Saxon AB/Brussel 19/09/18

Een beetje muzikale geschiedschrijver kan niet om de new Wave Of British Heavy Metal (NWOBHM) heen. In de tweede helft van de jaren 70 gingen over het kanaal bands als Diamond Head, Tygers Of Pan Tang, Angel Witch en Samson de concurrentie aan met de stevig in opmars zijnde punk groepen. Van enig broederschap was toen nog geen sprake, genres stonden nog letterlijk lijnrecht tegenover elkaar. De succesvolle vaandeldragers uit die gulpende golf aan Britse metal bands waren destijds ongetwijfeld Judas Priest, Def Leppard, Iron Maiden en Saxon. Die laatsten zijn exemplarisch voor zowel opgang als verval van die NWOBHM. Na een bloeiperiode begin jaren 80 hield de groep zich bij gebrek aan degelijk plaatwerk jarenlang overeind met een onberispelijke livereputatie. In de Graspop statistieken vind u Saxon dan ook niet toevallig tussen de recordhouders wat het aantal boekingen betreft.

In het kielzog van Saxon waren ook FM (vervangers voor het eerder geafficheerde maar zieke Y&T) en Raven mee te gast in de Brusselse AB. Door een genadeloos vroeg startuur misliepen we Raven maar voor FM hadden we, net als verrassend veel anderen, toch tijdig de concertzaal bereikt. De Britten mochten zich late jaren 80 enkele maanden de next big thing wanen maar met hun op Amerikaanse leest geschoeide gladde rock waren ze al even snel weer van de radar verdwenen. Met het risico te worden afgedaan als een anachronisme kwam de groep nog behoorlijk fris voor de dag in de AB. Zanger Steve Overland bleek nog steeds over zijn gouden stem van weleer te beschikken en songs als “Bad luck”, “Tough it out” en “That girl” gingen er Van Halen gewijs toch nog vlotjes in.

Met 3 platen in 2 jaar tijd was Saxon’s legacy in 1981 al gemaakt. “Wheels of steel”, “Strong arm of the law” en “Denim & Leather” behoren zondermeer tot het beste wat het genre ooit heeft voortgebracht. Dit trio platen mag wat ons betreft dan ook op gelijke hoogte worden geplaatst met de eersten van Maiden, net als dat “The eagle has landed”, even goed als “Life after death” eigenlijk, een live-registratie is waarvan tot op vandaag onze luidsprekers nog steeds vuur vatten. Daar kan wat ons betreft geen “Thunderbolt”, Saxon’s laatste en 22^e plaat in hun bestaan, tegenop. Niettemin lieten we ons het werk daaruit in de AB welgevallen. Alle vertrouwde ingrediënten die het genre maken tot wat het is waren immers ook in dat nieuwe werk in gelijke delen aanwezig maar voor the real deal was het toch wachten tot song nummer 4 op het menu (“Motorcycle man”). De warme ontvangst die de groep van bij de start te beurt viel in de AB ontlokte bij zanger Biff Byford, 67 intussen, een grijns tot ver achter de oren. De groep had klaarblijkelijk weinig moeite om in Brussel met nog maar eens een nieuwe Europese toer gestart, onder stoom te komen. Gitaartandem Paul Quinn en Doug Scarratt kweten  zich met overgave van hun taak, bassist Nibbs Carter toonde headbangend hoe het moest en bij oudgediende Nigel Glocker, verstopt achter een immense drumkit, was van gevreesde ouderdomsverschijnselen geen sprake. Op een eerdere Brusselse doortocht hebben we nog een adelaar weten hangen in het dak van het podium, dit keer moest een heuse backdrop van de laatste Saxon hoes en wat rookmachines als enig showattribuut volstaan. Biff vroeg tot 2 maal toe aan de AB of het goed klonk en uit het luide antwoord dat terugkeerde was naar ons aanvoelen alleen maar eensgezindheid af te leiden. Of het luid genoeg was, daar waren de meningen wellicht wat uiteenlopender. Die “Solid ball of rock” kwam in ieder geval heerlijk hard aan en ook hun “Dallas 1 PM” (over de moord op Kennedy) rekenen we tot de absolute hoogtepunten van de avond. Naar het einde toe kwamen de oude classics zoals verwacht alsmaar korter op elkaar de set binnen. De groep kan dan ook wellicht geen concert besluiten zonder “747 (Strangers in the night)”, het onverwoestbare “Princess of the night” of – dan zaten we al in de bissen – “Wheels of steel” en “Denim & Leather” te hebben gespeeld. Een fan op de voorste rijen die zijn jacket tijdens dat laatste nummer aan Biff had uitgeleend kreeg het even later gesigneerd terug.

Op onze checklist van wat nu een goed metal concert maakt stond voor deze Saxon na afloop alles vet aangevinkt. Van welke old school legering de groep ook moge zijn, er was geen spoor van roest te bekennen in de AB.