De in Engeland geboren maar al jarenlang in Amerika
residerende John Waite is geen ronkende naam uit de muziekgeschiedenis maar wel
één die in verband kan worden gebracht met 2 succesvolle bands, ééntje in de
jaren 70 (The Babys) en ééntje te situeren eind jaren 80 (Bad English).
Tussenin scoorde hij – toen nog het best denkbare pensioenfonds - wereldwijd
een solohit met “Missing you”. Als het u allemaal niets zegt volstaat het om
één dag naar Radio Nostalgie te luisteren en minstens één van alle voorgaande zal
u meezingen alsof u nooit iets anders gedaan heeft. No offence, maar
onze Noorderburen hebben altijd al meer gehad met gladde op Amerikaanse leest
geschoeide (pop-) rock dan, ons hier even niet meegerekend, de gemiddelde
Vlaming, dus hoeft het niet te verwonderen dat alleen Nederlandse zalen Waite hebben
vastgelegd om over de grote plas een handvol concerten te komen spelen. Op het
eerste daarvan, in het gezellige (“Jaaaa, we zijn in Nederland!”) Bergen Op Zoom
gaven we gisteren present.
Voor het concert liet Waite zich in het Café van de zaal
interviewen, publiek dat zich hier vooraf voor had gemeld mocht aansluiten. Dat
leverde weinig ontboezemingen op behalve dat zijn huidige thuisbasis Santa
Monica het verval van Amerika goed in de verf zet en al lang niet meer de glans
van weleer heeft en dat hij weinig goede herinneringen overhoudt aan zijn
periode bij Bad English (“too corporate”). Voor het overige toonde Waite zich in
de korte tijdsduur van het interview vooral als een beleefd en sympathiek
verteller die steevast het gezicht naar de aanwezige fans draaide wanneer hij
het woord kreeg en aldus onze goesting om de man live aan het werk te zien
alleen maar aanscherpte. Vreemd genoeg pakte hij bij de start van zijn concert
uit met een akoestische cover (“All along the watchtower” van Jimi Hendrix) eerder
dan de eigen (toch ruime?) discografie in te duiken. Er volgden nog 2
akoestisch gebrachte songs waarvan “When I see you smile” (Bad English) zeker niet
onaardig was maar het “Bluebird Café” met een te opzichtig verering van een
17-jarige schone wellicht een “woke”-controle niet zou hebben doorstaan. Het
was ook een flauw nummer. Met band erbij schakelde Waite meteen naar één van de
grootste hits die hij op zijn conto heeft staan (alhoewel niet zelf
geschreven): “Isn’t it time”. Helaas lag de originele versie van The Babys mijlen
ver van wat we in Gebouw-T voorgeschoteld kregen. Het geluid dat de zaal in
kwam was amper méér dan wat er uit de speakers op het podium kwam zodat het
geheel, een avond lang overigens (!), klonk als een veredelde repetitie en dus zéker niet als een voldragen concert. Onder dergelijk gesternte gingen ook best
leuke songs als ‘Midnight Rendez-vous’, “zijn” ‘Missing you’ en ‘Best of what I
got’ nog voor ze goed en wel waren aangevat meteen kopje onder. Waite bleef
nietsvermoedend het beste van zichzelf geven terwijl hij en zijn band, met in
de rangen ook de New Yorkse sessie drummer Alan Childs (Bowie, Julian Lennon,
Belouis Some), niet naar behoren versterkt werden. In plaats van naar een
hoogtepunt in een concert toe te leven voelden we ons terwijl de missers zich
bleven opstapelen (‘Everytime I think of you’, ‘Back on my feet again’, ‘Head
first’) alsmaar ongemakkelijker worden en de avond zich, gelukkig voor ons, met
slechts 75 minuten op onze chrono, vroeg naar een slot toewerkte. Daarin eigende
Waite zich Led Zeppelin’s ‘Whole lotta love’ toe wat hij weliswaar vocaal tot
een goed einde wist te brengen maar als slotsong, kenschetsend voor het ganse
concert trouwens, ternauwernood het niveau haalde van een gemiddelde
covergroep.
Waite verwees er enkel keren naar, misschien wat het de jetlag (?) of, wellicht aannemelijker, waren niet genoeg repetities aan deze Nederlandse concerten voorafgegaan? Feit was dat Gebouw-T geen concert voorgeschoteld kreeg dat aan de verwachtingen dat het CV van John Waite oproept kon voldoen. Dat de man ook nog meer plectrums de zaal in gooide dan dat er toeschouwers in stonden was ook één van de vreemdste gimmicks waar we in 4 decennia concerten gaan zien getuige van zijn geweest. Er zat duidelijk een verschil op de bescheiden man die zich eerder op de avond liet interviewen en de Waite die denkt een bepaalde rol te moeten spelen van zodra hij een podium opwandelt. We zien dergelijke verschillen van onze helden dan ook doorgaans het liefst tot een minimum beperkt.
No comments:
Post a Comment