Anna Calvi TRIX/Antwerpen 20/01/19

De inmiddels bijna 39-jarige Calvi wachtte tot in haar twintiger jaren om als artieste te ontbolsteren. Ook het zingen - in Calvi huist nochtans een sirene waar ze live érg mee imponeert – stelde ze jarenlang uit. Met zowel klassieke als rockinvloeden, die ze van kinds af aan thuis absorbeerde, is Calvi het best te omschrijven als het muzikale middelpunt tussen Patti Smith en Maria Callas. De tegendraadse gitaren die in haar nummers geregeld een paringsdans aan gaan met barokke drums scheppen dat geëigende klanktapijt dat Calvi ook op haar derde plaat “Hunter” verder blijft uitrollen. Voorbije herfst trad ze al aan in de Brusselse Botanique. Vorige zondag, nauwelijks drie maanden later, was een voor de helft gevulde TRIX in Antwerpen aan de beurt.

Om in de sfeer van de hoofdact te komen was DJ Kika Demange (van de Brusselse Radio Campus) ingehuurd die 5 kwartier lang een duik mocht nemen in haar collectie met als zoektermen “vrouw”, “donker” en “post-punk”. In luttele ogenblikken werd, gelukkig voor haar toch onder een bescheiden applausje, net voor negen uur haar draaitafel van het podium gerold en verscheen Calvi slechts geflankeerd door een (uitstekende) drummer en één toetseniste/percussioniste.

Calvi is het soort performer dat aan ‘er staan’ genoeg heeft om de aandacht te trekken. Stijlvol in zwarte pantalon, rode blouse, dito lippenstift en met scherpe blik tuurde Calvi de zaal in. Het zinnenprikkelende “Hunter” leidde de ceremonie in maar ook het slepende “Swimming pool” verraadde dat er op de laatste plaat begeerte in het spel is. Calvi beperkte zich tot enkele sobere thank you’s maar was voor het overige één en al non-verbale expressie wanneer ze de rand van het podium afstapte. Beetje zoals één van haar bewonderaars (de genaamde Nick Cave) dat ook doet, schijnbaar als een roofdier op zoek naar zijn prooi. Even schrikken toch voor de mevrouw die “If I was a man in all but my body - Oh would I now understand you completely“ moest aanhoren terwijl Calvi haar recht in de ogen keek tijdens een sterk “As a man”. Ook het als een mantra meezingbaar “Indies or paradise” (“I want us in the air in Paradise”) tilde het concert mee naar dat hogere niveau dat we, onze vierde afspraak al, inmiddels van Calvi gewoon zijn. In “Don’t beat the boy out of the girl” ging ze plat op de rug terwijl ze – goed voorzien van wat effect maar toch – ons vocaal alle hoeken van de zaal liet zien. We keken al uit naar een minstens even begeesterende uitvoering van “Chain”, naar onze bescheiden mening hét hoogtepunt van “Hunter”, maar hierin kwam Calvi ons niet tegemoet. Toegegeven, moeilijker ware het voor haar geweest om een boog te maken rond het tweetal “Suzanne and I” en “Desire” dat ten tijde van haar veelgeprezen debuut in 2011 nog geregeld de radio haalde en in Antwerpen nog eens in de verf zette waarom dat vandaag ook nog het geval zou mogen zijn.

Vreemd genoeg liet Calvi het werk van haar tweede plaat “One breath” een concert lang links liggen. In plaats daarvan diepte ze, als afsluiter dan nog wel, een haast vergeten cult classic “Ghost rider” uit 1977 op (van het Amerikaanse Suicide). Het nummer, en Calvi’s concert, eindigde in een brij van percussie en distortion, toch ook een beetje in de geest wellicht van het opruiende duo dat voor het origineel zorgde en er, in volle punkperiode, ooit het publiek van de AB flink mee tegen de haren instreek. Calvi verging het na dit wel érg intense slot met een tevreden applaudisserend publiek beduidend beter.

Er mocht wat ons betreft, met nog maar 75 minuten op de klok en een groot deel van haar oeuvre over het hoofd gezien, zeker nog wat aan toegevoegd worden maar de Londense kwam niet meer op haar stappen terug. In het geval van Anna Calvi en de intensiteit die ze ook in Antwerpen weer aan de dag legde kunnen we daar mee leven.