Rock Werchter (dag 1) 29/06/17

Voor onze 28^e Rock Werchter beperkten we ons tot 1 dagje. Tegen de traditie in vonden wij nu eens geen 4 dagen lang ons goesting in wat De Schuer voorschotelde. Dat ligt vooral aan ons, voelt u (met combiticket in de hand) zich daar dus vooral niet in aangesproken. Alle respect voor de Linkin’ Parkers onder u maar wij hadden vooral niets met het zaterdag-menu. Eén “ticketswap” verder waren we onze combi kwijt en kozen uit 3 evenwichtige dagen de donderdag er uit. De gezamenlijke aanwezigheid van Prophets Of Rage (smaakmakers op Pinkpop), Savages (beste concert ’16), Mark Lanegan (eindelijk op Werchter) en Arcade Fire (al jaren fan) gaven de doorslag.

Onze quotering is als volgt: ❹ (uitstekend), ❸ (goed), ❷ (twijfelgeval) en ❶ (onder onze maat).

Om het binnensijpelen van publiek van wat gezellig West-Vlaams te voorzien werd Het Zesde Metaal (❸ Main Stage, 13:15) ingehuurd. Wannes Capelle en band gingen relaxt van start, dropten middenin een maatschappelijke boodschap (“Calais”), brachten een mooi eerbetoon aan Luc De Vos (“Boze wolven”) en zagen aan het eind – de wei inkijkend – dat het nog altijd niet “Naar de wuppe” is. Bijgevolg geldt ook voor ons dit credo: Doe mo voert. 7 maanden na hun laatste concert pikten Savages (❸ Main Stage, 15:00) op Werchter de draad weer op. Uit de vele vierkante meters open ruimte vooraan het podium viel nogmaals af te leiden dat prominent vermeld worden in eindejaarslijstjes, al zeker voor het Werchter publiek, niet veel te betekenen heeft. Gelukkig trokken de dames zich daar niet al te veel van aan en zocht frontvrouw Jehnny Beth vooraan snel diegenen op die zich wel de moeite hadden getroost om naar hen te komen kijken. Met “Adore” en “Fuckers”, wanneer  de set er zo goed als door was geraasd, leken ook de rijen verderop plots te ontwaken. Too little too late als u het ons vraagt. Met de overlapping van Savages en Mark Lanegan (❸ The Barn, 15:45) waren wij allerminst opgezet. Gelukkig waren in de resterende drie kwartier alle troeven van de man ruimschoots aanwezig: zijn grofkorrelige diepe stem, een intens spelende begeleidingsband en goed werk uit die nieuwe plaat “Gargoyle”. Een sterk gecoverd “Love will tear rus apart” had zelfs voor ons niet gehoeven maar een vol gelopen tent sloot de Joy Division song van bij de eerste noot in de armen. Deze Lanegan zit nog lang niet aan het plafond van zijn succes in onze contreien, zo veel was ons duidelijk na diens Werchter passage. Prophets of Rage (❹ Main Stage, 16:45) verdienen hun punten hier louter op basis van de onovertroffen publieksrespons die hen op Werchter te beurt viel. Daar hoefden ze nauwelijks meer voor te doen dan alle successingels van Rage Against The Machine, Public Enemy en Cypress Hill, hun respectievelijke groepen van herkomst, achter elkaar te spelen. B-Real en Chuck D hadden allerminst de vocale impact van de ontbrekende Zack de La Rocha maar zelfs zonder dat was de slagkracht van een “Killing in the name” 10 op de schaal van Werchter. Ondanks dat hun eigen werk (plaat in september) nooit uit de schaduw daarvan zal weggeraken blijven deze Prophets Of Rage de beste festivalbelegging voor de komende jaren. Met Gossip – die ze haar “familie” noemt - mocht Beth Ditto (❷ KlubC, 18:35) eerder al enkele malen aantreden op Werchter. Ditmaal dus op eigen kracht – dat is in haar geval al heel wat – en verse muzikanten. Die laatsten zijn een enorme stap vooruit want de songs klonken krachtiger dan ooit tevoren alleen had deze Ditto op het solopad behalve die Gossip classics weinig meer te bieden. Aanvankelijk waren haar (nogal vaak ondeugende) ontboezemingen best amusant maar gaandeweg begon ook dat verkeerdelijk op de heupen te werken. “Heavy cross” redde de eer van Ditto en het concert van de ondergang. Al wekenlang worden we via radio en sociale media geteased voor het nieuwe Arcade Fire album (❹ Main Stage, 20:50) dat eind deze maand verschijnt. Daarmee is het “Everything Now”-logo – erg mooi trouwens op die baseball jasjes die de groepsleden op Werchter aanhadden – nu al gemeengoed geworden nog voor de plaat is uitgebracht. Slimme jongens die Canadezen. Het nummer met dezelfde titel mocht, ABBA-beat eronder, de feestelijkheden op Werchter openen. Dat was meteen ook het startschot voor een 90 minuten durend concert waarin haast geen enkele singel van de groep ontbrak en daarmee het predicaat ‘best of’ meer dan verdiend. Alles wat over Best Kept Secret twee weken terug werd gezegd en geschreven klopte: wat een ongelofelijke live machine is deze groep geworden. Met amper (adem-) pauzes tussen de nummers door hield Arcade Fire de weide goed in de greep. Uit de voorste rangen bereikten ons berichten over een te makke publieksrespons maar daar was midden op de wei niets van te merken: er werd collectief meegeklapt en gedanst. Arcade Fire had ontegensprekelijk de eerste dag van Werchter dienen af te sluiten, want wat Kings Of Leon (❶ Main Stage, 23:10) erna brachten was van een dodelijke saaiheid. Geen idee hoe het tijdens de Kings vooraan met de publieksrespons gesteld was maar iets verder naar achter hadden wij alvast moeite om de ogen wijd open te houden. “Manhattan”, “Notion”, “Knocked up” en “Crawl” blijven tot nader order goede songs maar worden live zo plichtsmatig afgehaspeld dat ze geen deuk in een pakje boter slaan. Tel daarbij een frontman die er eigenlijk geen is (of geen wil zijn) en je komt uit bij een zielloze vertoning de status van headliner onwaardig. Ook onvergeeflijk: dat de programmatoren van Werchter dit al jaren weten en ze de Amerikanen toch – 7 (zeven!) keer op 10 jaar – blijven boeken. Voor hun eigen goed: verdrijf deze Kings uit hun versterkte burcht, terug de kleine zalen in!