Jonathan Wilson TRIX (Club)/ Antwerpen 13/09/18

U vroeg zich al af waarom die laatste Roger Waters zo Pink Floyd-proof klonk? Wel, dat komt mede door de aanwezigheid van producer en multi-instrumentalist Jonathan Wilson die tijdens de laatste Waters concerten in Antwerpen trouwens ook deel uitmaakte van diens begeleidingsband. Wat wellicht weinigen in de zaal toen wisten is dat Wilson ook al 3 titels lang zijn ziel en zaligheid (en centen, lazen we ergens in een interview) stopt in plaatwerk onder eigen naam. Een beetje Floyd is daarop nooit ver weg maar op het dit jaar verschenen “Rare birds” leunt Wilson in enkele songs ook wel erg dicht aan bij The War On Drugs. Laat dat laatste groepje hier ten lande een groot succes zijn maar deze Wilson, getuige een bescheiden gevulde TRIX Club in Antwerpen afgelopen donderdag, nog niet. ‘Jammer’ moeten we er eigenlijk aan toevoegen want het concert had veel fraais in de aanbieding.

Wilson toerde tot voor enkele weken nog met Roger Waters maar sloot begin september haast naadloos aan met nog een reeks concerten onder eigen naam. Beetje onverwachts toch dat we tussen het handvol data, na de AB Club eerder dit jaar, nog eens een tweede maal ons land aan troffen.  Het concert werd net als in Brussel opgehangen aan Wilson’s laatste plaat – lelijke hoes dat wel maar top van begin tot einde – waaruit Wilson eerst ruim een half uur songs putte. Dat ging van het openlijk met T-Rex flirtende “Trafalgar square” over het prachtige “Me” naar “Over the midnight”, de eerste singel die begin dit jaar uit het album werd gelost. De War On Drugs indachtig was die laatste in Antwerpen alvast een stevig schot voor de boeg (Hebt u hem? Haven, cocaïne,… voor de boeg…). Wilson bestempelde in die context zijn eigen folk-rock trouwens ook als een soort “dope” waarmee hij “dealt”. Gelukkig dat de burgervader van t’Stad niet in de zaal aanwezig was of er hing Wilson een GAS boete boven het hoofd voor het publiekelijk declameren van dergelijk verwerpelijk taalgebruik.

“Living with myself” kabbelde een beetje te lang voort maar met “There’s a light” waaide er opnieuw een frisse popwind door de TRIX Club. Lekker opgewarmd tegen dan schakelde Wilson zijn flower power modus in voor een overheerlijk “Dear Friend” en “Desert Raven” waarvoor de prijs “Het mooiste gitaarmotiefje” van de avond werd uitgedeeld. Wilson etaleerde op dit punt in de set uitgebreid zijn gitaarvirtuositeit en verwees, bij een gebroken snaar, vol bewondering ook naar de man op zijn T-shirt (Stevie Ray Vaughan) die volgens de legende op zo’n dikke snaren speelde dat ze voor prikkeldraad konden dienen. “Sunset Blvd” en het Beatlesque “Myriam Montegue” brachten vervolgens terug wat intimiteit in de set maar gaven helaas ook gezellig keuvelende toeschouwers achteraan in de zaal opnieuw alle ruimte. Het was wachten op “Loving you” (ongewild moesten we hier zelfs wat aan de eighties Chris Rea denken) en vooral de Fleetwood Mac cover “Angel” (uit het Bob Welch tijdperk) om iedereen terug bij de les te krijgen. Met een onversneden Elton John akkoord zette Wilson nog het knappe “49 Hairflips” in om dan te besluiten met het meezingbare “Moses pain”. De grootse finale van de avond zat in bis “Valley of the silver moon” dat in een lange en uitgesponnen versie geen seconde verveelde.

Versterkt met zangeres Noami Ludlow (aka Ny Oh), die met support Davey Horne ook samen een knappe John Martyn cover bracht trouwens, presenteerde Jonathan Wilson zich in TRIX met een vollere live-sound dan in Brussel eerder op het jaar het geval was. Voor meer speeltijd (een klein half uurtje) boette het Antwerpse concert wel een beetje aan spankracht in; volledig te negeren detailkritiek eigenlijk op een méér dan fijne concertavond.