We hadden op een zitje van 90€ – “Money, it’s a hit” - plaats genomen in het Sportpaleis met de verwachting zowel audio- als visueel
te worden overdonderd. Dat eerste viel in opener “Breathe” nogal dunnetjes uit
maar wat dat tweede betreft kwamen we met een podium vullende videomuur meteen
aan onze trekken. Het openings
half uur liep unisono langs Floyd classics: “One of these days”, “Time” en – de
mooiste in Antwerpen – “The great gig in the sky”. “Welcome to the
machine” vulde aan waarna plaats werd gemaakt voor werk uit die laatste plaat
en de politieke tribune van Waters alsmaar nadrukkelijker het concert binnen
kwam. Het pleit voor Waters, en zijn inspanningen om in dit late stadium van
zijn carrière nog nieuw werk af te leveren, dat zowel “The last refugee” als
“Picture that” goed overeind bleven tussen dat spervuur aan tijdloze songs in
deel 1. De zaal liet zich – geheel volgens de verwachting natuurlijk – pas collectief
inpalmen door (al misten we hier Gilmour misschien wel het hardst) “Wish you
were here” en “Another brick in the wall” dat met een lokaal kinderkoor van
extra stemkracht werd voorzien en in de slogan “RESIST” aan het einde
geblokletterd op het scherm alvast iedereen wou warm maken voor nog meer méér
politieke boodschappen tijdens de pauze. Net voor hij het podium afwandelde om
wat op adem te komen nam Waters het trouwens ook nog op voor de Palestijnen. Applaus
steeg op. Dat Waters het ook niet op Trump heeft begrepen liet hij ondubbelzinnig
horen en zien tijdens “Pigs (Three Different Ones)” dat samen met "Dogs" erg knap het
tweede deel van de avond inluidde. De zaal werd overigens gedurende zowat het ganse
tweede deel met een heuse extra videomuur doormidden gekliefd (op dezelfde
wijze als U2 in hetzelfde Sportpaleis 2 jaar terug); daarop poses van Donald en
zijn fijnbesnaarde tweets. De videomuur beeldde ook het iconische Battersea
Power Station uit dat de “Animals” hoes van Floyd sierde waarop U beide songs
terug vind. Op dit punt in het concert wist Waters ons voor het volle pond te
boeien. De groep klonk begenadigd – Kilminster soleerde Gilmour-proof alles naar duizelingwekkende hoogte – en beeld en
muziek deden hun werk ten volle. Dat er ook een varken remote-control gestuurd
door de zaal vloog ging zelfs haast achteloos aan ons voorbij. Rinkelen deed de
kassa voor ons echter niet bij “Money”, dat hoorden we ene David Gilmour een
stuk beter doen in Nimes 2 jaar terug. “Us and Them”, het vlaggenschip van deze
tour zeg maar, overtuigde dan weer wel, net als het uit “Dark side” geplukte en
royaal psychedelica rondstrooiende tweeluik “Brain damage/Eclipse”. Waters
toonde met gekruiste armen aan het aanhoudend applaudisserende Sportpaleis dat
hij de appreciatie erg op prijs stelde. Hij voelde dat het in zo’n sfeer wel
goed zou komen met de wereld. Na die zegen te hebben ontvangen restte voor de
volgepakte zaal enkel nog de grootse finale met “Mother” en “Comfortably numb”.
Dat ook de tweede avond, gisteren, in een nagenoeg identiek
scenario zal zijn verlopen durven we hier met stellige zekerheid neerpennen. De
strak geregisseerde show biedt immers niet veel plaats aan ingevingen van het
moment. Onze vergelijkende studie met “die andere” luidt na afloop als volgt:
bij Waters – en al zeker tijdens dit “Us + Them” spektakel – is de boodschap
sterker, bij Gilmour was dat de muziek (ook elders op deze blog te lezen). Niet
dat één van hen de Pink Floyd erfenis oneer aan doet maar daarom is het niet
minder zonde dat ze de krachten al jaren niet meer willen bundelen.
No comments:
Post a Comment