Een mens kan er nu al gif (of drugs zo u wil) op innemen dat
in de eindejaarslijstjes vooral The War On Drugs zullen opduiken, en dan liefst
niet onder de categorie “Belangrijkste politieke doelstelling voor 2015”. Eind
vorig jaar al stak de groep rond zanger en songschrijver Adam Granduciel de
neus aan het venster met de eerste, op het net geloste, fragmenten van het toen
op stapel staande derde album “Lost in the dream”. De 2 voorgaande CD’s hadden
behalve wat lovende pers nauwelijks een publiek bereikt. Maanden van gezoem op
sociale media later (voorjaar 2014) werd “Red eyes” pas de (radio-)hit die er
al maanden in zat en sloeg de plaat ook commercieel aan. Niet Werchter maar
Pukkelpop mocht vervolgens het memorabele festivalconcert op zijn conto
schrijven. De terechte hype doet overduidelijk zijn werk want momenteel trekt
de groep langs quasi overal uitverkochte zalen in Europa, wat wellicht slechts
een interval zal zijn naar nog een druk(ker) 2015.
Voorprogramma eergisteren was de Amerikaan en oud Violator
(zie Kurt Vile) Steve Gunn. Vorige week stond de net als The War On Drugs uit
Pennsylvania afkomstige Gunn nog op het podium van de Gentse Charlatan maar in
de AB waren er duidelijk meer zielen te winnen. Een half volgelopen zaal liet
zich beleefd luisterend inwijden in diens nieuwe plaat “Way out weather”. Het
kabbelde voorbij als een Ardens beekje in putje zomer. In de verduisterde AB
misten we wat kampvuur om écht in de stemming te geraken, het fabuleuze
gitaarspel van Gunn ten spijt.
Ietsje over negen doofden de zaallichten en kwamen The War On
Drugs onder slechts 2 rijen oplichtende spots het podium van de hopeloos
uitverkochte AB opgewandeld. “Eyes to the wind” en – daar hadden we het eerste
herkenningsapplaus al – “Under the pressure” mochten de spits afbijten van één
van de meest geanticipeerde concerten van dit najaar. Wanneer The War On Drugs
ter sprake komen regent het grote namen als referentiepunten. Ook in de AB
dreven Springsteen en Dylan al gauw aan het oppervlak van iedere song die Adam
Granduciel op zijn setlist had gezet. Voor het eerste echte hoogtepunt tekende
het op Pukkelpop nog tot bis opgespaarde maar in de AB opvallend vroeg
prijsgegeven “In reverse”. Ook “An ocean between the waves”, het droevige maar
van troostende gitaren voorziene “Suffering” en een vlammend “Burning” hielden
het concert goed op kruissnelheid. Geen idee waarom – songs té lang, te weinig
StuBru-herkenning bij de andere songs (?) – maar de aandacht in de zaal ging her
en der toch wat verslappen. Het grasduinen in ouder werk moedigde
klaarblijkelijk ook niet aan want het vrijblijvend klinkende “Buenos Aires
Beach” en de Bill Fay cover “I hear you calling” leken voor onze buren eerder
behang om een praatje bij te slaan dan boeiende concertmomenten. Alsof boze
geesten ermee gemoeid waren had er zich inmiddels ook een geluidstechnisch
probleem ontwikkelt waarbij de microfoon van Granduciel onrustwekkend begon te
sputteren. Terwijl het concert stillag - en haast simultaan met het grapje dat
hij misschoen wel “in flames” zou
kunnen opgaan - kreeg de man via zijn microfoon een stroomstoot toegediend.
Granduciel, wellicht geschrokken, gooide zijn gitaar tegen de grond en liep het
podium af om – gelukkig – snel op zijn stappen terug te komen. Zijn met
algemene hilariteit onthaald “Don’t mind,
It’s all part of the show” kon de
ergernis bij de man amper verhullen. In een poging om de scheve situatie nog recht
te trekken pakte de groep na de (té lange) technische depannage uit met “Red
eyes” en gingen ze in één beweging over tot de als bisronde bedoelde songs. Maar
met een niet onaardige – maar ook geen gedenkwaardige – versie van Dylan’s
“Tangled up in blue” en opnieuw 3 oudere songs (w.o. wel een wervelend “Baby
missiles”) kregen The War On Drugs de kroon niet meer op het werk in de AB.
De sterren stonden tot seconden voor het concert in perfecte
orde, 90 minuten later keken we terug op niet meer dan een goed concert met een
technische panne als verzachtende omstandigheid. Een blik van onze beste
superlatieven stond nochtans klaar om in deze blogpost te worden opgediend.
No comments:
Post a Comment