Het Beach festival (zonder de hoofdsponsor als voorvoegsel)
kende meerdere locaties aan onze vermaarde kustlijn. Van De Panne over
Zeebrugge naar Oostende waar het festival in 2002 (met David Bowie!) zijn
laatste editie kende. Ook al miste de programmatie vaak visie en boekten ze te
opportunistisch namen die nu eenmaal toevallig voorbijkwamen, toch zijn enkele
edities het waard om herinnerd te worden. Neem nu 1995 toen het festival werd
neergeplant op een brede zanderige vlakte in de achterhaven van Zeebrugge, de
zee moesten we er dat jaar gewoon bij fantaseren, en gedurfd meegolfde op de
Britpop. Headliners Faith No More en Simple Minds waren voor het organiserende
evenementenbureau een risicoloze belegging maar het gevaar zat hem in de
namiddagprogrammatie met Paul Weller en Oasis. Weller vond net met ‘Stanley
Road’ opnieuw aanknoping met zijn succes van weleer (bij The Style Council en The Jam)
en Oasis hadden het jaar voordien met debuut ‘Definitely Maybe’ al gans Engeland voor zich gewonnen; arrogant toeterend dat ze nu eenmaal "the best fuckin' band in the world" waren ging de rest gemakkelijkheidshalve wel volgen. Modfather Weller was volgens presentator Jan Hautekiet
die dag “gelukkig goed gezind” en speelde een zinderende set maar voor het luid en smerig klinkende vijftal
uit Manchester was Zeebrugge een pak minder ontvankelijk waardoor al na amper
een half uur, én met een welgemikte middelvinger van Liam aan het adres van het
publiek, de groep het podium verliet. Dat ze luttele maanden later met ‘What’s
the story morning glory’ helemaal zouden doorbreken durfde op dat moment wellicht
niemand te voorspellen. Ook wij niet.
No comments:
Post a Comment