Update #1 Januari 2023: Rudeboy Plays UDS - Strand Of Oaks - Peter Gabriel - Iggy Pop - The National - Gaz Coombes - Paul Weller

Na 17 jaargangen en ruim 500 afzonderlijke stukjes over concerten drong een herziening van onze blogactiviteit zich op. We wouden het moment voor zijn dat het schrijven van een concertverslag op gelijke hoogte zou komen met ons gazon afrijden: ondanks de tevredenheid achteraf kijken we er toch wat tegenop. “Anders maar hoe dan?” spookte wekenlang door ons hoofd. Bovendien wouden we het ruime archief dat is opgebouwd niet zomaar laten verdwijnen door onder een nieuwe naam en op een ander platform een verse start te maken. Dus werd het Wouter’s Road Blog 2.0 waarop we u periodiek verslag zullen uit brengen van onze muzikale avonturen zowel binnen- als buitenshuis. Welke releases pikken we op, wat concertnieuws zorgt voor euforie, welke oude platen (her)ontdekken we, in welke zaal hebben we halt gehouden en voor wie? U leest het vanaf nu in één periodieke blogpost met een maandelijkse frequentie, althans dat is onze doelstelling. Onze appreciatie voor concerten drukken we vanaf nu ook gemakkelijkheidshalve uit in sterren (*), van 1 (slecht), over 2 (zwak) en 3 (goed) naar 4 (uitstekend) tot 5 (onvergetelijk).

Het nieuwe concertjaar trok zich vroeger dan we normaal gewoon zijn op gang met een avondje Zebrawoods, het Gentse mini winter festival dat in de kerstvakantie steevast uitpakt met een aantrekkelijke affiche waarop dit jaar ook Rudeboy plays UDS (5/01,***) prijkte. Wellicht zitten juridische kwesties in de weg om de naam Urban Dance Squad voluit te gebruiken maar in essentie komt het natuurlijk op hetzelfde neer want met ook DJ DNA in de rangen is de centrale as van de groep immers weer tot leven gewekt. Het was in de eerste helft van de jaren 90 ver zoeken naar een band met een betere live reputatie dan UDS. Ze deelden ooit de Werchter affiche met Red Hot Chili Peppers die ze – vingers in de neus - gewoon naar huis speelden. Dat niveau haalde “Rudeboy plays UDS” niet in Gent – we hadden dat ook niet verwacht - maar ook met minder kan een mens tevreden zijn. ‘Grand black citizen’, ‘Demagogue’ en ‘Fast lane’ klonken nog potent genoeg maar om als geheel hier met vier in plaats van drie sterren aan de haal te gaan miste de ganse set wat consistentie en opvallend ook 2 grote classics (‘No kid’ en ‘Deeper shade of soul’). Niettemin een nieuwjaarsfeestje – achteraf mocht DJ DNA nog wat plaatjes draaien – waar we met genoegen op terugblikken.

Het jaar was nog maar enkele dagen jong of daar verscheen de nieuwe Peter Gabriel singel ‘Panopticom’ al, tegen alle verwachtingen een best conventioneel nummer dat ons moet warm maken voor het 10^e studioalbum van Peter Gabriel dat later dit jaar zal verschijnen en hem ook naar het Sportpaleis zal brengen. Voor een nog levende legende als Gabriel is het de vraag of er nog iets toe te voegen valt aan dat geweldige oeuvre dat ons al drie keer live in vervoering wist te brengen (’87, ’94, ’13) dus wachten we nog even af of we er op 6 juni ook daadwerkelijk zullen bij zijn. Ook voor Werchter houden we nog even de bijna €300 ticketprijs op zak ook al zat Iggy Pop, nu hij met ‘Every loser’ voor ons het ‘Album van de maand’ afleverde, tussen de laatste lading nieuwe namen.  Pop, in de studio geholpen door veel schoon volk (Peppers, Guns & Roses), laat zich komende zomer op zijn 76^e opnieuw langsheen een reeks Europese podia voeren. Benieuwd of het ‘Real Wild Child’ zijn live reputatie nog helemaal waar kan maken. Opmerkelijk nog niet aan een Belgische kalender toegevoegd maar evengoed terug in het brandpunt van de aandacht: The National. In de lente verschijnt ook van hen een nieuw album dat met ‘Tropic Morning News’ een alweder fel gesmaakte voorbode kent. Tot slot van dit rijtje ‘Gestreamde nieuwigheden’ vermelden we ook graag Gaz Coombes die na de Supergrass reünie weer voluit gaat voor zijn solocarrière. ‘Turn the car around’ is een meer dan waardige opvolger geworden voor ‘World Strangest Man’ dat in 2018 verscheen en reikhalzend doet uitkijken naar de mans concert in De Roma op 1 maart. Eéntje waar we wel al tickets voor hebben.

Met winterse temperaturen in het land en verwarmingsapparaten die noodgedwongen op een lagere stand worden gezet tegenwoordig is elke bijkomende warmtebron welkom dezer dagen dus troepten we met enkele honderden samen in het Gentse NTG voor Strand Of Oaks (24/01,***). Timothy Showalter, ditmaal in zijn eentje, stuurde nog voor hij één noot gespeeld had immers al zoveel positieve vibes de zaal in dat we spontaan onze trui uitspeelden. Met ‘Party at monster’s lake’ en ‘More you’ kregen we zelfs al een sneak preview van nieuw werk te horen naast terug vele liefdesbetuigingen aan het Belgische publiek. Dat laatste is inmiddels ook een vast onderdeel geworden van zijn concerten. Showalter ontblootte het ontstaansproces van songs als ‘Galacticana’ en ‘Weird ways’ zelfs letterlijk in de plechtstatige zaal want bekende ze in ondergoed te hebben geschreven en met een echtgenote roepend op de achtergrond om de afwas te komen doen. In het NTG werd hij niet tot de huishoudelijke orde geroepen maar oogstte hij er een groot applaus mee waarmee ook de liefde voor Strand Of Oaks in omgekeerde richting nog maar eens werd bevestigd.

Onze doorgaans goede luim ging vorig jaar door enkele moeilijkere dagen toen Paul Weller uitgerekend op het moment dat het livecircuit zich na corona (of toch het ergste deel ervan) terug op gang trok, zijn op stapel staande Europese toer van de kalender veegde maar in Engeland wel doodleuk bleef verder door spelen. Pas vorige week kwam dan het verlossende nieuws dat de Modfather in mei nog eens de oversteek naar het vasteland gaat wagen. Daarmee is met het vooruitzicht op 2 avonden Weller (Rijsel en Antwerpen) dit voorjaar meteen ook een nieuwe winterdepressie bij ons afgewend. De genezende kracht van muziek inclusief een doordeweekse concertaankondiging, jawel.