De jonge snaken van Danny Blue (de drummer) & The Old
Socks (de rest) kregen de ondankbare taak om een nagenoeg leeg plein in de
stemming te brengen. Het siert hen dat ze beleefd bleven en wellicht met gratis
drank in het vooruitzicht voor de rest van de avond niet meteen de gitaren aan
de wilgen hingen. In onze gehoorgangen was het drummen geblazen met veel
(Britse) indie-referenties. In het repetitiekot zal al eens naar een plaat van
The Smiths geluisterd worden en dat is goed om nog wat te groeien en het niveau
van songs als “Venice Belgian” nog wat op te krikken.
Dat Danny en, geen oude maar wellicht door de hitte…, zijn
bezwete kousen zich in Heist ook outten als fans van Dewolff kon alvast op onze
appreciatie rekenen. Hier ten lande zouden dat er meer moeten doen want dit
trio is live een kolfje naar de hand van iedereen die zijn rock graag
seventies-style opgediend krijgt. Met een orgeltje dat draait alsof de man die
ze bedient (Robin Piso) met grootste onderscheiding aan de Jon Lord academie is
afgestudeerd en de gebroeders Van de Poel die respectievelijk op gitaar en
drums hun passie voor classic rock belijden werd ook in Heist, net als tijdens
onze vorige ontmoeting met de heren, een heerlijk stomend setje afgeleverd.
“Time flies in Heist” zei zanger/gitarist Pablo net voor we bij slotnummer
“Don’t you go up the sky” van enthousiasme haast (letterlijk) van de grond gingen.
Dit trio verdient het van een (festival-)divisie hoger te gaan spelen. Sterker
nog: het is misdadig als hen dit in Vlaanderen wordt ontzegd.
The Scabs hebben momenteel hun veertigste verjaardag te
vieren. Verder dan Diest reikte in 1978 de actieradius van Guy Swinnen en co. echter
nog niet want de vlucht vooruit kwam er pas in 1983 met de mini-LP (voor de
jongeren onder ons: de eerste 5 nummers die een band op Spotify plaatst)
“Here’s to you gang” en Herman Schueremans die hen dat jaar de openingsspot op
Torhout-Werchter aanbood. Voor het Heldenplein was het dan ook wellicht
verrassend te horen dat met uitgerekend 2 nummers uit dat gezegende jaar het
concert in een old school 4-mans
bezetting erg overtuigend uit de starblokken schoot (“Is this life?” en “Trapped
by the rain”) om erna met een toetsenman, backing zangeres en extra gitarist het
muzikantenbestand uit te breiden tot een Scabs XL uitvoering. Zo scherp de
groep de avond aanving, zo scherp ging het zevental de daaropvolgende 70
minuten door met een slimme dwarsdoorsnede uit de Scabs catalogus waarbij geen enkele
sleutelsong ontbrak (“Matchbox car”, “Halfway home”, “Hard times” en “Robbin’
the liquor store”). Dat daarnaast zelfs werk uit hun laatste, wat stilletjes
gepasseerde, plaat “Ways of a wild heart” uit 2015 schitterde zegt veel over de
bloedvorm waarin deze jarige Scabs zich bevinden. “High tide” mag dan al een
Neil Young afleggertje zijn en die “Turn it up” klinkt als een veredelde
Stones B-kant, live werd dat gebrek aan originaliteit ruimschoots
gecompenseerd. Het leek ons in Heist alsof voor deze lustrumconcerten de groep sterker dan ooit voor de dag wou
komen. Scabs monument Willy Willy moet zelfs een jonge hond als David Piedfort op
gitaar naast zich dulden die het groepsgeluid een stevige scheut adrenaline
toedient en er zo voor zorgt dat The Scabs anno 2018 allerminst voor belegen
rockers moeten worden afgedaan. Doe er komende maanden, met nog enkele festivals en (vanaf 2019) de culturele centra te gaan, uw voordeel mee; die kaap van veertig zorgt overduidelijk voor vernieuwde energie en deze
Scabs worden het, net als U, immers maar één keer.
No comments:
Post a Comment