Liam Gallagher AB/Brussel 7/03/18

Na die ene broedertwist te veel werd Oasis nu al bijna negen jaar geleden opgedoekt. Onder de vlag van Beady Eye – zijn band na Oasis – geraakte frontman Liam Gallagher na de split maar niet van onder de schaduw van grote broer Noel weg die met zijn High Flying Birds sneller een hoge vlucht nam. Beide platen van Beady Eye waren niet onverdienstelijk maar de aandacht verslapte snel en het Brusselse Koninklijk Circus geraakte in 2014 zelfs niet eens gevuld. Gevolg: Liam hield de eer aan zichzelf en trok de stekker uit Beady Eye. En kijk, 4 jaar later, maar nu met een soloplaat onder eigen naam staat Liam er wel en lukt het zelfs om in een handomdraai de AB uit te verkopen. Ook een pluspunt bij de wederopstanding: live strooit de recent door het Britse muziekblad NME met een “Godlike Genius Award” in de bloemetjes gezette Liam royaal met oude Oasis classics.

Met The Sherlocks had Liam Gallagher een jonge band uit Sheffield mee op sleeptouw genomen. Net wanneer hun ‘2 delen Arctic Monkeys, 1 deel Stereophonics’ ons net wat te weinig verrassend uit de hoek kwam pakte de groep uit met “Nobody knows”, een song die halfweg van tempo wijzigt en een heerlijke draai naar The Beatles maakte. Zal vast Liam ook niet ontgaan zijn. Ook het naar de Vaccines knipogende “Chasing shadows” ging er nadien vlotjes in om in de stemming te komen.

Goed opgejut door een stukje “Fuckin’ in the bushes” dat door de speakers werd gejaagd (Oasis zette meteen de toon voor de avond) baadde de AB bij aanvang van het concert in een sfeer die eerder met het begin van een voetbalmatch te vergelijken viel. Bij het inzetten van – als u een straffere opener kent, mag u het ons komen meedelen - “Rock’n’roll star” werd van pure ontlading dan ook prompt het laatste rondje bier van tijdens de pauze de lucht in gekeild en ook “Morning glory” en het felle “Greedy soul” hielden de volle AB stevig aan de kook. Dat Liam, beetje de verloren gewaande Oasis zoon van de voorbije jaren, met dit openingstrio zijn rentrée niet miste in Brussel moge duidelijk wezen. Dat ook nadien het concert niet inzakte omwille van een handvol nieuwe songs pleit voor diens soloplaat. “As you were” bevat immers een pak meer leuke songs dan die debuutsingel “Wall of glass” (ook ons) op het eerste gehoor deed vermoeden. Met knappe catchphrases doorspekt zetten, net als het gros van de Oasis songs trouwens, ook “Paper crowd”, “Bold”, “Come back to me” als  “For what it’s worth” makkelijk aan tot meezingen en zoiets bedient het Gallagher publiek duidelijk op hun wenken. De AB zong luidkeels mee, niet noodzakelijk in de juiste toonaard, maar dat drukte voor niemand de pret. Hopende om een stevige wall of (gitaar-) sound voorgeschoteld te krijgen met daarbovenop een dominante Liam kwamen we – punt van kritiek – uit bij een flauw geluid dat het in de AB zelfs toeliet makkelijk een babbeltje te slaan. Niet zelden hadden we het gevoel dat zowel de gitaren als de stem van Liam niet verder kwamen dan de monitors op het podium. Als de buren van de AB die avond wat vroeger het bed in moesten zal dat vast probleemloos gelukt zijn. Met weliswaar broer Noel als de belangrijkste songleverancier van de avond kon in Brussel Liam bezwaarlijk het genoegen worden ontzegd om “Some might say”, “Wonderwall”, “Supersonic” en “Cigarettes and alcohol” niet in hun best mogelijke versie live – met hem als de rechtmatige zanger - ten gehore te laten brengen. Met een voor de laatste maal ‘en masse’ meegezongen semi-akoestisch “Live forever” zette Liam na 75 minuten dan ook de spreekwoordelijke kroon op het werk in Brussel.

Als Oasis fan beleefden we een topavond – nooit waren de begindagen terug zo dichtbij – maar voor de kritische luisteraar in ons stonden de versterkers te veel naar links om deze Liam in de AB, méér dan wat klauwen, écht goed te laten bijten.