Gang Of Four De Kreun/Kortrijk 24/10/18

Bands als Franz Ferdinand en Bloc Party zijn er muzikaal schatplichtig aan en ook Peppers bassist Flea, Kurt Kobain zowel als REM’s Michael Stipe hebben het Britse Gang Of Four wel al eens als inspiratiebron genoemd. Met onmiskenbare echo’s van de groep aanwezig in de muziek van TC Matic, Red Zebra en zelfs Luna Twist maakten de Britten duidelijk ook school bij ons. Gitarist Andy Gill is op vandaag nog het enige overgebleven lid uit de vroege jaren 80 toen de band in opmars was en zijn legacy zoals vandaag bekend wist vast te leggen. Zanger Jon King heeft de band, die inmiddels aan zijn tweede reünie toe is, in 2012 verlaten en werd op zijn beurt vervangen door John Sterry; een wissel die op sociale media onder die hard fans tot op vandaag nog steeds aanleiding geeft voor héél wat polemiek.

De Kortrijkse Kreun was slechts half volgelopen voor dit concert en mocht als aperitief een half uurtje cold wave tot zich nemen van het West-Vlaamse Vaal. Tussen een laagje toetsen en één gitaar zong Arjen Verswijfelt met een mistroostigheid die ons herfstgevoel alleen maar deed versnellen. Wij hebben het doorgaans liever ietsje lichter van toonaard maar de zaal kon hun provinciegenoten wel smaken.

Ook sneller dan ons lief is trokken we bij Gang Of Four terug naar de bar om er wat oordoppen op te halen. De groep zette in Kortrijk van bij de start immers vooral in op volume om te overtuigen. Dat zorgde (zonder doppen) voor pijn aan de oren bij het hoekige “History’s not made by great men” waarin gitaarklanken zaten die Belpop icoon Jean Marie Aerts destijds ook kwistig in het rond strooide. Ook “I parade myself” – een overheerlijke baslijn nochtans - was op onaangename wijze voelbaar tot in de betonnen vloerplaat van de zaal. Gill, een man van leeftijd maar nog steeds (zichzelf presenterend) met een attitude, viel op naast de jonge snaken die zich vol overgave op heel wat songs uit debuutplaat “Entertainment!” stortten. Gek eigenlijk om te beseffen dat ze wellicht amper de pampers waren ontgroeid (of zelfs niet geboren) toen nonkel Gill er al furore mee maakte.  Qua agressiviteit kon het concert aldus wel tellen - de songs liggen stuk voor stuk op een bedje van nijdigheid - al werd die bij ons vooral uitgelokt door het geflirt met te hoge decibelnormen. Dat stond ons alvast het genieten van hun “Damaged goods” stevig in de weg. Ook “I love a man in uniform”, voor velen de archetypische song van deze post-punk pioniers, had in dit opzicht duidelijk wat te veel kleren aan. Aan alles voelde je in de zaal dat het concert niet echt van de grond kwam al waren ook wij de slogantaal vervat in “To hell with poverty” (we’ll get drunk on cheap wine!) best wel genegen. Zelf met een CARA pils variant als het moet.

Hoe groot het genoegen ook was om de voorbije dagen via Spotify songs uit hun voortreffelijke backcatalogue boven te halen, live werden ze té luid allemaal de nek omgewrongen waardoor het concert dat deze Gang of Four in Kortrijk gaf er één zal zijn dat snel tussen de plooien van deze blog zal verdwijnen. Damaged goods waren het eigenlijk allemaal, jammer genoeg in letterlijke zin.