Voor zij die denken dat er geen kruising kan worden gemaakt tussen The Clash en Bruce Springsteen is er The Gaslight Anthem om hen te overtuigen. De groep, net als The Boss afkomstig uit het Amerikaanse New Jersey, wist met hun vorige plaat “The ’59 sound” al flink wat aandacht naar zich toe te trekken en bouwt daar nu met een verdienstelijke opvolger “American slang” rustig op verder . In de opmars naar een hogere status helpt uiteraard ook de uistekende live reputatie die de groep al sinds hun begindagen achtervolgt en afgelopen zondag alvast mede verantwoordelijk was voor een op voorhand uitverkochte AB.
De avond werd ingeleid door het piepjonge Britse viertal Sharks dat tot en met de tattoos een wat wazige kopie van de hoofdact bleek te zijn. Hun setlist werd net voor de finish nog door “I fought the law” gered. Charmant maar verre van hoogstaand. Heel wat meer toehoorders kreeg Chuck Ragan voor zich. De voormalige Hot Water Music zanger was groots met beperkte middelen: een stem, mondharmonica en akoestische gitaar. Hij liet zich voor het merendeel van de nummers bijstaan door een violist die bij momenten als een hitsig veulen op de prairie Ragan’s beperkt instrumentarium van een extra laagje voorzag. Ragan bleek overigens een bijzonder sympathieke peer te zijn die niet alleen muzikaal – ook hier drong Springsteen zich als referentiepunt snel op – maar ook met enkele vertelsels (zelfs over een terminaal ziek familielid) de AB gemakkelijk een 40-tal minuten wist te boeien. Toch een te onthouden naam.
Klokslag negen uur stapte zanger Brian Fallon van The Gaslight Anthem (TGA) het podium op als was het de salontafel in zijn eigen woonkamer. Na een onmeetbare lijst clubs en festivals op hun palmares zagen we een groep die niet gehinderd door zenuwen vlotjes de confrontatie aanging met de hoofdstedelijke concertzaal. De AB kreeg een dwarsdoorsnede aangeboden van hun drie albums tellende discografie. Ook het debuut “Sink or swim” ontsnapte daarmee, tot grote vreugde van enkele aanwezige fans van het eerste uur, niet aan de aandacht waardoor het gewicht van het eerste uur vooral kwam te liggen op het wat snedige werk. Op het knappe en ingetogener “Queen of lower Chelsea” na raasde het concert, getrouw aan de punk rock traditie waaruit de groep is gegroeid, in een rotvaart voorbij. Songs als “1930”, “Great expectations” en het geweldige “Old white Lincoln” werden met vakkundige precisie de AB in gekatapulteerd en zorgden her en der voor niet ongevaarlijke opstootjes van duw, stamp en trekwerk. Een kleine en gelukkig kortstondige schermutseling middenin de zaal was daar het gevreesde gevolg van. Toen Fallon aankondigde de volle speeltijd te willen benutten in plaats van een verplicht rondje ‘om bisnummers roepen’ in te lassen scoorde hij hoog op de AB applausmeter. In de laatste 18 minuten zette de groep prompt een eindoffensief in dat het concert van prima middelmaat tot flink daar boven deed uitstijgen. Met “American slang”, “Here’s looking at you,kid” en “The Backseat” herbevestigde TGA dan ook de sterke indruk die ze eerder dit jaar al hadden nagelaten op Rock Werchter.
Om de Boss te onttronen is er nog wel wat werk aan de winkel maar, met de star quality van Fallon voorop en een dozijn geweldige songs in de Levi’s jeansbroekzak, heeft TGA nu reeds al het nodige in huis om op zijn minst een vaste waarde te worden. We durven er veel op verwedden dat u er hetzelfde over zou denken mocht u naast ons in de AB hebben gestaan.
No comments:
Post a Comment