Young Gun Silver Fox AB Club/Brussel 23/04/18

Ere wie ere toekomt: een Nederlandse Twitter-connectie (@Peter88) bracht ons op oudejaarsdag 2017 via een post van hem op het spoor van het voor ons volslagen onbekende Young Gun Silver Fox. In zijn jaarlijstje had hij een Amsterdams concert van dit duo immers een mooie achtste plaats toebedeeld. Het was Peter’s verwijzing naar Hall & Oates en Steely Dan die bij ons een soort onweerstaanbare trigger veroorzaakte om in enkele klikken erna op het net uit te komen bij een sessie die de band september vorig jaar had opgenomen voor de Nederlandse Radio 2. Eén nummer van hun op West Coast pop gemodelleerde muziek volstond (“Long way back”) om ons instant fan te maken.

Young Gun Silver Fox wordt gevormd door de in Hong Kong geboren Brit Andy Platts en Amerikaan Shawn Lee. Beide heren, samen nog maar een drietal jaren actief, trekken respectievelijk een lang spoor van componeren, musiceren en produceren achter zich. Platt heeft zijn groepje Mamas Gun en schreef hitsongs voor enkele Aziatische uitvoerders. Lee mocht werken voor groten als Lana De Rey en Amy Winehouse maar timmerde ook aan de weg met zijn eigen Ping Pong Orchestra. Toegegeven bij dat laatste: dan klinkt Young Gun Silver Fox als groepsnaam een pak beter. Dat vinden wellicht naast Peter nog een pak Noorderburen want met een uitverkochte Melkweg in Amsterdam daags voor hun concert in Brussel lijkt de sky in Holland nog lang niet de limit te zijn voor hen. Met een slechts half gevulde Brussels AB Club, zo’n 100 man dus, is het succes zich voorlopig nog beperkt zuidwaarts aan het uitbreiden maar wat niet is kan nog komen natuurlijk. Ondanks een korte nacht, die ochtend was er opnieuw een sessie voor de Nederlandse radio, en een noodzakelijk shot brandy om Platts’ stem gesmeerd te krijgen verschenen  de heren, aangevuld met een bassist en drummer, maandagavond toch breed glimlachend op het podium van de AB Club. “Take it or leave it” uit de pas geloste tweede plaat “AM Waves” trapte in vintage Doobie Brothers stijl het concert af en ons zomergevoel, wat normaliter pas zijn intrede doet ergens in juni, was er meteen. Het duo tapte vervolgens nog 90 minuten lang eigen songs uit een vat vol late jaren 70 Fleetwood Mac (“Can you feel it”), Christopher Cross (“In the pocket”), Boz Scaggs (“Midnight in Richmond”), Toto (“Better”) en Hall & Oates (“Mojo rising”), stuk voor stuk vergezeld van een loepzuiver geluid en Platts gouden stem. Gezien het onmiskenbare referentiekader voelen de songs dan ook zo vertrouwd aan dat ze, sneller dan kauwgum aan een gebitsprothese,  in het hoofd blijven plakken en er nog dagenlang rondcirkelen (wat ons sinds maandag met zowat de helft van hun songs ook is overkomen). Lee is naar we in de AB Club hebben vernomen de man die, desnoods midden in de nacht,  de akkoorden doorstuurt waarna Platts er tegen de ochtend een song van maakt. Dat er een uitstekende chemie is tussen beide heren, en bij uitbreiding ook met hun begeleiders, viel dan ook niet te ontkennen op het podium van de AB Club. Plaagstootjes en grappen gingen over en weer in een concert dat zowat alle nummers ten gehore bracht die ook hun 2 CD’s hebben gehaald. Geen cover van Bill Withers of Womack & Womack, zoals ze die ook op die radio sessies uitstekend brachten, maar wél het melancholische “Long way back” (voor Hall & Oates liefhebbers: hun “She’s gone”) sloot het concert op magistrale wijze af. In de coulissen achter de club kon de groep, door het lawaai in de grote zaal beneden, niet horen of het publiek nu wel of niet stond te applaudisseren voor een bis. U mag 2 keer raden.

Een massa was het niet maar zij die maandag in de AB Club waren zitten, met ons mee, ongetwijfeld al dagenlang op een zomers wolkje. Als we die Vlaamse zuurtegraad nog wat omlaag willen helpen moet deze Young Gun Silver Fox dus gewoon wat meer de radio op. De groep mag er ons ook een budget voor ter beschikking stellen, dan rijden we hier ten lande gewoon cabrio-gewijs een zomer lang rond met uit de stereo hun “AM Waves”.