Update #2 februari 2023: Dirty Honey – Remember Phil & Gary – Burt Bacharach - First Aid Kit – Belpop Bonanza – dEUS – DeWolff – My Morning Jacket

Wouter’s Road Blog 2.0 brengt maandelijks verslag uit van onze muzikale avonturen zowel binnen- als buitenshuis. Welke releases pikken we op, wat concertnieuws zorgt voor euforie, welke oude platen (her)ontdekken we, in welke zaal hebben we halt gehouden en voor wie? Onze appreciatie voor concerten drukken we vanaf nu ook gemakkelijkheidshalve uit in sterren (*), van 1 (slecht), over 2 (zwak) en 3 (goed) naar 4 (uitstekend) tot 5 (onvergetelijk).

Ons muzikaal DNA bevat ook old school hardrock genen waardoor we makkelijk te verleiden waren voor het TRIX (club) concert van Dirty Honey (2/02, ****), een uit LA aangevoerd viertal dat de plagiaat val van een legertje Guns & Roses en Aerosmith advocaten slim weet te ontwijken. Die moeilijke evenwichtsoefening leverde overigens ook een knap titelloos debuut op dat al schreeuwde om live te worden gespeeld sinds de heren en wijzelf halverwege de pandemie nog knarsetandend in lockdown zaten. Muziek en beeld van de band bevestigden in Antwerpen elk cliché uit het boekje maar het is toch even geleden – we refereren graag aan het moment dat Rival Sons voor ons op Werchter verschenen (’11) – dat we een groepje zagen dat in deze discipline zo overtuigend boven het maaiveld uitstak. Gitarist John Notto schudde in TRIX de ene splijtende riff na de andere monumentale solo uit zijn mouw en zanger Marc Labelle blonk uit in poses die nu al stadium-proof zijn. Van hun ‘California dreaming’ zal ter plekke tegenwoordig niet veel meer over blijven maar van een beetje mijmeren naar betere tijden met dit potje Dirty Honey van bij de lokale imker houdt niemand ons tegen.

4 januari en 6 februari zijn sterfdata van respectievelijk Phil Lynott en Gary Moore, dagen waarop we als grote bewonderaars van hen toch jaarlijks een moment van stilte moeten in acht nemen. Beiden waren spitsbroeders bij Thin Lizzy maar beleefden ook vele van hun hoogdagen afzonderlijk van elkaar. Hun muzikale nalatenschap is de insteek van ‘Remember Phil & Gary’ (4/02,****), een tribute avond die jaarlijks in enkele Nederlandse clubs wordt georganiseerd en waar wij voor de elfde editie ervan in De Bosuil van Weert aanwezig waren. De Thin Lizzy Sessions grepen terug naar de beginjaren van de groep die hun hoogtepunt bereikten op het inmiddels legendarische ‘Live & Dangerous’ (’78) dat vorige maand trouwens nog in een deluxe uitvoering verscheen. Henk Wesselinck kweet zich prima van zijn taak als Lynott van dienst maar werd ook uitstekend bijgestaan door Mick Hup en Sheldun Yung op gitaar en Ymte Koekoek op drums. Het geheel klonk zo fris dat we ons dichter dan ooit bij het origineel voelden en dat wil wat zeggen voor een fan die ook nog reïncarnaties van de groep heeft gezien zonder Lynott. De Nederlandse Gary Moore Tribute Band loste daarna evengoed alle verwachtingen in met een bloemlezing van de mans’ werk. Bijzonder was wel dat er voor de gelegenheid ook een blazerstrio stond opgesteld om beter voor de dag te komen in het blues werk dat de Noord-Ier begin jaren 90 naar zijn grootste commerciële successen loodste (‘Oh pretty woman’, ‘Cold day in hell’). Ook gitarist Marcel Coenen die feilloos alle Moore partijen tot uitvoer bracht mag hier in geen geval onvermeld blijven. “For the love of Gary” riep hij in de microfoon toen hij aan het einde van een bijna twee uur durende set nog eens aan het publiek werd voorgesteld. Meteen wisten ook wij weer waarom we all the way naar Weert waren getrokken en de 173 kilometers méér dan tevreden huiswaarts gingen aanvangen op dat moment.

Nog niet met een tribute avond hier of daar maar gewoon thuis met You Tube op ons televisiescherm brachten we hulde aan de pas overleden Burt Bacharach, dé referentie wanneer het aankomt op orkestraal gearrangeerde popsongs. Bacharach overleed deze maand op 94 jarige leeftijd maar laat een pak tijdloze nummers achter die hij ofwel zelf schreef of met anderen (vaak met David Hal) en waarvoor wereldsterren als Dionne Warwick, Dusty Springfield, Aretha Franklin en Karen Carpenter in de rij stonden om ze in te zingen. Warm aanbevolen is ook de plaat die Bacharach in ’98 opnam met Elvis Costello en met ‘This house is empty now’ een zoveelste song van hem bevat die ook u naar adem zal doen happen. Iets wat ons overigens ook al enkele malen is overkomen in de aanwezigheid van de zusjes Söderberg wanneer we van hun First Aid Kit (8/02,****) een concert bijwonen. Met een uitstekende Werchter passage van de dames nog vers in het geheugen wouden we ons ook wel eens wagen aan een reprise in een zaal. Een vakkundig concert, randje perfectie, werd het in de AB waarbij alle ogen en oren 90 minuten gericht waren op Klara en Johanna die de knop van een ‘Greatest hits’ show stevig ingedrukt hielden en ons ook wederom met één welgemikte cover (‘Songbird’ van én opgedragen aan de overleden Christine McVie) midscheeps wisten te raken. We zien het bij Xink nog zo rap niet gebeuren (😉 aan de Chef).

Waar vroeger uitsluitend muzieknerds ergens ten lande op hun wenken werden bediend op Belpop Bonanza avonden stelden we in de Gentse Minard (9/02,****) vast dat het geesteskind van Jan Delvaux en Jimmy Dewit inmiddels geëvolueerd is tot een spitsvondige en van humor overlopende muziekshow die bewijzen aflevert dat Roland, de muzikant, op Google Street View te vinden is en dat Trixie Whitley reeds in 1981 op Mallemunt in Brussel stond maar dan wel in de identieke gedaante van haar vader Chris. Diens bassist, Alan Gevaert (ook zijn schoonbroer), maakt overigens al jaren deel uit van dEUS. De Antwerpenaren waren de voorbije weken trouwens alomtegenwoordig en voor wie daar niet op zat te wachten is er slecht nieuws want met pas een nieuwe plaat uit , 4 uitverkochte AB’s in maart (ons “wanhoops-zoekertje” op ticketswap staat actief) en een prestigieuze headliner-slot op het Live is Live festival zal de aandacht voor Barman en co immers nog niet meteen wegebben. Een slechte recensie over het nieuwe ‘How to replace it’ vinden is al even zeldzaam als iets positiefs over de groenen optekenen ter recht(s)er zijde van het politieke spectrum. Dat het de beste plaat van de groep is in ruim 10 jaar staat vast – pun intended want ze maakten er geen - maar wij hoorden er spijts enkele leuke songs (‘Must have been new’, ‘Faux Bamboo’, ‘Pirates’) nog niet de spanning in van een ‘Pocket Revolution’ of ‘Ideal Crash’. Aan U om dat er wel in te ontdekken.

In het zoeken naar iets nieuws dezer dagen bent u bij het Nederlandse DeWolff (*****, 18/02) al zeker aan het verkeerde adres. Het trio ligt al sinds hun ontstaan, nu 16 jaar terug, aan een infuus van oude Purple en Allman Brothers.  Ook op hun nieuwe ‘Love Death and in between’ zijn eigentijdse invloeden nog schaarser dan klokvaste NMBS treinen. Live hebben ze echter al jaren een onberispelijke status die hen vlot toegang verschaft tot het Europese clubcircuit. In thuisland Nederland bracht de groep in grotere zalen hun rijker gearrangeerde nieuwe plaat in een ruimere bezetting maar voor de kleinere concerten in het buitenland lukt dat budgettair helaas niet, zo zei zanger/gitarist Pablo Van de Poel in een weken op voorhand uitverkochte AB Club. Dat extraatje hadden we er graag bij gehad in Brussel maar ook zonder haalde het trio voor ons weer moeiteloos het maximum van de punten binnen. Als hecht samenspel een olympische discipline was dan hing het goud al jaren rond de hals van de broertjes van de Poel en hun kompaan Robin Piso.

Concertnieuws waar we in deze februarimaand de champagne voor ontkurkten kwam nog maar eens uit Antwerpen waar de Roma de komst van My Morning Jacket aankondigde voor maandag 5 juni. De Amerikanen waren destijds de mosterd voor Kings Of Leon en Fleet Foxes en stonden ook Tim Showalter bij voor zijn laatste 2 platen als Strand Of Oaks. Hun ‘It still moves’ plaatsten we ooit bovenaan onze #5albums03, de tweewekelijkse twitter poll van Brit Richard Shaw. Grasduinend in het betere plaatwerk van 1974 voor diezelfde poll ontdekten we daar deze maand overigens ook nog Rufus ft. Chaka Khan. Onze wereld van funk en soul was plotsklaps een klassieker rijker. We zijn er helemaal klaar voor om dat in maart nog eens opnieuw te laten gebeuren.