Lokerse Feesten dag 8 10/08/18

Ooit begonnen in de marge van de jaarlijkse zomerkermis zijn de Lokerse Feesten inmiddels ruim veertig jaar later uitgegroeid tot een 10-daags muziekfestival dat qua headliners stilaan op gelijke hoogte komt met de grote zomerafspraken hier ten lande.  Zo zou Kasabian lang toch niet hebben misstaan op Pukkelpop of Werchter als afsluiters in de Marquee of The Barn? Tel in het geval van hun Lokerse passage daar dEUS en Manic Street Preachers als opwarmers bij en ook nu weer waren we een avond lang, zelfs voor geen kermis, van de Grote Kaai in Lokeren weg te krijgen.

De achtste festivaldag werd in het gezelschap van een bescheiden aanwezige avondzon op gang getrokken door Warhaus (❷). Net als op Crammerock vorige zomer botsten we ook nu weer op de inwisselbaarheid van songs tussen het nevenproject van Maarten Devoldere en Balthazar, het Kortrijkse collectief dat hij samen met Jinte Deprez (alias J. Bernardt) heeft groot gemaakt. Met more of the same en Devoldere’s hypnotiserende timbre traden halfweg set onze geeuwspieren bij Warhaus jammer genoeg in werking, iets wat ons tot nog toe bij Balthazar niet was overkomen.

De Britpoptaart van deze avond werd na Warhaus aangesneden door Manic Street Preachers (❸), een trio uit Wales dat ooit een kwartet vormde met de al ruim 20 jaar spoorloos verdwenen Richey Edwards. De hoogdagen van The Manics liggen al even achter ons maar dat weerhoudt de groep er niet van leuke platen te blijven maken (laatst nog die “Resistance is futile”) en live steevast bovengemiddeld te presteren. Het helpt ook dat er uit hun oeuvre een best of te puren is waar eigenlijk de rest van het deelnemersveld van deze avond nederig het hoofd moet voor buigen. Openen met “Motorcycle emptiness”, de song die hen ten tijde van hun debuut in ’92 meteen een ticket voor de eeuwigheid bezorgde, was een statement dat kon tellen. De overbodige Cure-cover “Inbetween days” was de enige smet op een uitstekend concert waarvan een met live-trompet gebracht “Kevin Carter” en het felle “Motown Junk” als hoogtepunten ons boekje in gingen. Lokeren bedankte met samenzang tijdens slotsong “If you tolerate this then your childeren will be next”.

dEUS (❹) heeft met Bruno De Groote een opvolger beet voor Mauro en presenteert zich deze zomer opnieuw aan het publiek. Op TW Classic (lazen we) zat dat nog niet helemaal als gegoten maar in Lokeren speelden de Antwerpenaren een beresterk concert dat vanaf de eerste noot (“If you don’t get what you want”) gensters sloeg. De Groote kan op het zicht af doorgaan voor uw dagblandhandelaar van om de hoek – in Zingem om precies te zijn (@JurgenMagerman!) - maar heeft gouden vingers waarmee hij zowel de weerbarstige partijen (“Sun Ra”) als de meer lieflijke motiefjes (“Little arithmetics”) losjes uit de pols schudt. Ook de overige bandleden speelden samen, aangevuurd door een verbeten Barman, het beste dEUS concert dat we sinds jaren van de groep hebben gezien. Als deze Lokerse flow zich in het najaar ook doorzet in de studio belooft het ook op plaat een straffe wedergeboorte te worden van Antwerps’ finest.

Kasabian (❷½) had het na een (wat onverwachts) sterk dEUS over de kaap van twaalf uur niet onder de markt om het plat geregende plein, dat half leeg was komen te staan, aan de praat te houden. Met een gezwinde start (“Ill Ray”, “Underdog”) leek de tandem Meighan-Pizzorno – 2 frontmannen voor de prijs van 1 - daar aanvankelijk met de vingers in de neus te zullen in slagen maar naarmate het concert vorderde verslapte toch de aandacht. Met een hoorbaar ingehouden PA grepen “Club Foot” en “Empire” ons ook minder bij het nekvel dan ze dat bij eerdere gelegenheden wel deden. Ook aan de nummerkeuze leek er iets te schorten. Lokeren had duidelijk niets gemeen met het lange “Treat” en “Stevie” (allebei uit het vorige “48:13”) en zat overduidelijk te wachten op “oudjes” “L.S.F.”, “Vlad The Impaler” en “Fire” om opnieuw het beste van zichzelf te geven. In het gokkantoor hadden we vooraf 4 sterren ingezet op het zootje ongeregeld uit Leicester, een inleg die we in de Lokerse nacht gaandeweg zagen verloren gaan.