Nick Cave & The Bad Seeds Mitsubishi Electric Halle/Düsseldorf 12/10/17

Er zijn zo van die concerten die een indruk voor het leven nalaten, Nick Cave op Rock Werchter 2013 was er zo één. Met z’n Bad Seeds speelde de Australiër toen net voor het intreden van de vooravond op het hoofdpodium een concert waarbij niet één spot oplichtte maar de muziek en performance wel maximale impact hadden op ons. We waren toen niet aan ons eerste Cave concert toe maar die vierde keer was veruit de meest beklijvende van allemaal. Inmiddels is Cave een album opgeschoven en hoeven we diens privé context niet nog eens op te dissen die van “Skeleton tree” de plaat heeft gemaakt die ze geworden is. Een album overigens dat zich (nog) een pak moeilijker laat kennen dan zijn voorganger maar desondanks toch moeiteloos een weg gevonden heeft naar een nog groter publiek. Met moeilijke platen een groter publiek bereiken, een trend die we zouden willen aanmoedigen voor de komende jaren. Bijgevolg lag ook de weg open naar nog grotere concertzalen. Misschien was onze vrees ongegrond maar om qua intimiteit toch wat méér garantie in te bouwen verkozen we toch de minstens 3 maal kleinere Mitsubishi Halle in Düsseldorf boven het Antwerpse Sportpaleis. Er over zagen gaan we niet doen, de verplaatsing namen we er voor lief bij.

Een voorprogramma was niet in de prijs inbegrepen en dat was maar goed ook. Deze Nick Cave en band is immers een copieus hoofdgerecht dat eigenlijk geen startertje behoeft, evenmin een dessertbuffet eigenlijk. Met een méér dan verzadigd gevoel stapten we donderdagnacht dan ook  de Mitsubishi Halle buiten. 150 minuten ervoor, tussen subtiele pianotoetsen, had Cave reeds in opener “Anthrocene” de toon van de avond gezet (“All the things we love, we love, we love, we lose”) en onze adem stokte al een eerste keer. Ook “Jesus alone” – alweer geen lied om een rondedans op te organiseren – ging bezwerend door de hal. Rondom ons werd er op de tribune nog amper bewogen. In “Magneto” gingen onze lippen voorzichtig mee op de regel “One more time with feeling”, de titel van de film overigens over het intrigerende opnameproces van de plaat. “Higgs Boson blues” met die diepe bas van Bad Seed Martyn P. Casey fungeerde na het openingstrio uit “Skeleton Tree” als wissel om ander hoeken van Cave’s werk op te zoeken. Met de vraag “Can you feel my heartbeat?” betrok Cave knap de ganse zaal in het nummer. Even schrikken toch was het wanneer 6000 Duitsers “Boom boom boom!”, weliswaar zachtjes, terug scandeerden. Het leek wel het sein voor Cave om wat duivels te ontbinden: “Tupelo” en “From her to eternity” leken onweersgewijs het concert voor het eerst te doen exploderen terwijl Cave alsmaar gejaagder de rand van het podium over de ganse lengte afliep. Songs die jarenlang aan het einde zaten van zijn concerten dropt hij nu een pak vroeger; het zegt veel over de hoeveelheid hoogtepunten die er bij de Australiër anno 2017 in één concert te krijgen zijn. Met sober licht dat ook in het midden van de zaal opgehangen was keerde de intimiteit voor “The Ship Song”, “Into my arms” en een fantastisch “Jubilee street” daarna meteen terug. Spaarzame beelden (strand en pier van Brighton) en close-ups van Cave wisselden elkaar af op het podiumbrede doek achteraan het podium. Qua podium set-up was de ganse breedte van de zaal ingenomen. Een detail zo lijkt het wel maar met maximaal effect naar het “kleiner” maken van dit soort arena’s. “Nothing really matters when the one you love is gone” zong Cave in “I need you” dat net als titelsong “Skeleton Tree” zo hartverscheurend rouwig klonk (“And I called out, I called out Right across the sea But the echo comes back empty”) dat het troostend werd. Met “The Mersey seat” diende Cave dan - het nummer gaat over de electrische stoel - weer een hevige stroomstoot toe aan de zaal en ook in een weergaloos “Red right hand” hing de Mitsubishi Halle collectief aan zijn lippen; Cave overigens helemaal mee met de tijdsgeest: “You'll see him on your Instagram, You'll read him in tweets.”. Bijna helemaal dooreen geschud en qua emoties reeds naar alle uithoeken van onze ziel gestuurd kwamen daar ook nog eens bissen achteraan. Met “The Wheeping song” (Cave tussen het publiek in de zaal), “Stagger Lee” (10 tallen toeschouwers die mee het podium werden opgetrokken) en een tot tranens toe mooi “Push the sky away” eindigde het ruim twee uur durende concert en werden wij compleet uit de hengsels gelicht huiswaarts gestuurd.

Niets vat het beter samen dan die ene tekstregel uit “Push the sky away” (her en der ook al veelvuldig rondgetweet): “And some people say that it is just rock’n’roll. Oh but it gets right down to your soul.” Nick Cave & The Bad Seeds behoren ongetwijfeld tot het strafste dat we live bij leven ooit zullen hebben gezien. Amen.