Will Tura Capitole/Gent 26/05/18

Dat de Keizer van het Vlaamse lied ons nu pas, op zijn 77^e, een eerste maal tot zijn live publiek mag rekenen is iets waar we niet trots op zijn. Ter verdediging: er zijn tijden geweest – de jaren 80 - dat Tura voor ons, de gemiddelde - én al zeker jonge – muziekliefhebber, een absolute ‘no go’ was maar die tijd ligt gelukkig ver achter ons. Er kwamen zelfs platen vol covers aan te pas (“Turalura”) om, met ons mee, gans hokjesdenkend Vlaanderen te helpen Tura collectief in de armen te sluiten. Ook zijn passage op de Boudewijn uitvaart was een moment dat ons destijds de oren deed openen voor de wereldstem die huist in de Veurnse Arthur Blanckaert. Vorig jaar kondigde Tura aan Vlaanderen niet meer non-stop te willen rondtoeren. De leeftijd begon immers toch een beetje zijn tol te eisen en in plaats van alle kleine zalen te blijven aandoen zou voortaan worden geopteerd voor minder concerten maar dan wel in de grotere theaters. De Gentse Capitole vormde alzo afgelopen zaterdag meteen ook het decor van Tura’s laatst geplande concert in dit jaar.

Het aantal concerten mag dan al naar beneden zijn gegaan, de tijdspanne dat Tura op het podium stond in Gent klopte toch maar mooi af op een bewonderenswaardige 2 uur. Strak in het pak, das dichtgeknoopt en met galante tred stapte hij iets over achten de Capitole binnen om “Boven de wolken” als eerste in een carrière-overspannende set te lossen gevolgd door “Het leven is mooi”. Optimisme, het is iets wat aan Tura kleeft als ons bezweet hemd in de snikhete zaal waar we ons in bevonden. Met het blazerskwartet dat met Clouseau sportpaleizen mag doen vollopen, de Heavy Horns, als toegevoegde waarde op zijn eigen vaste begeleiders greep Tura ons op het halfuur een eerste maal stevig bij het nekvel met, in ons taalgebied toch wel één van de strafste songs ooit geschreven, “Arme Joe”. Ook “Maria” deed met die Heavy Horns haar voordeel en swingde een eind verder weg dan wij in onze herinnering meehadden van de glad gepolijste “10 om te zien” jaren. Mocht u ons 20 jaar terug gezegd hebben dat we het adjectief ‘fantastisch’ ooit zouden neerschrijven in een Tura recensie, we hadden u ter plekke uitgelachen, maar het kan verkeren: voor een tot de essentie, 2 akoestische gitaren en Tura’s stem, herleid “Heimwee naar huis” is het hier de enige rechtgeaarde optie. Onnodig bij te vermelden dat de zaal als een gigantisch koor op het gepaste moment in dat nummer inviel. Met – Tura goes country – “Route 66” en “Goodbye Elvis” werd het pad geëffend om in “Ik hou van rock-’n-roll” toch ietsje meer dan gemiddeld voor een avond als deze het gaspedaal in te drukken. Mochten we het kunnen bestellen: omringd door een all-star-band laten we Tura in die discipline nog eens een concertreeks all the way gaan. Maar eigenlijk is er geen genre waarmee de West-Vlaming niet weggeraakt dachten we ook verderop wanneer hij een Nat King Cole, Gilbert Bécaud als ook een Tom Jones – interpretatie neerzette van zijn “Eenzaam zonder jou” waarna hij het nummer ook nog bracht op “zijn” manier. De vintage Tura klassiekers kwamen intussen alsmaar sneller de set binnen en met een medley van zijn jaren zestig successen, stuk voor stuk nummers uit het collectieve geheugen, ging het in de Capitole pas écht hard. Een imposant “Het kan niet zijn” raakte ons, alweer met die Heavy Horns erbij, midscheeps. De zaal twijfelde alsmaar tussen zitten of ovationeel rechtstaan. Met “Ik ben een zanger” - Tura’s “My way” zeg maar – trok hij op Sinatriaanse wijze de deur van de Capitole achter zich dicht. Weliswaar niet zonder, naar vaste gewoonte lieten we ons in de foyer vertellen door één van Tura’s trouwste concertbezoekers, na het concert ook nog platen te signeren, op de foto te gaan met iedereen die het vraagt en geschenken in ontvangst te nemen.

Uit bovenstaande verslag zijn minstens vijf onversneden hoogtepunten te distilleren. Het weze duidelijk: hier zijn al voor minder concerten de hemel in geprezen. Tura was in Gent dan ook niet minder dan uitstekend. Dat zijn woorden van afscheid - “Als het God belieft komen er volgend jaar nog mooie dingen” - helemaal mogen bewaarheid worden.