35 minuten aan zich binden met wat het midden hield tussen Paolo
Nutini (zijn stem) en voor de songs enkele James’en (Bay, Blunt, Morrison).
Beetje braafjes allemaal maar de man had zijn setje goed voorbereid en wist
toch velen die achteloos kwamen binnengewandeld in de zaal aan zich te binden.
Met een handvol Britse arena’s in het vooruitzicht brachten
Stereophonics ook in de AB een concert dat groots uitpakte. Het podium was
maximaal ingenomen, drummer op verhoog, indrukwekkende videomuur met per nummer
bijpassend beeldmateriaal en een pak licht dat netjes voorgeprogrammeerd meehielp
voor de perfecte sfeerschepping. Niet alleen het merendeel van de spots maar
ook alle ogen waren een concert lang voornamelijk gericht op frontman Kelly
Jones die als belangrijkste songschrijver eigenlijk de voornaamste spil van de
groep is. Jones heeft het soort cool dat in combinatie met zijn schuurpapieren
stemgeluid voldoende charisma op een podium brengt waardoor praatjes maken
eigenlijk geheel overbodig wordt. Dat zorgde voor een verbluffend tempo waarmee
de groep in 24 nummers door hun 10 platen ging en opvallend in ruim drie kwart
van de gevallen, halt hield bij de respectievelijke singels. Daarmee is ons
punt dat Stereophonics eigenlijk een (ouderwetse) singel groep bij uitstek is
afdoende gemaakt. Dat ene klassieke album ontbreekt echter op hun curriculum wat
wellicht (bij ons) hun status van net-geen-grote-groep verklaart. Voor een
volle AB en ons erbij ligt dat vanzelfsprekend anders. In het verleden vonden
we de groep live nogal eens wispelturig maar dat bleek in Brussel - onze
veertiende afspraak met de groep - geenszins
het geval. Zit het vaderschap van Jones er voor iets tussen - derde dochtertje erbij vrij recent - of is het
gewoon de leeftijd die de man, niet alleen op de jongste platen, maar nu ook op
hun concerten rijper doet klinken? Who
knows, maar deze passage verveelde alvast geen minuut. Onze blaas stond bij
slotnummer “Dakota” haast op springen want weggaan tijdens de 120 minuten die
eraan vooraf gingen was nooit een optie. In het openingshalfuur kwamen “Have a
nice day” en “Vegas Two times” – uit de tijd toen de groep wat poogde aan te
leunen bij The Black Crowes - ons al op grootse wijze tegemoet en middenin lieten
zowel het monumentale “What’s all the fuss about?” als het alweer perfect
meezingbare “All in one night” uit die laatste plaat zich op bijzonder wijze
opvallen. Het venijn zat ditmaal duidelijk in de staart met vooral werk uit de
eerste twee platen (“A thousand trees”, “Local boy in a photograph”, “Just
looking”). Verrassingen waren er in de vorm van het frisse “I wouldn’t believe your
radio”, Jones die “Sunny” met een loeier van een solo naar zijn climax loodste en
het snedige “Catacomb”. Net voor de groep ging besluiten met “Dakota” en de AB
uit volle borst “You made me feel like the one” zou gaan meebrullen verklapte Jones al
dat Stereophonics reeds geboekt zijn voor een Belgisch zomerfestival. De
verlossende naam van dit bewuste festival viel jammer genoeg niet maar dat deze jukebox op zowat elk tuinfeest een toegevoegde waarde kan hebben
staat onomstotelijk vast. Ons vijftiende Stereophonics concert is dus plotsklaps
dichterbij dan gedacht. Bepaald geen onprettig vooruitzicht.
No comments:
Post a Comment