Trombone Shorty & Orleans Avenue (support: The Record Company) AB/Brussel 18/03/19

In de fantastische HBO reeks “Treme” die liep van 2010 tot ’13 verwerkten de makers verhaallijnen van gewone mensen tegen de achtergrond van het muzikale New Orleans in de nasleep van orkaan Katrina. Als we sindsdien blazers horen gaat ons hart altijd enkele tellen sneller slaan. Zonder twijfel het effect van die onvolprezen serie. Naast de acteurs liepen er ook heel wat muzikanten door het beeld, als het al niet was in een kleine rol, dan wel als hoedanigheid van hen zelve als muzikant. Om er een paar te noemen: Steve Earle, John Hiatt, Elvis Costello, Allen Tousaint en de maandag ll. in de AB te gast zijnde geweest en in de Treme wijk opgegroeide Trombone Shorty. Deze virtuoos, echte naam Troy Andrews, schitterde al naast ontelbare groten (Lenny Kravitz, Mark Ronson, Madonna, Foo Fighters, Janelle Monae,…) maar volgt met zijn begeleidingsband Orleans Avenue ook een eigen pad dat vooral live een spoor van stomende concerten achter zich laat. Tel daar in de AB als voorprogramma ook nog het Amerikaanse The Record Company bij dat we als revelatie weerhielden uit Jools Holland’s laatste nieuwjaarsfeestje en u zal begrijpen dat onze maandagstemming in de aanloop naar deze avond gevoelig beter was dan onze gezinsgenoten doorgaans van ons gewoon zijn.

In een zaal waar slechts een handvol mensen hadden postgevat vatte The Record Company hun set aan en dat zullen de vroege aanwezigen zich niet hebben beklaagd want het trio uit L.A. nam met “Baby I’m broken” en “On the move” een intense start. Frontman Chris Vos – een man met een “werkmens”-petje – heeft een stem die ook zonder megafoon op elk dorpsplein een pak omstaanders kan toespreken en speelt daarnaast zowel gitaar als mondharmonica. En met dat mondspel erbij maken deze platenjongens vooral in songs als “On the move” en “It’s getting better (and i’m feeling it right now)” het verschil. Want laat u zich door hun niet onaardige maar wel wat gladgeschuurde laatste plaat niet misleiden, in een concertzaal transformeren deze heren hun sound pas écht tot de opwindende cocktail van rock en (delta) blues die er in huist. “Off the ground” had in de AB een hoog Morphine gehalte maar Vos voegde er met een stevige scheut lapsteel nog een extra dimensie aan toe. Toen de groep met het stampvoetende “Life to fix” (net voor uitsmijter "It's getting better") naar het einde van hun set ging wemelde het al van de superlatieven in ons hoofd om die eerste vijf sterren review van 2019 uit onze pen te laten vloeien. The Record Company is dan ook by far het meest opwindende (live-)groepje dat we de laatste jaren hebben mogen ontdekken.

Wie The Record Company laat voor gaan is zéker van een opgewarmde zaal, maar weet ook – en dat is ons advies na maandagavond in de AB - dat er daarna diep zal moeten worden gegaan om er nog over te geraken. Trombone Shorty en zijn Orleans Avenue hadden op dit punt duidelijk al voor hetere vuren gestaan en zorgden er voor dat met het openingstrio “Where it at”, “Buckjump” en “It ain’t no use” de zaal op het half uur (spreekwoordelijk) al kniehoog in het zweet stond. Vooral die laatste keuze, een song uit 1974 van streekgenoten The Meters, was een welgemikt schot in de roos waar geen mens in de AB onbewogen kon bij blijven staan. Dat deze Trombone Shorty naast eigen werk minstens even goed schittert met het werk van een ander bewees hij ook met Allen Tousaint’s “On your way down” en het vooral van Louis Armstrong bekende “On the sunny side of the street” dat in de AB de lente 3 dagen vroeger dan de kalender die dag aangaf deed starten. Erg leuk en wat cross-over met rock – we moesten even aan het knotsgekke Fishbone van destijds denken – was ook “Suburbia” waar gitarist Pete Murano wijdbeens als riff-meister zich ongegeneerd mocht uitleven. Zo ging het zowat met ieder groepslid want broodheer Shorty gunde in de AB iedereen zijn solo-spotje. Dat dat in concerten als deze op het gevaar af is van wat rek uit het concert te halen - zό lang moest nu ook wéér niet geblazen worden op die bariton sax… - namen we er voor lief bij. De ruimte die backings Tracci Lee en Chrishira Perrier in het extra lang uitgesmeerde “Lose my mind” toebeeld kregen kon ons dan weer wél bekoren maar dat had mogelijks ook met andere troeven te maken. Wanneer Trombone Shorty in “Hurricane season” dan zelf één noot oprekte tot boven de minuut bereikte de verbazing voor de man’s talent in Brussel en dit concert zijn absolute hoogtepunt. 5 dagen na de feiten zit die fikse toeter in onze oren er trouwens nog. Says it all me dunkt.