Aan een introductie van Steverlinck hoeven we hier wellicht
niet veel woorden te besteden. Zijn successen met Arid en ook solo zijn bekend.
Gezien het fenomenale stembereik dat in de man huist leek niets Steverlinck te
zullen weerhouden van internationaal succes maar verwoede pogingen draaiden tot
dusver op niets uit. Met succesproducer Jake Gosling (Adele, Ed Sheeran) onder de arm trok hij voor
een zoveelste poging vorig jaar diens Londense studio in maar… , en dat siert
hem, met beats als glijmiddel voor zijn songs kon Steverlinck niet leven waarop
hij met lege handen, én een dure rekening voor Gosling, uit de Britse hoofdstad
terugkeerde. Het songmateriaal dat op de plank klaarlag behoefde echter een
méér stripped-down approach wat een
man van bij ons (Jean Blaute) beter begreep. Met hem als producer leidde
dat uiteindelijk tot zijn fantastische 2e solo plaat, het dit
voorjaar uitgebrachte “Night prayer”. We kunnen mis zijn maar dit zou wel eens
de plaat kunnen worden waar Steverlinck nog lang voor zal worden herinnerd.
De toer die Steverlinck rond die nieuwe plaat doet leidt hem
momenteel langs uitverkochte zalen. Voor dit Boomtown concert was dat in de
Gentse Opera niet anders. Het “opnieuw in de markt zetten” van de voormalige
Arid frontman miste met het Warmste Week lied “Here’s to love” – ook een voorloper
van die nieuwe plaat dus - en zijn deelname aan het VTM programma “Liefde voor
muziek” duidelijk zijn effect niet. Slechts geflankeerd door één toetsenman en
een strijkerskwartet koos Steverlinck ook live voor een minimale opsmuk.
Presentator Jan Douwe Kroeske van het legendarische ‘2 Meter Sessies’-programma
van de Nederlandse radio verwittigde in zijn introductie dat we erg zouden
worden geraakt door deze intieme Steverlinck maar dat gebeurde niet als bij
toverslag toen het concert, weliswaar niet onaardig van start ging met “Sad reminders”. Ook “Here’s to love”, dat net
als een nummer dat de plaat niet had gehaald (“Love will find you”) vooraan in
de set zat, kregen dat nog niet voor elkaar. Pas bij “Color me blind” – een
wereldnummer! – rolden de rillingen voor het eerst rijen dik over onze rug. Gezeten
hoog boven in de Opera – het vierde balkon – had Steverlinck ons vanaf dan te
pakken. Hij liet niet meer los. Dat hij ooit nog het werk van Niels
Destadsbader zou ter hand nemen, die grens had “Liefde voor muziek” bij hem
verlegd. De Steverlinck touch in “One
thing I can’t erase” is ook wat ons aan dat nummer bindt en ver genoeg van het
origineel weghoudt. Zó grensverleggend moet het voor ons nu ook weer niet worden.
Bij “Someday” en “Things that I should have done” voelde je de volle Opera aan
zijn pluche vastgekluisterd. Ook bij “Need your love” en een al even
indrukwekkend “Broken” nam Steverlinck ons, ogen dicht, achteruit leunend, ver weg van het Gentse Feestengedruis, mee in het universum van zijn songs. Met titelsong “Night prayer”, een
nummer dat hij in een handomdraai (!) schreef in opdracht van Gosling kwam
Steverlinck aan een – we hadden het tegen dan al lang anders gewild - onmogelijk af te
wenden einde van zijn set toe. Gelukkig kwam er nog een dubbele bisreeks
achteraan om ons wat langer in de ban te houden. In “My day will come” was geen
Dinky Toy meer te bespeuren, bij “Open your heart” zagen we – 21 juli en buiten
tropisch warm, binnen met de ogen dicht – een winters tafereel opduiken en “On
this day” schopte het zaterdag tot onze favoriete goodbye song waar we enkele maanden op kunnen teren nu.
Met zijn “Night prayer” zocht Steverlinck naar eigen zeggen songs
die zich thuis voelen naast werk van Dylan en Leonard Cohen.
Alsof het nog niet genoeg is dat hij die ook daadwerkelijk heeft gevonden mag
hij na afgelopen zaterdag wat ons betreft ook in het performen een rijtje groten gaan vervoegen. Die Jan Douwe had het dus bij het rechte einde.
No comments:
Post a Comment