The Datsuns De Centrale/Gent 12/11/08

Mocht U ooit trefwoorden voor Nieuw-Zeeland moeten oplijsten vergeet dan naast Auckland, kiwi en Crowded House ook The Datsuns niet. Met hun titelloos debuut (’02) vol ouderwetse hard-rock en het onsterfelijke “Motherfucker from hell” schopten deze jonge snaken het in 2003 tot op de grote festivals. Opvolgers “Outta sight, outta mind” (‘04) en “Smoke & Mirrors” (‘06) konden jammer genoeg de verwachtingen niet inlossen waardoor een doorbraak uitbleef. Een gebrek aan werklust kan de heren echter niet aangewreven worden want de groep toerde al die tijd onverstoord verder en verwierf live een onberispelijke status. Misschien moeten we ons gelukkig prijzen dat het met die doorbraak niets is geworden en dat de groep juist daardoor tegenwoordig opnieuw in het clubcircuit kan gesmaakt worden. Voor het eerste van 5 Belgische clubconcerten trad de groep aan in de Gentse Centrale. Het uit Limburg afkomstige en in live kringen hoog aangeschreven El Guapo Stuntteam kreeg voor deze 5 data het voorprogramma aangeboden. De groep vist in dezelfde muzikale vijver als The Datsuns maar bleef in de Centrale ondergeschikt aan hen. Ondanks uitstekend gitaarwerk van Cedric Maes werd hun halfuurtje zwaar gehypothekeerd door een slechte klankbalans. Ook de Limburgse bindteksten konden – zoals te voorspellen viel in de fiere Gentse stede - het verschil niet maken. Het ontbreken van een verbinding tussen de backstageruimte en het podium zorgde ervoor dat niet alleen El Guapo Stuntteam maar ook de vier Datsuns zich zelf een weg moesten banen door het publiek richting podium. Eenmaal deze laatsten daar waren gearriveerd blies de groep met opener “Who are you stamping your foot for?” zowat iedereen een metertje achteruit. De geluidsman van dienst zette in een mum van tijd de scheve situatie recht en maakte zo de weg vrij voor 2 nieuwe songs “So long” en “Your bones”. De pas verschenen nieuwe plaat “Headstunts” – de aanleiding voor deze toer - is voor liefhebbers van de groep een risicoloze belegging. Zowat alle songs hebben de vaart van Lewis Hamilton op een leeg Formule 1-circuit en laten de gitaren van Buscke en Livingstone wederom vlijmscherp duelleren. Ondanks hun ongeschonden live-reputatie en het vroegtijdig opduiken van werk uit hun eersteling reageerde de Centrale onbegrijpelijk nogal aarzelend op de Datsuns. Pas toen prijsbeest “Motherfucker from hell” zich aandiende en zanger Dolf De Borst het daarna zelf op een rondje crowdsurfen zette tijdens het wervelende “Harmonic generator” ontdooide de zaal. Met “In love” (Kiss voor gevorderden) en “Fink for the man” (gitaarsolo’s voor gevorderden) kregen we zelfs de aandrang om zelf wijdbeens luchtgitaar te beginnen (mee-)spelen. Onze buurman moet hetzelfde hebben gevoeld want tijdens “The KKK took my baby away”, een cover van The Ramones, was er bij hem geen houden meer aan.
Zolang het nieuwe werk niet uit de schaduw komt van die eerder vermelde debuutplaat lijkt het commercieel een verloren strijd te zullen worden voor the Datsuns. Live hebben deze Nieuw Zeelanders echter van weinig anderen lessen te ontvangen. Zij die voor of na hen zullen worden geprogrammeerd tijdens het komende festivalseizoen kunnen nu al best wat extra repetities op de kalender inlassen.