Trixie Whitley Vooruit/Gent 4/12/19

Gent en Trixie Whitley, het levert om voor de hand liggende redenen (haar afkomst) steevast bijzondere concerten af. Eerder dan zich, zoals vele anderen, te bedienen van het Engels was ook nu weer het Gents de voertaal. Dat was naar eigen zeggen een streep door de rekening van haar muzikanten maar Whitley veruitwendigde er nog maar eens haar dieperliggende band met “één van haar thuisbasissen” mee. Het leverde tal van leuke ontboezemingen op. Op kop zeker ook de mijmering over het moment dat ze als kleine meid bij een passage van haar vader in de coulissen van de Vooruit stond toe te kijken. Nu ze zelf moeder is van een dochter van vier staat ze er ook, weliswaar zonder dochtertje in de coulissen want die bleef thuis aan de andere kant van de grote plas. Moeder én een toerende artieste zijn, er bestaan wellicht makkelijkere cumuls in het leven. We zullen het eens aan John Crombez vragen.

Dit voorjaar verscheen Whitley’s derde plaat ‘Lacuna’ die bij ons toch een tikkeltje moeilijker ingang vond dan voorloper ‘Porta Bohemica’ (overschotten-plaat ‘Sway’ tellen we even niet mee). Wel bevestigde Whitley er voorgoed mee een rusteloze artieste te zijn die eigenzinnig op zoek blijft gaan naar nieuwe invalshoeken voor haar muziek, een houding die ook haar vader Chris Whitley typeerde maar waar voor zijn publiek alsmaar uitdunde. Tot dusver overkomt dit Trixie niet want ook voor dit geheel aan ‘Lacuna’ opgehangen concert was de Gentse Vooruit opnieuw zo goed als volgelopen en ook de andere data van de toer lijken zich geenszins in lege zalen af te spelen.

Het less is more principe wordt stilaan Whitley’s handelsmerk. Waar andere artiesten, naarmate de jaren én platen elkaar opvolgen, hun begeleidingsband alleen maar zien uitbreiden blijft Whitley zweren bij een minimalistische aanpak. Ook ditmaal duldde Whitley slechts 2 begeleiders naast zich, een toetsenman die uitblonk in soberheid en een drummer die Alt-J techniek hand in hand liet gaan met Royal Blood power. Dat zorgde in de Vooruit voor een overwegend koel en scherp klankentapijt met Whitley’s imponerende stem daarbovenop. Ook het licht stond nerveuzer afgesteld voor het gros van de ‘Lacuna’ songs die ook in hun live jasje van vandaag al opvallend andere kenmerken vertoonden dan op de plaat. Met ‘Heartbeat’ serveerde Whitley een portie van de betere r’n’b, ‘Long time coming’ liet zich domineren door een rauwe gitaar en bezwerende electronica en ‘May Corran’ – ongelijke tred op de plaat – kreeg er live nog wat vaart bij.  Een ommeslag in de sfeer kwam er als het innig mooie ‘Closer’ door Whitley de set werd binnen geloodst en stripped down nog eens vele malen in schoonheid vermenigvuldigde. Ook ‘Soft spoken words’ en ‘Breath you in my dreams’, waarbij Trixie tijdens concerten nu keer op keer op wandel gaat door het publiek, slaagden daar in hun gedaantes van vandaag moeiteloos in. Van het oudere werk kwamen we in de Vooruit enkel nog ‘Oh, The Joy’ (in de bissen) tegen, daarmee afkloppend op slechts 4 nummers uit haar voorgaande platen. Uitgerekend met dat nummer – Trixie in haar eentje – creëerde ze één van de strafste concertmomenten van het afgelopen jaar. Niet alleen keerde ze zichzelf nog maar eens binnenste buiten met dat nummer, ook het slotakkoord hield ze secondenlang in terwijl, op één ongeduldige toeschouwer na (die ze ook meteen berispte), een volle zaal er muisstil stond op te wachten.

Het brengt ons tot de slotsom dat hoe minder Whitley in de Vooruit aan begeleiding toeliet, hoe groter de impact van haar songs waren. Zolang ze, ditmaal misschien iets minder dan waar we vooraf op hadden gehoopt, dergelijke momenten blijft aanvoeren in haar concerten is onze aanwezigheid nog voor jaren verzekerd. En dat mag zelfs zonder prominent aanwezige Gentse ‘R’.