Steven Wilson Théâtre Sébastopol/Lille (FR) 26/09/15

Op de zopas uitgereikte Progressive Music Awards viel Steven Wilson, voormalig Porcupine Tree spilfiguur maar nu al een 5-tal jaren onafgebroken solo, maar liefst 3 keer in de prijzen. Deze slokop werd zonder twijfel veroorzaakt door Wilson’s laatste plaat “Hand.Cannot.Erase” die bij release begin dit jaar al overladen werd met lovende recensies. In een genre waarin vooral oude namen de dienst blijven uitmaken is Wilson met zijn 48 lentes de uitzondering. Sinds lang lijkt ook alleen hij in staat om het genre, zowel commercieel als muzikaal, terug aan een groter en breder publiek uit te dragen.

Het concert in Lille maakte deel uit van een relatief korte toer die Wilson momenteel afwerkt – hij was al in de buurt dit voorjaar – in de aanloop naar een dubbele (uitverkochte!) avond met special guests volgende week in de prestigieuze Londense Royal Albert Hall. In Lille hoopten we stiekem op minstens één gast die Wilson ook maandag of dinsdag in Londen zou vergezellen maar dat werd niet bewaarheid. Dat het concert qua songkeuze, naast de ingecalculeerde grote hap ‘Hand.Cannot.Erase’, zou verschillen van de voorjaarstoer klopte wel.
Met een podiumbrede videowall achter de groep werd ook nu het concert weer vergezeld van intrigerend beeldmateriaal en knappe animaties. Vooral het verhaal dat Wilson inspireerde voor ‘Hand.Cannot.Erase’ – van een jonge vrouw die 3 jaar lang niet werd gemist maar dood bleek te liggen op haar flat - werd in een soort stille film afgedraaid terwijl de songs de revue passeerden. Nog voor de zaallichten waren gedoofd keken we vanuit het comfortabele pluche van het Théâtre Sébastopol trouwens ook al minutenlang naar aan en uit knipperende lichten in een anoniem woonblok. T’is eens wat anders dan een voorprogramma waar iedereen de minuten bij aftelt. Om maar te zeggen: een concert van Wilson is een totaalervaring die de toeschouwer nog voor het écht begint al tracht mee te nemen. Het overweldigende “Routine” werd op zijn beurt vergezeld van een prachtig animatiefilmpje waarin een zichtbaar depressieve huisvrouw alle dagelijkse taken blijft uitvoeren terwijl haar huisgenoten de grote afwezigen blijken te zijn. Muzikaal werd alles naar grote hoogtes gestuwd door een werkelijk fenomenale begeleidingsband. Als Wilson voor de vervanging van gitarist Govan Guthrie beroep kan doen op diens vriend en Roger Waters sidekick Dave Kilminster (voor de genre-kenners onder u: de David Gilmour stand-in) dan weet je dat Wilson qua netwerking goed zit.  Dat er straks, na het beëindigen van deze toer en in afwachting van de volgende kort na de jaarwisseling, al weer nieuw materiaal wordt opgenomen zegt veel over Wilson’s werkethiek en niet aflatende creativiteit en productiviteit. In Lille werd alvast, onder het motto van wat restmateriaal (!?), één van die songs gelost. Geloof ons: “My book of regrets” deed allerminst aan als een afvallertje maar plaatste zich moeiteloos naast het beste van “Hand.CAnnot.Erase”. Het grote verschil met onze voorgaande ontmoetingen zat hem dit keer in de songkeuze. Wilson wisselde ditmaal op 2 songs na (een weeral ijzingwekkend “Index” en het prachtige “Drive home”) al zijn voorgaand solo-materiaal in voor een stevige greep uit werk van Porcupine Tree. “Lazarus”, “Don’t hate me”, “Dark matter” en “Sound of muzak” behoren immers tot het beste wat Wilson, weliswaar met Porcupine Tree ooit heeft opgenomen en wordt eindelijk terug heropgevist. Op dit punt in zijn muzikale loopbaan lijken die twee werelden dus eindelijk terug samen te komen. Niet toevallig maakte het van deze avond meteen ook het beste Steven Wilson concert dat we van de man tot dusver hebben mogen meemaken.

Een gevoel van met deze man (solo) eindelijk gearriveerd te zijn vervulde ons gisteren na afloop met grote voldoening. Wie ook maar een beetje dit genre in de armen sluit is aan zichzelf verplicht deze man live te gaan zien. Is het niet in de Brusselse AB (23/01/16) dan wel – hopelijk en om maar iets te zeggen – ook eens in het Antwerpse Rivierenhof volgende zomer.