Nothing But Thieves AB/Brussel 14/11/18

Het Vlaamse radiolandschap heeft zo zijn mysteries. Dat een oorwurm als “Sorry” van Nothing But Thieves hier de ether nauwelijks heeft gehaald is er alvast één van. Bijgevolg moest U het voorbije anderhalf jaar streamen of langs Rock Werchter, de Botanique, TRIX of Pukkelpop passeren indien u nader wou kennismaken met het tweede Nothing But Thieves album “Broken machines”. De Britten, handelend in het soort emorock waar we doorgaans veiligheidshalve met een boog rond lopen, onderscheiden zich van soortgenoten door songs af te leveren die ook in gestripte vorm overeind blijven en hebben als niet onbelangrijke succesfactor de uitstekende zanger en frontman Conor Mason in de rangen. De man heeft charisma én – zet alle ramen open of er komen geheid scherven van – een verbluffende stem. Die aantrekkingskracht vertaalt zich ook in significante publieksaangroei. Na alle reeds genoemde kleinere zalen liep immers nu ook de AB helemaal vol. Daartussen ook een vader met zoon wat het potentiële bereik van Nothing But Thieves nog maar eens onderschrijft.

Niet één maar zelfs twee voorprogramma’s vergezelden Nothing But Thieves in Brussel. Daarvan zagen en hoorden we enkel Deaf Havana. Een pak overtollige decibels, véél opzichtige tattoos en clichématige poses van alle groepsleden waren ons deel maar stonden in schril contrast met de kwaliteit van het aangeboden songmateriaal (Bring Me The Horizon light, zoiets). Zonder dat laatste zal het, vrezen we, niet lukken om in dit genre écht het verschil te kunnen maken.

The real deal was vanavond dan ook zonder twijfel Nothing But Thieves die hun voorprogramma effe een serieus poepie lieten ruiken. De groep knalde immers met veel méér subtiliteit dan die Deaf Havana uit de startblokken om in “I was just a kid” en “Ban all the music” uiteindelijk op hetzelfde doel af te gaan: een modern anthem mét hoge meebrul-factor katapulteren op een gewillig live-publiek.

Een rookgordijn en nerveuze lichtshow – het stroboscopisch effect terug van nooit echt weg geweest - zorgden voor spanning en opwinding tegelijk in de AB terwijl de groep er een verschroeiend tempo op nahield door afwisselend het beste uit hun twee albums te halen. Daarmee had die gevreesde dip 90 minuten lang geen schijn van kans en leverde dat procedé op twee strategisch momenten (aan het einde van de reguliere set en als laatste bis) heel slim de twee uitgesproken publiekslievelingen op. De groep had “Sorry” kunnen stilleggen en moeiteloos laten overnemen door de ganse zaal maar deed dat niet en “Amsterdam” zorgde voor de ultieme ontlading in de vorm van enkele moshpits. Ook “Live like animals”, “Trip switch” en (uit het recent verschenen EP’tje met nieuwe songs) “Forever and ever more” hadden stuk voor stuk die onweerstaanbare riff in huis die het concert telkenmale een enorme boost gaf.

Mason liet éénmaal horen hoe “fantastisch” het publiek was maar daar kon, als Mason héél eerlijk ware geweest, de AB eigenlijk niet voor het volle pond aanspraak op maken. We misten af en toe een beetje méér geestdrift in de zaal waar de groep op basis van hun geleverde prestatie toch aanspraak op mocht maken. Dat er bissen gingen komen daar bestond volgens de zaal ook zonder er om te roepen overduidelijk geen twijfel over. Iemand zou (voor een concert heeft plaats gevonden) eens een slot moeten zetten op sites als ‘setlist .fm’.

Gas terugnemen deed Nothing But Thieves slechts in beperkte mate. Het eveneens in een piano versie beschikbare “Particles” en in You Tube kringen zeker eens akoestisch te degusteren “If I get high” bezorgden de AB collectief koude rillingen. Dat er in beide songs sporen van Keane en Radiohead te detecteren waren is niets om moeilijk over te beginnen doen, integendeel. Het benadrukt nog maar eens het huizenhoge potentieel dat in dit zichzelf naar alsmaar groter succes toerend Britse vijftal huist. Gisteren trouwens officieel op de affiche gezet maar na deze geweldige AB passage al zeker te tippen tot de smaakmakers van de volgende Rock Werchter: deze Nothing But Thieves.