Steve Gunn De Kreun/Kortrijk 3/04/19

Met het oprukkende succes van The War On Drugs kwamen enkele jaren geleden nog namen te voorschijn die, sommigen zelfs bekenden voor elkaar, plots ook interessant genoeg bleken te zijn om nader mee kennis te maken. Zo geschiedde dat we het pad kruisten van voormalig (Kurt Vile) Violator gitarist Steve Gunn en attent bleven telkens er een nieuwe plaat van hem verscheen. Het solo pad van de man uit Brooklynn, toch al ruim een decennium actief, kristalliseert zich de jongste jaren overigens alsmaar beter uit op platen als “Way out weather”, “Eyes on the lines” en het vorig jaar verschenen “The unseen in between”. Gunn, een begenadigd gitarist trouwens, bevindt zich qua stijl op de weidse vlakte tussen country en folk maar ligt op zijn recentere werk alsmaar dichter bij Neil Young-americana (dat t-shirt van onze concertbuddy van de avond J.D.D. was bijgevolg allesbehalve slecht gekozen). Afgelopen week speelde Gunn tweemaal in ons land. De dag voorafgaand aan zijn aantreden op het BRDCST-(indoor) festival van de Brusselse Ancienne Belgique warmde Gunn daarvoor woensdag al op in Kortrijk.

Met Papercuts had Gunn in De Kreun overigens ook een niet onaardig voorprogramma met zich mee. gebracht. De groep rond producer Jason Quever – wél een erg timide podiumverschijning die man – legde een klankentapijt neer dat ons op zijn herkenbaarst wat aan Fleet Foxes deed denken en in Kortrijk aanvoelde als een archeologische vondst uit het San Francisco van de psychedelische late jaren zestig, niet toevallig ook hun thuisbasis.

In de (nog) weinig lucratieve wereld waarin Gunn zich op dit punt in zijn loopbaan bevindt is de man nog steeds zijn eigen roadie. Zowel hemzelf als zijn vergezellende muzikanten waren na Papercuts op het podium ontspannen in de weer om hun instrumenten speelklaar te maken. Dat voorbereidende werk leverde met “Wildwood” alvast een sfeervolle opener op. Vele van Gunn’s songs meanderen voort zoals een beekje te midden van onze Ardennen en worden stuk voor stuk van een ingenieuze gitaarpartij voorzien. Zo ook het steeds op een heerlijk riff-je weerkerende “Chance” dat ons – ja ook op het zicht zelfs – in gedachten deed afdrijven naar Dire Straits ten tijde van hun debuut (’78). Gunn vertoonde een concert lang amper mimiek in zijn gezicht en vertrok geen spier terwijl hij anderhalf uur lang de meest verbluffende gitaartechnieken uit zijn mauw schudde. Hélemaal Knopfleriaans als u het ons vraagt. Dat ook in “Vagabond” een licht swingende sultan verscholen zat versterkte ons idee alleen maar. Veel richtte Gunn zich niet tot de benedenvloers aardig gevulde Kreun. Behalve voor een droge opmerking dat hij – zijn weinig expressieve verschijningsvorm indachtig – best wel een aardige kerel is en het wondermooie “Luciano” over zijn kat ging focuste Gunn zich vooral op de muziek waarmee hij in het psychedelische “New familiar” het concert in Kortrijk naar een majestueus hoogtepunt loodste en erna met “Paranoid” voor ons wat te vroeg tot stilstand bracht. Daar volgde gelukkig , het hoge niveau aanhoudende, nog een uitstekende bisbeurt op waarin – te mijden oefenstof als u voor het eerst de akoestische gitaar ter hand neemt - “Morning mended” en het als een zacht deken over ons gedrapeerde en bedwelmende “Way out weather” stak. Vreemd genoeg constateerden we na afloop dat Gunn zijn vorige plaat “Eyes on the lines” geheel had overgeslagen en zich dus het concert lang enkel had gericht op diens laatste album aangevuld met slechts 2 stuks uit “Way out weather”, de plaat die hem 5 jaar terug op de kaart zette. Méér had dus zeker gekund in Kortrijk en wat ons betreft ook gemogen.

In desolate afwezigheid van eender welke opsmuk hield deze Steve Gunn ons live toch anderhalf uur in de ban met songs die u niet schreeuwerig tot luisteren willen dwingen maar eerder zacht willen omarmen. We horen het u denken: nét wat we in dit tijdsgewricht nodig hebben. Doe er dus maar snel uw voordeel mee.