De programmatoren van De Casino hadden vrijdag ll. in de
aanloop naar The Sore Losers met de Canadese Standstills en de Australische
Lazys wel meer vuile gitaren in de aanbieding. Vooral die laatsten – de eersten
misten we – konden ondanks een tonlading clichés op erg veel bijval rekenen in
Sint-Niklaas. We hoorden niet één originele riff voorbijkomen maar het vijftal
liep over van enthousiasme wat duidelijk zijn vruchten afwierp, te zien na afloop
aan de merch stand waar zowat de
halve zaal met hen op de foto wilde.
Ten aanzien van deze éénmalige “voorprogramma’s” voelden The
Sore Losers toch wat lichter van snit. Niettemin was het op een lekkere boogie
drijvende “Little baby (doughboy)”, ondanks dat het ook schatplichtig is aan een resem namen uit het ‘Grote Rock’n’Roll’
boek, toch beduidend origineler dan alles wat we in het uur voor de Losers van
die Lazys hadden voorgeschoteld gekregen. Ook qua goesting en spelpeil hadden
we het gevoel dat ze niet moesten onderdoen voor dat in rockposes grossierende vijftal.
Het belang van een nieuwe plaat in een concert is doorgaans af te meten aan het aandeel songs ervan in een concert. Erg nadrukkelijk plugden ze in Sint-Niklaas hun “Gracias señor” niet waarmee ze wellicht vooral hun andere “kindjes”, en tal van publieksfavorieten, niet tekort wilden doen. De koek werd aldus eerlijk verdeeld over gelijke delen van de nieuwe plaat en zijn voorgangers “Skydogs”, “Roslyn” en het titelloze debuut waarmee de groep in 2010 uit de startblokken schoot. Daarbij bleef de groep vooral in het spoor van hun toch indrukwekkend rijtje singels die ze hier ten lande ook vlot aan de radio wisten te slijten. Ook deze “Gracias”-toer biedt dus met “Beyond repair”, “Seven seas”, “Tripper”, “Girls gonna break it”, “Don’t know nothing”, “Got it bad” en “Emely” garanties voor alle vertrouwde ankerpunten. Wat zou Sint-Niklaas hebben gevonden van het intens mooie “Where are you?” van die laatste plaat is een vraag die bijgevolg onbeantwoord bleef maar dat “Dark ride” het rijtje van vaste ankerpunten in een Sore Losers concert zal vervoegen de komende jaren is na vrijdag een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid.
Het belang van een nieuwe plaat in een concert is doorgaans af te meten aan het aandeel songs ervan in een concert. Erg nadrukkelijk plugden ze in Sint-Niklaas hun “Gracias señor” niet waarmee ze wellicht vooral hun andere “kindjes”, en tal van publieksfavorieten, niet tekort wilden doen. De koek werd aldus eerlijk verdeeld over gelijke delen van de nieuwe plaat en zijn voorgangers “Skydogs”, “Roslyn” en het titelloze debuut waarmee de groep in 2010 uit de startblokken schoot. Daarbij bleef de groep vooral in het spoor van hun toch indrukwekkend rijtje singels die ze hier ten lande ook vlot aan de radio wisten te slijten. Ook deze “Gracias”-toer biedt dus met “Beyond repair”, “Seven seas”, “Tripper”, “Girls gonna break it”, “Don’t know nothing”, “Got it bad” en “Emely” garanties voor alle vertrouwde ankerpunten. Wat zou Sint-Niklaas hebben gevonden van het intens mooie “Where are you?” van die laatste plaat is een vraag die bijgevolg onbeantwoord bleef maar dat “Dark ride” het rijtje van vaste ankerpunten in een Sore Losers concert zal vervoegen de komende jaren is na vrijdag een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid.
Aan hun platen voelen we dat in deze Sore Losers alsmaar
diepere lagen te ontdekken zijn maar live willen ze daar vooralsnog niet te
veel van prijsgeven. In Sint-Niklaas gingen de Limburgers als vanouds ‘erop en
erover’. Het punt dat ze zich echter niet langer meer tot dat hoeven te
beperken lijkt na 10 fantastische jaren wat ons betreft dichter gekomen dan
ooit. En by the way, zo’n vlekje
autovet wassen ze er in de zeteltjes van Vlaamse culturele centra of theaters
zo uit.
No comments:
Post a Comment