In Tom Chaplin zagen we al jaren – 5 platen met Keane sinds
2004 – ook een potentieel soloartiest. Vreemd dat het tot 2016 heeft geduurd
alvorens hij zijn eerste plaat loste, of moeten we zeggen “durfde te lossen”?
We zijn er nochtans van overtuigd dat geen Keane fan ontgoocheld kan zijn met
het materiaal dat Chaplin nu solo presenteert. Het tot dusver beperkte
commerciële succes ervan geeft echter aan dat het Keane en Chaplin publiek (nog)
geen communicerende vaten zijn. Om zijn plaat “The Wave” live voor te stellen
volstond zelfs de Brusselse Botanique – wél uitverkocht - daar waar je de man na
geslaagde Proms in Antwerpen eind vorig jaar en als “the voice of Keane” toch makkelijk zou verwachten in de AB. Ons
hoorde U alvast niet klagen want een uitstekend zanger als Chaplin kunnen
proeven in een eerder bescheiden zaal is een opportuniteit die we zeker niet
wouden laten voorbijgaan.
Zonder voorprogramma en door het publiek pas laat in de zaal
toe te laten stond er in de gangen van de Brusselse Botanique tot kort voor het
concert van start ging een lange rij wachtenden. Helemaal juist kunnen we het
niet zeggen maar onze indruk gaf toch een meerderheid van dames aan daartussen.
Die stuwden het aanvangsapplaus voor opener, het aanzwellende “Still waiting”,
verwachtingsvol de hoogte in. Een glas helder geluid met , op een bedje van galm,
uiteraard alle ruimte voor Chaplin’s indrukwekkende stem vulde meteen de ganse
zaal. De neiging tot theatrale popsongs is ons ook van Keane bekend dus hoefden
we niet verrast te zijn dat er zich ook tussen het solowerk van Chaplin enkele
zouden bevinden. Royaal flirtend met de grenzen van “trop is te veel”
passeerden in de Botanique “Hardened heart”, “The Wave” en “Bring the rain”. Ietsje
meer afgemeten en dus beter vonden wij singel “Quicksand” en – laat maar komen
dat XL mannen en vrouwen koor – “See it so clear”. Ook het kleiner gehouden
“Worthless words”, zijn welgemeende sorry voor die laatste drug-escapade van hem
was een schot in de roos toen hij het van achter de piano alleen bracht. Voor
deze ongewone openhartigheid was – wat had u gedacht – een erg meelevende en
begripvolle Botanique zijn deel. Zelfs in zijn huwelijksleven gaf Chaplin, niet
tegengehouden door enige schaamte, de bomvolle zaal wat inkijk. Dat leverde zo
te horen zowel in goede (“Solid gold”) als kwade dagen (“Hold on to our love”)
inspiratie op voor zijn plaat. Hoe moedig we solo-uitstapjes zonder
verwijzingen naar andere successen ook mogen vinden, het is koffiedik kijken of
Chaplin het in Brussel zou gered hebben zonder een greep uit de best-of van
Keane. We zijn geneigd te denken van niet. Met
hoorbaar grote genoegdoening tot aan de achterste rijen in het publiek pikte hij al vroeg in het concert “Bend
and break” op uit het Keane debuut van 13 jaar geleden. Mooi verdeeld – of moeten
we schrijven slim verdeeld? – over de ganse avond kwamen ook nog “Silenced by
the night”, “Bedshaped”, “Crystal ball” en in de bissen “The lovers are losing”
en “Somewhere only we know” voorbij. Stuk voor stuk klonken ze erg getrouw aan
hun origineel dus ook daar hoefde zich niemand aan te storen.
Wellicht ongewild klonken we in voorbijgaande alinea’s nogal
streng maar om het in positieve zin te duiden maakte het van dit solo concert
méér dan verwacht de kleinschalige versie van een Keane concert waar normaliter
de grote zalen en festivalweides voor vollopen. Dat Chaplin daarmee geen ander
gezicht toont dan dat wat we kennen, en ook al langer dan vandaag bewonderen, leek in dat opzicht voor een laaiend enthousiaste Botanique geen enkel bezwaar,
al is het begrip solo-avontuur in deze dus wel erg relatief.
No comments:
Post a Comment