Garland Jeffreys De Casino/Sint-Niklaas 20/04/18

In de gezelligste Schuur van Mariakerke (bij Gent) zaten we een weekje geleden voor een aperitiefconcert haast op schoot bij Rik Thans (ex-Schedelgeboorten) en een gerespecteerd manusje van alles in de Vlaamse muziekscéne, Kathleen Vandenhoudt. Het duo, te boeken voor al uw huiskamerconcerten trouwens, pakte uit met een fijn kransje akoestische covers waarbij bekende classics haasje over deden met minder bekende songs. Daar ergens tussen troffen we ook het mooie “Matador” aan, een hit uit 1980 van de New Yorkse Garland Jeffreys. Deze Amerikaan met gemengd Afrikaans en Puerto Ricaans bloed was, toeval of niet, afgelopen week enkele malen in ons land. Niet in verhouding tot de man ’s legendarische status was het een rondje langs bescheiden locaties waarvan De Casino in Sint-Niklaas de grootste was. Dit concert stond initieel niet op onze planning maar maakte deel uit van een verjaardags-extravaganza ter ere, en op uitnodiging, van @petie_delfuego. Een mens kan tussen slechtere vrienden belanden.

Jeffreys’ biografie vermeld tal van grote namen (Lou Reed, John Cale, Dr. John, Bruce Springsteen) die de inmiddels 74 jarige Garland, in die volgorde, op zijn pad kruiste. Ondanks tal van boeiende platen die zich in de gouden driehoek van rock, soul en reggea situeerden beperkte de man ‘s succes zich toch grotendeels tot die 2 grote hits die hem een ticket voor de eeuwigheid hebben bezorgd: het eerder vermelde “Matador” en later “Hail Hail Rock’n’roll” uit zijn album “Don’t call me buckwheat”, een titel die verwijst naar een raciale toespeling aan zijn adres tijdens een American voetbalmatch. Erg “Wild in the streets” (uit ’77) kon het bij de opener alvast nog niet worden want we zagen Jeffreys eerder aarzelend het podium van De Casino opstappen. Naarmate het concert vorderde en de gewrichten wat soepeler werden nam de beweeglijkheid toe. “Reggae on Broadway” zat ondanks het vlakke geluid waarmee Jeffreys en band werden gepresenteerd de New Yorker als gegoten. Vreemd genoeg vielen dé hits, die in het midden van het concert werden geposteerd, wat tegen: “Matador” kreeg een weinig geïnspireerde uitvoering met zich mee en ook “Hail Hail Rock’n’roll” klonk live veel te vlak en zat boordevol slordigheden. De begeleidingsband ging op dit punt zeker niet vrijuit. Op de gitarist na misten we bij elkeen wat broodnodige bezieling. Het concert kabbelde wat verder om met het afro-gehalte van Jeffreys in “We the people” - al zongen we er wel Marley’s “Exodus” dwars doorheen – gelukkig terug wat goede vibes te krijgen. Herkenningsapplaus viel Jeffreys ook te beurt voor het van (uitgesproken Question Mark) ? and The Mysterians geleende “96 Tears” dat Jeffreys zich in 1981 ook zelf toe-eigende. Ook het van The Velvet Underground overgenomen “I’m waiting for the man” kon het publiek wel smaken al boden beide covers weinig meerwaarde aan het concert. Nee, dan hadden we liever een slome reggae beat in de buurt, of zijn eigen werk uit de vroege jaren 80, om de oude magie mét Jeffreys karakteristieke stem erbovenop pas echt te doen herleven (“Ghostwriter” en het mooie afsluitende “35 Millimeter Dreams”). Ook in het recentere “Coney Island Winter”, dat zoals zoveel songs van de man refereert aan New York, was de klasse van de man onmiskenbaar aanwezig.

De wat belegen begeleidingsband en het steriele geluid zorgde met de grote Garland Jeffreys in Sint-Niklaas helaas niet voor een groots concert. De magie van weleer was dan ook slechts met vlagen aanwezig. Niettemin, even te mogen vertoeven in de nabijheid van een levende legende was een voorrecht waarvoor we oprecht dankbaar zijn ten aanzien van die andere levende legende (@petie_delfuego).