Strand Of Oaks is een naam die makkelijk in één adem wordt genoemd
met Duyster, het inmiddels afgevoerde StuBru programma. Dat stond er om bekend
bands van (diep) onder de radar speeltijd te geven en liet, nu al een kleine
drie jaar terug, Vlaanderen voor het eerst op nationale radio kennismaken met Timothy Showalter
aka Strand of Oaks. Hij tekende er voor een gedenkwaardige sessie en sloot
meteen vriendschap voor het leven met de makers van het programma Ayco Duyster en Eppo
Janssen. Die eerste kwam Showalter uitgebreid knuffelen aan de T-shirtstand in
de Brusselse AB na het concert van afgelopen maandag, de tweede zal, zoals we
konden afleiden aan de gesprekken, morgenavond present zijn in Leffinge waar
Strand Of Oaks zijn tweede Belgische concert voor deze week zal afwerken. Omdat
we hier niet al te veel tijd willen verliezen: bestel tussen het lezen door
alvast maar een kaartje. Over enkele alinea’s weet u waarom.
Voor Jason Anderson zijn het drukke dagen momenteel. De man speelt
niet alleen voor eigen rekening in het voorprogramma van Strand Of Oaks maar
staat, zo bleek later, ook als (meer dan behoorlijke) gitarist op de loonlijst van de groep. Anderson
timmert al een tijdje aan de weg zo ontdekten we op het net. Zowel solo als met
band tracht deze uit New Hampshire afkomstige Amerikaan al bijna twee decennia lang
een carrière uit te bouwen. Het enthousiasme om daarmee door te gaan bleek in
de AB nog lang niet op te zijn. Meer dan zijn helder klinkende Fender
Stratocaster, een stem die zelfs onversterkt vlotjes tot in de achterste rijen
van de halve AB te horen was en songs in weinig meer dan 3 akkoorden maar die
zich middels een pakkend refrein snel laten kennen had deze Anderson niet nodig
om de aanwezigen vlot voor zich te winnen.
Dat Anderson qua muzikale visie en attitude niet veraf van
zijn broodheer ligt werd meteen duidelijk bij de start van het Strand Of Oaks
concert want Showalter opende gedurfd met een gestripte versie van het
titelnummer van zijn nieuwe plaat “Hard love”. De essentie van Strand Of Oaks zat
al in die eerste 3 minuten vervat. Of Showalter nu akoestisch of elektrisch voor
de dag komt dan wel solo of met full band,
de stootkracht van zijn songs blijft even groot. Die opvallende zeggingskracht
van zijn werk verrast Showalter zelf nog het meest van allemaal. Ook na de
erkenning die de man al is te beurt gevallen voor zijn vorige plaat “Heal”
blijft hij er zich ook nu nog in interviews en tijdens concerten over
verwonderen dat er een publiek is voor zijn werk. Met zo’n bescheidenheid worden
alsmaar grotere podia waarop Strand Of Oaks mag aantreden, hoe goed het Showalter
ook afgaat, bijna oncomfortabel. Wellicht daarom was hij er ook in de AB snel
bij om de eerste rijen te gaan groeten of een hand naar hen uit te steken. Te
zien aan de glimlach van oor naar oor had hij tijdens “Radio kids” ook al tal
van bekenden in de zaal gespot. Met deze opvallende présence voelde je van meet
af aan dat Showalter voor niets minder dan een sterk concert naar Brussel was
afgezakt. Het van onderkoelde eighties elektronica doordrongen “Heal” en het
slepende “On the hill” onderstreepten al vroeg op de avond nog eens extra die
intentie. Met alleen Anderson op de elektrische piano kreeg de AB vervolgens
collectief de krop in de keel tijdens “Cry”, een nummer dat qua breekbaarheid mooi
contrasteerde met de langharige en opzichtig getatoeëerde Showalter. Ook “Plymouth”
raakte onze gevoelige Springsteeniaanse snaar. Met “Shut in”, “Everything”, het
erg aan onzen Admiraal verwante “Rest of it” en het in de AB als een classic
onthaalde “Goshen ‘97” begaf Strand Of Oaks zich in de staart van het concert dan
ook nog eens meer dan geslaagd op het pad der vuistdikke rockers. Nu The
Gaslight Anthem lijkt gedoofd is het goed te zien dat Strand Of Oaks zich ook aardig
van deze taak kwijt. Als enige bis volgde nog het verwachte “JM” dat lang
uitgesponnen bijna duivel uitdrijvende allures had, meteen het zinderende slot
van een concert dat eigenlijk één lang hoogtepunt was.
Deze Strand Of Oaks heeft tot dusver niet alleen een van dé
platen van dit nog prille jaar gelost maar is wat het rockdepartement betreft
de naam om te zien dit jaar. Als U zich, morgen al (!), niet als de bliksem naar
Leffinge begeeft houdt u komende weken best één oog op de telex waar de
festivalaffiches rond deze tijd van het jaar per strekkende meter uitrollen.
No comments:
Post a Comment