Jonathan Wilson AB (Club)/Brussel 25/03/18

Het gezaghebbende Britse blad MOJO prees destijds zijn debuut “Gentle spirit” (’11) en ook Jonathan Wilson’s tweede “Fanfare” (met veel schoon volk opgenomen trouwens) kon bij release in 2013 baden in superlatieven. Daarnaast maakte de inmiddels 44 geworden Wilson de voorbije jaren ook naam als producer (Conor Oberst, Father John Misty) en lijfde Roger Waters hem in voor zijn “Us & Them” toer die in mei Antwerpen zal aandoen. Momenteel doet Wilson echter nog een rondje kleine zalen in Europa met zijn pas verschenen derde album “Rare birds”. De muzikale ijkpunten van Wilson’s soloparcours liggen ongetwijfeld bij Dylan, Santana en – je verwacht het niet na de vorige regels – Pink Floyd. Waar zijn 2 vorige platen (no offence overigens) in een bad van late jaren zestig psychedelica en flower power waren gevallen, voelen die rare vogels van nu een pak eigentijdser. De producer Wilson heeft de singer-songwriter Wilson ontdekt lijkt ons en vice versa. Hoe Wilson dat live klaarspeelde gingen we zien in een reeds weken op voorhand uitverkochte Brusselse AB Club.

“Time takes care of everything” lezen we op de website van support Gambles, wat geld als een pseudoniem voor Matthew Daniel Siskin. Dit uit LA afkomstige manusje van alles werkte reeds als (visual)designer met Beyoncé en blikte voor Wilson recent de video van zijn singel “Loving you” in. Zijn eigen muzikale exploten werden dan weer onder handen genomen door Father John Misty. In de AB Club vielen we echter te laat in om een voldragen oordeel te kunnen vellen van deze Gambles. Beetje kolderiek hoorden we de man wel liedjes ter plekke uitvinden met door de zaal toegeroepen stijlen en één akkoord. Amusant wel, goed is wat anders.

Niet zomaar losjes uit de pols maar vakkundig gespeeld opende “Trafalgar square” met een hoog T-Rex gehalte gezwind het concert van Jonathan Wilson waarna “Me” wel ontsnapt leek uit de kluis waarin Pink Floyd-outtakes van “Dark side of the moon” verborgen had liggen. Met de derde van de avond “Over the midnight” volgde Wilson trouwwens netjes de plaatvolgorde. Het nummer bloeide heerlijk open, dreef voort op een jaren 80 drumsound en werd door Wilson heerlijk met gitaar ingekleurd. Trouwens, wie warm loopt voor The War On Drugs mag blindelings achter deze Wilson aan want ook het bedwelmende “Loving you” zet zich mooi in lijn met het beste van Adam Granduciel’s succesgroep. Titelnummer “Rare birds” deed dan weer iets moois met The Band en The Eagles terwijl Wilson met “There’s a light”, zijn jongste single trouwens, de geest van George Harrison opriep. En net nu Joost Zwegers naarstig aan nieuw werk bezig is gaat Wilson aan de haal met het dromerige en Beatlesque “Sunset Blvd” dat zo op een plaat van Novastar had gekund.

Nauwst aanleunend bij zijn Father John Misty successen kwam het slepende “49 hairflips” waarin Wilson een opmerkelijke observatie met de zaal deelde: “We’ll be fucking we’ll be sucking. While the rest of them were posting their lives. These kids will never rock again. Sign of the times”. Noem het rock'n'roll zedenleer.

Uit Wilson’s voorgaande platen moesten we het stellen met nauwelijks een handvol nummers, in de AB Club wel stuk voor stuk niet minder dan fantastisch: “Dear friend”, “Desert raven” en het tot ver over de tien minuten grens uitgesponnen maar geen moment vervelend “Valley of the silver moon”. Terwijl het nummer aan de gang was had, met het (AB) einduur van half elf in zicht, de dienstdoende roadie Wilson immers met gebaren al ingelicht over slechts zeven nog resterende minuten. Wilson en uitstekende begeleidingsband waren, dan al anderhalf uur ver in hun set, niet meer uit hun flow te krijgen waardoor het nummer, helaas zonder bissen erna, als afsluiter van een zinderend concert ons notitieboekje inging.

Het zal aan de familienaam Wilson gelegen zijn vermoeden we maar ook deze Jonathan is een hele grote. Voer voor onze eindejaarslijstes is het. Plaat én concert. Nu al.