Dag 2 eindigde daar waar dag 3 begon: in de seventies! Alleen zat er tussen de groepsleden van respectievelijk The Who en Wolfmother zo maar eventjes een leeftijdsverschil van 30 jaar. Dit Australisch trio zette een sound neer die schaamteloos al het beste van Deep Purple, Black Sabbath en Led Zeppelin kopieerde. Bovendien brachten ze het met een flair alsof ze het allemaal zelf hadden uitgevonden. De spacy rock van “White unicorn” ging er verrassend goed in bij de aanwezigen wat ons tot de gedachte bracht dat het verleden nog lang niet moet afgezworen worden. Wolfmother was geen verrassing, wel een geestdriftig live groepje dat van ons op hetzelfde elan door mag. Eén nieuwe fan hebben ze alvast aan zich weten te binden!
Amper een half uur later vertoefden we plots in heel andere sferen. Arsenal trok een blik “tropische muziek bij een tropisch weertje”(citaat zanger) open en kreeg prompt de helft van de wei mee. Zij die beweren dat ze hun eerdere prestaties in de tent niet wisten te vertalen naar het hoofdpodium hebben de vibe helemaal gemist want de groep bracht een perfect afgelijnde set boordevol hoogtepunten. Het boeide van begin tot eind en in ware voetbalstijl scoorde Arsenal op Werchter een hattrick met “Mr Doorman”, “Saudade” en “Persone ne bouche”.
In de tent was intussen Donovan Frankenreiter van start gegaan. Deze man, weggeflitst uit de late jaren 60 (hoge hoed, lange haren), is een begenadigd gitarist die een soort blues brengt die dicht tegen de pop aanleunt. Zijn meest recente plaat “Move by yourself” staat bol van de radiovriendelijke songs die live een tikkeltje méér ruggengraat meekregen. Dit laatste was zondermeer de verdienste van een sober maar vaktechnisch perfect meespelende begeleidingsband. Donovan regisseerde het geheel vlotjes naar het einde van de toegekende speeltijd en ontving een warm applaus na afloop. Het had Peer kunnen zijn maar het was Werchter.
Het uurschema van de tent werd door het verschuiven van de Arctic Monkeys naar de main stage wat gewijzigd waardoor we slechts de helft meepikten van nieuwe belofte Absynthe Minded. Een stevig onderbouwde mening mogen we dus niet hebben alleen voelden die eerste 25 minuten wat onwennig aan. Er werd te voorzichtig gespeeld en van enig piekmoment was nog geen sprake op het moment dat we post gingen vatten voor de Kaiser Chiefs. Het hing al wekenlang in de lucht dat deze Britten het helemaal gingen maken op tw en alle voorspellers kregen ditmaal geen ongelijk. Met “Na na na na naa” openden ze fel en naast enkele nieuwe (geslaagde) songs haalden ze haast alles van “Employement” uit de kast. De Kaiser Chiefs slepen een attitude van kwajongens achter zich, appelleren niet aan de gemiddelde schoonmoeder en beschouwen ieder concert als een ware blitzkrieg. Met dit profiel waren ze dan ook de geknipte groep om Werchter te laten afzien van een collectief middagdutje. “I predict a riot” loste de voorspelling helemaal in.
Franz Ferdinand kon in de nasleep van de Kaiser Chiefs alleen maar mee profiteren van het brits-gezinde klimaat dat op Werchter was geschapen. Dit concert bevestigde op zijn minst dat de groep een stek op het hoofdpodium aankan. Akkoord: niet alle songs zijn van hetzelfde niveau als een “Take me out” maar met “Walk away” en zeker “Do you want to” wisten ze de aandacht toch zeker vast te houden. Om echt een toekomst te hebben vrees ik wel dat de groep zich wat zal moeten losrukken van het college-rock sfeertje dat rond de groep hangt. De songs liggen nogal dicht bij elkaar, de hemdjes waren weer voortreffelijk gestreken en de groepsleden spraken bij iedere interventie met 2 woorden. In tegenstelling tot bij de Kaiser Chiefs zou ons moeder met deze jongens wel een daguitstapje Blankenberge plannen…
De ‘ladies and gentlemen’ van Placebo hadden met “Meds” een nieuw album te promoten op tw en dat was merkbaar niet naar de zin van het publiek. Aan de mixtoren was amper nog iets te volgen van het concert toen alle aanwezigen daar wegens acuut gebrek aan hits overschakelden op een gezellig rondje kletsen en pinten pakken. De man in de toren had dit moeten horen want uit de boxen kwam een volume dat zelfs een gemiddeld kinderdagverblijf niet zou verontrusten. Ondanks deze vervelende randfenomenen zagen we een zéér verzorgd concert van een groep die ons ditmaal wel wist te boeien: de nieuwe songs konden ons bekoren, Molko zong genietbaar en in de staart van het concert zat een verrassing van formaat (cover “Running up that hill” van Kate Bush). In het verleden hoefde voor ons geen echt Valium tabletje, een Placebo volstond. Ditmaal was het dus anders!
dEUS stond voor de vijfde keer op Werchter. Uit onze herinnering onthouden we vooral editie ‘97 ten tijde van “In a bar under the sea”. Uit die plaat pikten ze ditmaal “Theme from turnpike” als opener. dEUS op werchter was een beetje de kroniek van een aangekondigde triomf: de “fusie” Pawlowski/Barman, de uitstekende plaat “Pocket revolution”, 2 maal de AB uitverkopen om in het voorjaar Vorst-Nationaal te laten vollopen. Op Werchter pakte de groep dan ook verpletterend uit met een concert dat moeiteloos de concurrerende toppers (RHCP, Who, Depeche Mode) achter zich liet. Het geheel stond bol van de spanning en explodeerde meermaals in classics als “Via”, “Fell off the floor, man” en het recentere “Bad timing”. Absoluut hoogtepunt van de set en bij uitbreiding het hele weekend was een zinderend “Suds & soda”. Als we ons ooit in een vergevorderde Alzheimer status zullen bevinden zal dit het concert zijn dat we van tw 2006 nog zullen herinneren.
In de loop van de dag passeerden we ook nog rakelings aan The Raconteurs. Zonder Jack White stonden deze heren in geen honderd jaar op tw en zeker niet op een plaats normalerwijs voorbehouden aan een subtopper. Tussen de Kaiser Chiefs en Franz Ferdinand rammelden deze heren als een oude Peugeot op Afrikaanse bodem: ontstemde gitaren namen de bovenhand op een slappe ritmesectie en onze aandacht verdween als een zuchtje eau de toilette in een paardenstal. Wel zonde van die fantastische singel “Steady as she goes”. Net voor Placebo hadden we via de rockchinees zwaar ingezet op Goldfrapp maar tijdens het eerste (trage)halfuur scoorde Alison enkel met haar gezelschapsdames: 4 fijne stukken die in wisselende kostuums de songs wat hielpen “uitbeelden”. Terwijl onze hormonen gewillig meeknikten trok de rest van het lijf al richting hoofdpodium.
Dag 3 bracht tw helemaal op kruissnelheid: iets over 1 uur middernacht begon de aftelling voor dag 4.
No comments:
Post a Comment