The Analogues De Roma/Antwerpen 19/10/18

Qua timing kan het tellen: volgende maand is het precies een halve eeuw geleden dat “The White Album” van The Beatles het levenslicht zag en net nu zet het Hollandse collectief The Analogues dat album (dat eigenlijk niet eens een titel meekreeg maar gemakshalve als de “Witte” wordt benoemd) op hun programma. Voorheen hadden ze al “Magical Mystery Tour” en “Sgt. Peppers” ter hand genomen en beide albums (analoog) in hun geheel naar een podium weten om te zetten, een prestatie waar binnen en buitenlandse pers al lovend had over geschreven. Met covergroepen – we moeten daar niet omheen trachten te manoeuvreren – is het bij ons er op of eronder. Maar, als we onze oude helden in het live circuit geconserveerd willen zien, zal het op deze manier moeten. Een inzicht dat bij ons eigenlijk al was ingetreden toen we ons jaren terug The Australian Pink Floyd Show lieten welgevallen.

In de rangen van The Analogues vind je muzikanten die stuk voor stuk een indrukwekkende staat van dienst hebben in de Nederpop. In de aanloop naar deze “White Album”-tour trokken ze ook nog Felix Maginn aan om de met gehoor problemen kampende Jan Van der Meij (ex-Vitesse en Powerplay) te vervangen. Maginn, een Noord-Ier by the way, is naast frontman van het voornamelijk in Nederland bekende Moke ook notoir Beatle liefhebber, of wat had u gedacht. Achter de drumkit zit Fred Gehring die als oud bestuurslid van kledingmerk Tommy Hilfiger uit een gans andere hoek komt. “Op een dag vind je de job van je leven… en ben je weg”, zoiets wellicht.

De Roma was vrijdag alvast tot in de nok gevuld om met deze trip down memory lane het weekend in te zetten. Velen zullen wellicht blindelings hebben geboekt nadat de groep zowat een jaar geleden dezelfde zaal al had aangedaan met hun “Sgt. Peppers”-concert. In het publiek was het bemoedigend om te zien dat meerdere generaties, zelfs in één en hetzelfde gezelschap, vertegenwoordigd waren. Het hoeven hiervoor dus niet altijd Studio 100 Spektakel Musicals te zijn. Het concert volgde getrouw de plaatvolgorde wat alvast met “Back in the USSR” een gezwinde opener opleverde. Meteen voelde je de getrouwheid van de kopie aan het origineel want het instrumentarium waarmee de groep aan de slag gaat moet bij The Analogues immers van zelfde makelij zijn als 50 jaar terug. De kern van de groep bestaat uit 5 leden maar om de Beatles in full te kunnen uitvoeren breiden The Analogues zo nodig uit tot 16 leden. Strijkers, blazers, extra percussie, stemmetjes, handgeklap… ieder detail wordt door een mens van vlees en bloed de show binnengebracht. Visueel wordt het geheel van clips voorzien die boordevol leuke animaties zitten. Het openingsbeeld was een collage van allemaal gefotografeerde hoezen van die “Witte”, met zichtbare sporen van vele jaren verblijf in in de platenkast of die koffiespatten er nog op. Bijzonder was echter te weten dat The Beatles zelf deze songs nooit live hebben gebracht en Felix Maginn “Glass onion” en “Happiness is a warm gun” dus op zijn beste Lennons voor het eerst naar buiten mocht brengen én dat ook voortreffelijk deed in De Roma. John zou er tevreden mee zijn geweest. Ook niet minder dan geweldig was het van George Harrison bekende “While my guitar gently weeps” (die solo!), het mooie “Blackbird”, “Why don’t we do it in the road” (over copulerende aapjes) en na de pauze (voor de vinylfanaten onder U) de hele kant drie met een verschroeiend “Yer blues”, het lieflijke “Mother nature’s son”, dat ondeugende “Sexy sadie” en – onze nekharen rechtop maar Ringo destijds met “blisters” op zijn vingers – “Helter Skelter”. Het uit een geluidscollage bestaande “Revolution #9” dat nauwelijks een songstructuur bevat kreeg van The Analogues een mooie beeldcollage mee terwijl ze zich in de coulissen wat konden opwarmen voor “Good night”, de afsluiter. In classic 4-piece opstelling kregen we als toegift nog een triootje jonge Beatles (type “I want to hold your hand”) waarna besloten werd met alle muzikanten in een perfect “All you need is love”.

Met een ongeziene stijlvariëteit legde die “Witte” vast welk immens talent in The Beatles huisde. Daarmee zijn zij voor ons dé groep waar alles naar terug te brengen is en is deze “Witte” dé plaat die als eerste onze valies ingaat voor dat verblijf op een onbewoond eiland. Nu nog hopen dat we er een platenspeler aantreffen of het wordt wachten tot ook deze fantastische Analogues met hun hele hebben en houden aanspoelen. Hopelijk kunnen we voor onze afreisdatum toch hier eerst nog hun volgende tour rond “Abbey road” en “Let it be” meepikken (te verwachten in 2019).