Lee Fields & The Expressions Botanique (Rotonde)/Brussel 21/10/14

Met Bettey Lavette, Seasick Steve, Sharon Jones en Charles Bradley is de laatste jaren afdoende bewezen dat op succes geen leeftijd staat. Wellicht ook daarom dat de muzikantenvakbond momenteel niet echt wakker ligt van het laatste rondje pensioenmaatregelen. Ook aan de 64 jarige Lee Fields is op dit moment alvast nog geen landingsbaan besteed want met zijn dit jaar uitgebrachte prima plaat “Emma Jean” oogstte hij bij vele recensenten terecht opnieuw mooie scores en is hij volgens connaisseurs van het soulgenre al langer dan vandaag de mee te pakken live sensatie. Om na te gaan of zoveel goede reclame ook op zijn plaats is trokken we afgelopen dinsdag naar de Brusselse Botanique waar de uit North Carolina afkomstige Fields zijn opwachting maakte in by far dé leukste zaal van het land, de Rotonde.

Fields had eerder dit jaar met zijn vaste begeleidingsband The Expressions al halt gehouden in de Gentse Vooruit. Fields liet dezelfde (6) heren in Brussel warm spelen met het instrumentale “All I need” om pas bij het slotakkoord en - volgens de geplogenheden van het genre - na de introductie door de bassist het podium op te wandelen. Fields kwam niet alleen met de allure van een grote op, de ontvangst van het volgepakte zaaltje was navenant. “My world” blies een Philly-windje door de Rotonde en “I still got it” was met de mans’ leeftijd in het achterhoofd niet alleen een statement, het klonk er ook naar. Een tandje werd bijgestoken met het uit dat “Emma Jean” afkomstige gouden trio “Still gets me down”, “Standing by your side” en “Don’t leave me this way”. Fields hief zich zowel qua act als stem moeiteloos naast enkele groten uit de soul en werkte zich als een overijverige predikant dusdanig in het zweet dat hij, amper halfweg set, al kletsnat in het strakke pak zat . Zijn groep stond al die tijd in een haast onbewogen dienende rol terwijl Fields er elke songregel van somewhere diep daarbinnen uitkneep, af en toe een danspasje plaatste en zowat iedere bevallige dame op de voorste rij al met wijzende vinger (nee niet die…) had gecomplimenteerd. Helemaal af maakte Fields het in de tweede helft met - You look so good in the summertime… - “Ladies”, het heerlijk meegezongen “You just can’t win” en vooral het als ware classic onthaalde “Faithful man”. “I’ve always been a faithful man untill you came along” schreeuwde Fields om vergiffenis smekend de inmiddels zelf in het zweet trappelende Rotonde toe. In de slotfase kroop Fields – in een heen en weer beweging - alsmaar dieper de coulissen om dan achter het gordijn te verdwijnen en zijn Expressions de set te laten afronden. Dat de Rotonde zich niet zonder bissen zou laten afschepen was na zoveel vintage soul een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid. In dezelfde beweging – eerst de groep (instrumentaal) en dan de meester zelve – werd de bisreeks opgezet met enkel het fantastische “Honey dove” er aan toegevoegd. Dat een zaal die 70 minuten lang uit de hand van de artiest at het slechts met 1 bisronde moest stellen is misschien de enige smet op een voor het overige volstrekt perfecte concertavond.

Als Charles Bradley de grote podia gegund is kunnen wij na deze avond geen redenen meer bedenken waarom dat bij Lee Fields ook niet het geval zou mogen zijn. Dat de Scheuremansen van deze wereld er hun voordeel mee doen volgende zomer.