Toen de affiche voor dit jaar in opbouw was viel de hoge concentratie van toppers op dag 1 al vroeg op. Het trio Mika, Kravitz en REM zorgden bij de reservaties dan ook voor een snelle uitverkoop. We hebben ze ook dit keer niet geteld maar in de media viel wederom het duizelingwekkende bezoekersaantal van 80000!
Air Traffic (het was weer druk boven Werchter op de aanvliegroute naar Zaventem…) stond een maandje geleden nog op Pinkpop en kreeg in Werchter de eer toegeschoven het festival te openen. De groep haalde weliswaar niet het niveau van hun passage bij onze noorderburen maar het enthousiasme waarmee het jonge viertal werd verwelkomd door de reeds aardig gevulde wei werkte aanstekelijk. De set van Werchter verschilde weinig van wat we op Pinkpop voorgeschoteld hadden gekregen. Een druk op de ‘random’ functie leverde wel een nieuwe volgorde op en ook het (naar eigen zeggen) zeldzame “Your fractured life” mocht er deze keer bij. Ook nu zorgden de singels (met deze keer als uitschieter “Time goes by”) voor een ‘cruise control’ vlucht van Air Traffic. Zelfs de nieuwkomers “End to all our problems” en “Come on” kregen méér dan een beleefdheidsapplaus. De groep voelde zich door zoveel appreciatie, vooral uit de categorie ‘jong en vrouwelijk’, snel thuis in Werchter wat de belofte opleverde – met heel wat hysterische kreetjes tot gevolg! – om daags nadien te gaan busken op de campings.
De Counting Crows misten enkele jaren geleden hun promotie tot headliner. Inmiddels wordt ook ons duidelijk waarom. De groep staat wat sterke songs betreft al jaren droog en ook hun podiumwaarde verkeert duidelijk in vrije val. In Werchter waren we toe aan onze vijfde ontmoeting en de dalende curve tekende zich duidelijker af dan ooit tevoren. Zanger Adam Duritz mag dan al de sympathieke uitstraling hebben van iemand waarvan je onmiddellijk een realitysoap zou willen maken; als zanger is hij dermate zeurderig geworden dat het na enkele nummers lijkt alsof de vespers aan een comeback toe zijn. Nadat de groep een dof “Have you seen me lately?” had afgewerkt, “Mr Jones” op sterven na dood klonk en “Round here” veel weg had van een 33-toeren plaat die bleef hangen zouden we eender waar dekking hebben gezocht. Om het leed enigszins te verzachten werd het de barbecue stand.
Bij Mika was van enige klaagzang gelukkig geen sprake. Sterker nog de boodschap (“Relax, take it easy”) die hij bij zijn intrede mee had leek het perfecte antidotum voor het gezeur dat er aan vooraf was gegaan. Dat een stevige regenvlaag middenin het concert nauwelijks effect had op de respons zegt voldoende. Of er voor dit feest goede smaak nodig was is een andere discussie. Wij vermaakten ons best onder een waterdichte vuilzak terwijl een kleurrijke vertoning zich voor ons afspeelde: volslanke dames in ‘Moulin Rouge’-pakje (“Big girls”), kippen en konijnen die het podium kwamen opgewandeld, een percussie-solo en aan het einde nog eens regen, maar dan met diverse vormen van confetti. Het geheel was van een haast ondraaglijke lichtheid maar net daardoor ook zo efficiënt op een groot festival. Een beetje Werchter Boutique maar dan een week te vroeg!
Halverwege zijn tien-beurtenkaart passeerde ook Lenny Kravitz nog eens in Werchter. Wat vooraf een zoveelste concert in de rij leek te worden draaide tot onze grote verbazing uit op het beste wat we sinds lang op Werchter (hoofdpodium) hebben gezien. Toen opener “Bring it on” (god zij dank!) loepzuiver uit de boxen knalde en de vele gaten halverwege de wei snel werden dicht gelopen waren we met ons enthousiasme nog voorzichtig maar het daaropvolgende “Always on the run” (met gitaarsolo van de dag) trok ons helemaal over de streep. Toen “It ain’t over till it’s over” met zoveel soul de wei werd ingestuurd borrelden de eerste superlatieven voor dit verslag bij ons op. Met “Stilness of heart” maar vooral “Fly away” kreeg Lenny de wei zowaar aan het meezingen. En met het nieuwe “Dancing till dawn” doceerde Lenny uit de cursus ‘Funk op zijn best’. “Let love rule” bleef niet bij woorden alleen want Kravitz dook de frontstage in om uitgebreid de eerste rijen te gaan groeten. Eén Vlaamse deerne eindigde zelfs in zijn armen! Een mens zou zich voor minder niet meer willen wassen. Met bis “Are you gonna go my way?” ging (voor zover wij konden zien) een halve Werchter wei letterlijk van de grond. Need I say more? Kravitz verkeerde in bloedvorm en trakteerde Werchter op een concert om in te kaderen. We hadden vooraf bij de bookmakers ons geld er niet durven op verwedden.
REM loste nadien de verwachtingen helemaal in, al hadden ze grote moeite om de wei met zich mee te krijgen (hun voorganger was er al mee weg). Hun nieuwe “Accelerate” – het is al tot in den treure gezegd en geschreven – is een uitstekende plaat en vertaalt zich overduidelijk in gedreven concerten. Alles wat enigszins vaart zou kunnen halen uit het concert (op “Drive” na) werd geweerd en ingeruild voor potiger werk als “Begin the begin”, “Ignoreland”, “Bad day” en “What’s the frequency, Kenneth?”. Visueel kreeg het geheel een duwtje in de rug door aan hoge snelheid videobeelden vermengd met concertshots te laten voorbijflitsen. Onze teller hoogtepunten sloeg reeds aan van bij opener “Orange crush”. Ook “Imitation of life” en het van die bewuste laatste plaat gehaalde “Supernatural superserious” willen we graag met stip vermelden, niet toevallig allebei songs met als toegevoegde waarde die tweede stem van bassist Mike Mills. In de bisreeks troffen we tussen “Losing my religion” en (niets nieuws onder de zon) “Man on the moon” ook het uit 1985 afkomstige “Driver 8” aan. Toeval of niet maar dat jaar debuteerde REM op Rock Werchter. Een groep die het 23 jaar later bij zijn inmiddels zevende doortocht nog eens op dezelfde wijze kan doen vlammen verdient veel respect. Benieuwd of er nog een achtste keer komt…
No comments:
Post a Comment