Michael Kiwanuka AB/Brussel 24/11/19

Van de platen die in 2019 nog uitgebracht dienden te worden keken we dit najaar nog het meest van allemaal uit naar Michael Kiwanuka’s derde die – een bewijs wellicht van groot vertrouwen in het resultaat – ook als titel zijn familienaam meekreeg. Alleen (ss) van HUMO sprong wat zuinig om met superlatieven, overige recensenten verslikten er zich haast in. “Who cares?” horen we u denken wat al die mooi-schrijvers vinden, we volgen ons eigen oordeel en dat is met een VOX nummer 1 hit op Radio 1 en een al weken uitverkochte AB duidelijk deze Kiwanuka achterna.

Gesteld dat Kiwanuka ons had ontgoocheld dan had deze review het niet zonder lofbetuigingen moeten stellen. Ooit schreven we dat voorprogramma’s nog weinig toegevoegde waarde hebben maar we komen daar stilaan op terug. Dat Kiwanuka het aandurfde om zangeres Celeste als support te laten aantreden legde immers voor hemzelf ook de lat gevoelig hoger. De ravissante Celeste had welgeteld één noot van opener “Both sides of the moon” nodig om ons aan haar kant te krijgen. Met een bereik dat moeiteloos alle registers van Adele en Amy bestreek speelde de Amerikaanse (maar in de UK opgegroeide) én haar uitstekende band een concert dat ons – gelukkig voor onze achterbuur spreekwoordelijk - omverblies. Het applaus dat opsteeg na ‘Strange’ – het singeltje dat op dit moment zijn weg zoekt naar miljoenen oren - was dan ook van hoofd-act niveau, iets wat deze Celeste binnen afzienbare tijd in dezelfde zaal ongetwijfeld ook zal worden. Wil u dit wonderbaarlijke talent nog “in het klein” zien zal u zich moeten reppen, naar Les Nuits Botanique bijvoorbeeld op 1 mei volgend jaar.

Kiwanuka heeft alle stadia van straatmuzikant tot concerthal al doorlopen en mocht dus nu in een volle AB aan de bak. Online waren nog een kleine 3000 geïnteresseerden in de kou blijven staan zonder kaartje. Stellen dat Kiwanuka op de grens van de grote doorbraak staat is in deze dus niet eens overdreven. Maar kon hij ook de grote verwachtingen inlossen?

Amper zelf bekomen van zoveel schoonheid met Celeste opteerde Kiwanuka als opener wellicht zelf méér voor het lieflijke ‘Piano joint (this kinda love)’ dan voor het met een laagje Santana verlengde ‘You ain’t the problem’. ‘Rolling’ en ‘Ive been dazed’, nog 2 knappe nieuwe songs, gingen vervolgens net als op de plaat ook live naadloos in elkaar over. Met het militante ‘Black man in a white world’ greep Kiwanuka erna voor het eerst terug naar zijn voorgaande, eveneens erg bejubelede plaat ‘Love & Hate’. Het nummer nam de enthousiast reagerende AB mee in een hypnotiserende mantra waarin ook Kiwanuka’s begeleiders de extra speelruimte mooi wisten te benutten. Met de kracht van een achtergrondkoortje op de voorgrond volgde een indrukwekkend “Rule the world” waarna Kiwanuka ook met zijn VOX hit “Hero” op grootse wijze bleef uitpakken.

Halfweg laste de Londenaar een mooi maar “gewoon” akoestisch intermezzo in. Na zo’n indrukwekkende eerste speelhelft mocht dat vonden we. ‘Home again’ zou op dat moment wonderen hebben gedaan, Kiwanuka koos echter voor ‘Rest’ en ‘Light’. Maar het niveau van voor de koffie werd snel weer hersteld met, drijvend op oude soul maar nog lang niet belegen, ‘Living in denial’ en ‘Solid ground’ dat op de Beatles voortborduurt waar Lenny Kravitz het al lang heeft opgegeven.

Voor alle lezers die weten dat perfectie niet bestaat – ook niet bij Michael Kiwanuka concerten – geven we nu graag mee dat er zeker nog, anders dan in één festival-uur, een betere setlist samen te stellen is om Kiwanuka 100 volle minuten lang te laten schitteren in een zaal. Als er één “maar…” was op het concert dan is het deze. Naar het einde toe werd de luisterinspanning de AB immers toch iets te machtig en het verlangen naar een ‘Cold little heart’ duidelijk te groot. Met ‘Home again’ en ‘Love & Hate’ vormde dat welbepaalde nummer, dat dankzij de ‘Big Little Lies’ reeks de poorten naar wereldwijd succes pas écht opengooide , dan ook de verlossende bisreeks.
Maar hey! U gelooft in perfectie, dus laat maar vallen dat laatste.

Als de Londenaar zowel op plaat als op een podium dit niveau weet aan te houden – en hij zal dat kunnen - wenkt voor Kiwanuka een vol Vorst-Nationaal. De vraag is dan ook niet langer of het zal gebeuren, alleen wanneer.