Steven Wilson Royal Albert Hall/Londen (GB) 27/03/18

Met drie opeenvolgende concerten in de prestigieuze Londense Albert Hall afgelopen week brengt Steven Wilson het statement van The Guardian dat hij “de meest populaire Britse artiest is die niemand kent” toch wat aan het wankelen. Sinds Wilson met het verschijnen van zijn recentste werk immers gezwicht is voor ‘s werelds streamingdiensten (hij hield de boot jarenlang af) ontgroeit hij stilaan toch het cult-succes dat hem te beurt viel met Porcupine Tree, de groep waarmee hij sinds halverwege de nineties aan de weg timmerde. Het helpt ook dat het hokje progrock voor Wilson stilaan wat benauwd begint aan te voelen. Zijn vorige zomer verschenen vijfde plaat “To the bone” liep immers over van de jaren 80 (pop-)invloeden en is daarmee ook meteen zijn toegankelijkste plaat geworden. Vooraf beloofden de concerten in de Albert Hall, met Wilson zelf een Londenaar, weer extra bijzonder te worden door de aanvoer van enkele muzikale gasten, verrassingen op de setlist en geplande opnames (op het derde concert) voor een later op het jaar te verschijnen DVD en Blu-Ray. Redenen genoeg dus voor ons om een retourtje Londen te boeken na Wilson eerder op de maand al te hebben zien triomferen in een uitverkochte AB.

Het concert in Londen – in plaats van starstruck waren we voor onze eerste Albert Hall wel een beetje “venue-struck” – volgde grotendeels het pad van Wilson’s Brusselse doortocht begin maart. De meest verrassende setlist zat – toch een beetje een streep door onze rekening… – op de daaropvolgende avond maar gelukkig bood het eerste van de drie concerten alsnog genoeg verrassingen om ook voor “die van ons” de reisfactuur te verantwoorden. De Israëlische zangeres die Wilson nu al twee platen vocaal bijstaat, Ninet Tayeb, was de eerste gaste die het podium op mocht. Voor zowel “Pariah”, “Ancestral”, “People who eat darkness” als verrassende bis “Blank Tapes” was Tayeb de bonus waar we vooraf voor hadden willen tekenen. Trouwens: voor haar haar gezongen versie van “People who eat darkness”, in Londen net als in Brussel het hoogtepunt van het eerste concertgedeelte, kan weldra een speciale Record Store Day uitgave worden gekocht. Ook een alweer duizelingwekkend “Home invasion” zette ons in Londen terug op het puntje van onze stoel. Deel 2 van de avond volgde een licht gewijzigd parcours. Porcupine Tree’s “Arriving somewhere” beet zoals verwacht de spits af en Wilson grapte weer een eind weg in de aanloop naar “Permanating”. Iedereen werd uitgenodigd om te dansen, behalve de toeschouwers met een ‘King Crimson' t-shirt, die mochten met de voeten tikken. Als uit een doosje gesprongen kwamen zoals in de knappe clip 6 Bollywood danseressen  mee het podium van de Albert Hall op wat welllicht velen over de psychologische drempel - King Crimson shirt of niet - meehielp om de heupen te wiegen. “Song of Unborn” maakte in de Albert Hall dan weer zijn live debuut met een gloednieuwe video gemaakt door Jess Cope, de vrouw (ook een perfectioniste volgens Wilson) die in het verleden al meermaals met hem had samengewerkt. Met “Blank Tapes” en “The sound of muzak” (een laatste maal Porcupine Tree) verschilden, “The Raven” uitgezonderd, ook de bissen van het concert in Brussel. Wilson, de ganse avond blootsvoets op de planken van de iconische Londense zaal, vertelde net als in Brussel tussen de songs honderduit over zijn invloeden, zijn Telecaster gitaar als fundament voor vele songs van het laatste album, de betekenis van een échte artiest (iemand die zoals hem eigenlijk gewoon zijn zin doet, ongeacht wie het goed vind of niet) en plaagde zijn thuispubliek, eigen moeder incluis,  door extra bijval van hen te vragen.

Om nog méér extra’s te kunnen sprokkelen hadden we present moeten zijn op de tweede avond maar 10 maanden geleden, bij de start van de voorverkoop voor zijn Londense concerten, was het op goed geluk af kiezen. Wilson was hoe dan ook na Brussel ook in Londen al even adembenemend als de zaal waarin hij aantrad. Dat op Rock Werchter komende zomer (5 juli, The Barn, 15:00) nog vele ogen mogen opengaan.