Paul Weller Het Depot/Leuven 5/10/18

Paul Weller, oud Jam en Style Council frontman, is inmiddels ruim een kwart eeuw een gevierd soloartiest. Teren op oude successen lijkt voor de man uit Woking, een Londense voorstad, duidelijk nog geen optie want met “True meanings” heeft hij nauwelijks een goed jaar na “A kind revolution” alweer een nieuwe plaat uit. Daarop songs die de voorbije jaren, op voorgaande platen , niet echt een plek vonden en nu wonderwel allemaal op één nieuw album passen. De sfeer op die “True meanings” is intimistisch, het karakter pastoraal en de klankkleur overwegend akoestisch met ook heel wat strijkers. James, vergeet die nazomer, steek het haardvuur maar aan!

Op de site van het Leuvense Depot waar Weller vrijdag een stop maakte viel in de aankondiging niets te lezen van die nieuwe plaat. Hun web-personeel maakte slechts een verwijzing naar het vorig jaar uitgebrachte “A kind revolution” terwijl het voor deze avond wél degelijk de bedoeling was om de aandacht te richten op zijn jongste worp. Beetje misleidend misschien voor mensen die met andere verwachtingen naar Leuven waren afgezakt. Voor het merendeel van het wederom trouw opgedaagde Weller legioen zat, te horen aan het applaus, echter niets in de weg om de Modfather – jawel, er zijn nog zekerheden – alweder eigenzinnig zijn ding te zien doen.

Weller zette zich voor opener “One bright star” achter de piano maar vertoefde quasi de ganse avond gezeten op een barkruk tussen zijn muzikanten die normaliter deel uitmaken van zijn full electric band maar nu dus hun broodheer volgen in een méér akoestische benadering. Dit bleek meteen ook dezelfde opstelling als waarmee dit voorjaar een gesmaakte beurt werd gemaakt in de jubileum-editie van het BBC programma “Later with Jools Holland” waarin Weller doorheen de jaren ook de vaakst geïnviteerde gast was. Voor een man die met punkgolven omhoog is geklommen straalde dit concept een rust uit die zichtbaar ook in de man zelve is neergedaald. Nooit zagen we Weller immers zo relaxed als nu.

Eigenlijk beklemtoont Weller al vijf decennia lang dat hij niet voor één genre te vangen is, al zien fans van het eerste uur hem wellicht het liefst vlammen als vanouds. Die laatsten kwamen dus bedrogen uit toen in Leuven drie kwart van die nieuwe plaat geflankeerd werd met ouder werk dat voor de gelegenheid op dezelfde intimistische manier bewerkt was. Gloedvolle uitvoeringen van “Glide”, “What would he say” en “Gravity” wisselden af met oude Style Council (“Have you ever had it blue” dat in zijn originele Bossanova jasje stak) en het van de Jam bekende “Boy about town” dat zich, helemaal verbouwd, nog het minst van allemaal aangepast wist aan zijn nieuwe versie. Dat verging het uit “Setting sons” (1979!) geplukte en erg verrassende “Private hell” en “Tales from the riverbank” een stuk beter. Ook het bol van weemoed staande “Man of great promise” (nog eens Style Council) greep stevig naar de keel. Deze Weller light moest op dat punt niet onderdoen voor de angry young man die we kennen van weleer. Het nieuwe werk uit die “True meanings” zette zich meesterlijk naast de oude classics en dat zegt veel over de kwaliteit die Weller op zijn zestigste nog aan de dag legt. Tijdloos is het best passende adjectief dat we kunnen bedenken bij songs als “The Soul searchers”, “Mayfly” en “Movin’ on”, al zullen ze stuk voor stuk – hoe goed ook in Leuven – straks nog een pak mooier klinken als Weller tweemaal de  Londense Royal festival Hall zal aandoen vergezeld van een symfonisch orkest. Het Depot moest het jammer genoeg stellen met strijkers uit het doosje. Gelukkig dat “Wild wood” en het knappe “Strange museum” en “Amongst butterflies” (allen uit zijn beginjaren als soloartiest) daar minder last van hadden. Zeker die eerste vertoonde overigens nog het meeste verwantschap met alles van die “True meanings”.

In Leuven maakte Paul Weller onze overtuiging alleen maar groter dat wanneer we straks de winter in gaan zijn “True meanings” méér dan welke andere plaat die we dit jaar gereleaset zagen onze compagnon zal zijn. Of hij zijn songs nu akoestisch of elektrisch verpakt, aankomen doen ze immers altijd.