Onze AB-jaren (1990-2014) #35jrAB

Na 40 jaar Rock Werchter is het nu de beurt aan de Brusselse Ancienne Belgique om zichzelf te vieren, zij het wel met 5 jaar minder op de teller. De zaal kent namelijk een langere geschiedenis maar in zijn huidige organisatorische gedaante is de AB dus slechts 35 jaar. Op 21 september 1979 werden met steun van de Vlaamse Gemeenschap de deuren opnieuw officieel open gegooid voor het publiek. Wie grasduint in het archief op de vernieuwde AB site kan echter afdalen tot februari ’78 voor een concert van – het kan geen toeval zijn - The Jam. Geen idee waarom de tijdsrekening voor de verjaardag daar geen rekening mee heeft gehouden(?). Niettemin brengt het ons wel naadloos bij de man, Paul Weller, die we er 7 keren hebben gezien (1997, 1998, 2002, 2008, 2010, 2012, 2014). Eigenlijk moeten daar nog 2 avonden in het Luna Theater in 1994 worden bijgeteld aangezien de AB er toen onderdak vond tijdens een verbouwingsronde. Weller was er meerdere keren outstanding maar legde de lat het hoogst in 1994 toen zijn solo-carrière pas echt wind in de rug kreeg met het uitstekende “Wild wood” en dito concertreeks. Eén song, “Into tomorrrow”, ten uitvoer gebracht in het Luna Theater belandde zelfs op een live-plaat (“Live Wood”) die in die periode werd gecompileerd uit verschillende concerten. Wie goed luistert hoort ons enthousiasme! Op onze allereerste AB-avond (Gary Moore, 1990) zal dat enthousiasme wellicht niet minder zijn geweest, alleen is daarvan niets voor het nageslacht bewaard gebleven. De driftige Ierse gitarist met een verleden naast Phil Lynott bij Thin Lizzy had zich net van hardrocker getransformeerd tot blue adept en wist die shift niet alleen commercieel maar ook op het podium overtuigend te verzilveren (“Still got the blues”). Dat er wellicht nooit nog een Led Zeppelin reünie komt is een gedachte waarmee we met het zien van Robert Plant (Luna, 1993) kunnen verder leven. Zoals Plant het ook deze zomer nog overtuigend op de grote festivals bewees, verweefde hij ook die avond een handvol Zep-klassiekers met het beste uit zijn rijk gevulde solocarrière. Wat waren we na afloop trots een levende legende van zo dichtbij te hebben gezien. Vele groepen maken er per Europese toer een zaak van steevast een halte in te lassen in de AB, zo ook The Tragically Hip uit Cananda. 4 maal (1994, 2002, 2007, 2009) was ons ticket een risicoloze belegging want de Canadezen hebben een al even solide live-reputatie als de gemiddelde Waalse staalplaat uit de jaren 70. Al lang zijn commercieel hoogtepunt voorbij kwam in 2007, met het excuus van een verzamelaar, ook Chris Isaak nog eens langs in Brussel. Wat op papier een goedkope ‘Best of’-avond had kunnen worden werd één van de compleetste concerten die we ooit hebben gezien. Isaak, grasduinend in al zijn platen, wierp die avond overduidelijk ook zijn acteertalent en gevoel voor humor in de schaal. Zelden, naast mét muziek, ook door de uitvoerder zo te zijn ge-entertaind als die bewuste avond. Ook nooit aan de merchandising zo veel drukte gezien trouwens als dan, Isaak zelf stond er – onmiddellijk na het concert – immers zijn eigen T-shirts te verkopen!

5 gedenkwaardige avonden van – we schatten – zo’n 50-tal. We tekenen nu al voor 35 jaar AB erbij.