Johnny Marr TRIX (Club)/Antwerpen 7/12/18

Bij het binnenlopende publiek tekende zich vrijdagavond in het Antwerpse TRIX-complex een opvallende generatiekloof af: benedenvloers speelde in de grote hall immers De Jeugd Van tegenwoordig, boven in de (kleinere) Club stond Johnny Marr geprogrammeerd. Slimmerds die net voor het binnenlopen, buiten op de stoep, de helder oplichtende billboard voor de zaal op foto hebben vastgelegd zullen zich alvast van mijn ‘like’ op Instagram verzekerd weten. Voor oude zeur hoeft u ons niet te verslijten – die Jeugd Van Tegenwoordig kunnen ook wij best plezant vinden – maar over het feit dat Marr’s voetafdruk in de muziekgeschiedenis gevoelig groter is dan die van het Hollandse hip hop trio valt weinig discussie te voeren. En indien wel: érg kort. Met The Smiths zorgde Marr immers voor één van de meest significante groepen van de jaren ’80. Op een schaal van 0 tot 10 is wereldwijd de wens dat ze reünieconcerten zouden gaan doen 10 en de mogelijkheid dat het ooit gebeurd 0 want, zo groot het generatieverschil aan de voordeur van TRIX, nog véél groter is de kloof tussen Johnny Marr en Morrissey, dat andere boegbeeld van The Smiths. Dus valt er niets anders te doen dan onze immer aanhoudende Smiths live-honger – ze speelden destijds slechts één keer in België (in 1984 op het ter ziele gegane Breekend festival) - te stillen met soloconcerten van beide heren.

Johnny Marr loste recent zijn derde échte soloplaat “Call the comet”. In de jaren volgend op The Smiths stelde hij dus lang uit zélf muzikaal het voortouw te nemen, veeleer koos hij ervoor in dienst te blijven spelen van anderen (The The, Pretenders, The Cribs, Bryan Ferry,…). In Antwerpen stelden we snel vast dat de basis van een Johnny Marr concert vandaag echter wel degelijk zijn solowerk is waartussen uitstapjes worden gemaakt naar Marr’s verleden, in hoofdzaak dat van The Smiths. De wortels van dat solo werk zijn onmiskenbaar late jaren 70, begin 80, maar “Hi hello”, “Day in day out” en “Jeopardy” moesten qua versheid niet onderdoen voor een krat tomaten op de Antwerpse vroegmarkt. Ook de stand der dingen ontgaat Marr klaarblijkerlijk niet. Met een brede grijns vroeg Marr of er Trump aanhangers in de zaal waren en “Bug” aan hen op te dragen.

Omringd door een uitstekende begeleidingsband is deze Johnny Marr dan ook geen belegen, met de eighties dwepend, vehikel maar een van vitaliteit bruisende live-act die moeiteloos de competitie aankan met de jonge honden van vandaag. Niet alleen het cool hadden gitarist James Doviak, bassist Iwan Gronow en drummer Jack Mitchel gemeen met hun broodheer, ook het Smiths materiaal dat met mondejesmaat de set werd binnen gevoerd - “Bigmouth strikes again” als tweede, even later zelfs gevolgd door een fantastisch “The headmaster’s ritual”!! - was bij hen in zéér goede handen. Meest verrassend vonden we het op de laatste Smiths plaat (“Strangeways, here we come” uit ’87) nog zwaar georkestreerde “Last night I dreamt that somebody loved me” dat wonderwel in de Marr uitvoering overtuigend overeind bleef. Een tikkeltje plagerig – U had onze reactie moeten zien… - pakte Marr wel uit met de beginakkoorden van “This Charming Man” maar niet met de ganse song. Enige smet van de avond.

Een concert lang bewees Johnny Marr in Antwerpen ook wat voor een uitstekend gitarist hij wel is, én in één ruk daarmee ook één van de meest gegeerde sessiemuzikanten. Elk nummer draait immers rond één uitstekende riff (“Easy money”) of een wonderlijk riedeltje (“Spiral cities”). Marr past met zijn spelstijl dan ook in een rijtje groten die bepalend geweest zijn voor een genre of, in het geval van The Smiths, zelfs een tijdvak. Nummers met Marr erbij dragen immers onmiskenbaar zijn stempel. Zo ook het werk dat hij onder de noemer Electronic met New Order’s Bernard Sumner opnam. “Get the message” had onmiskenbaar een nineties (Happy Mondays) randje maar “Getting away with it” overspande beduidend méér decennia.

Dit concert verdiende om zo vele redenen een veel groter publiek (minstens dat van “De Jeugd” erbij), zeker als u bedenkt dat onlangs nog duizenden “There’s a light that never goes out” van The Smiths, vrijdag netjes geparkeerd tussen de bissen, de Tijdloze zullen hebben ingestemd. De uitvoering was ook zonder Morrissey in Antwerpen uitstekend en de samenzang die dat (wat mobide) nummer teweeg bracht was van een immense schoonheid. Missie méér dan geslaagd zagen we Marr denken.