Samantha Fish AB (club)/Brussel 22/05/19

Voor zij die denken dat blues een exclusieve mannenaangelegenheid is stond er afgelopen woensdag een eyeopener van format geprogrammeerd in de kleine clubzaal van de AB. Als Tom Barman, aldaar bezig aan een 8 dagen durende residentie met dEUS in de grote zaal, Samantha Fish in de backstage zal hebben gekruist durven we er gif op innemen dat hij zich eens zal omgedraaid hebben. En dan had hij ze wellicht nog niet eens horen spelen. Wij wél dus.

De avond werd ingeleid door Curse Of Lono dat eerder in ons land al vriendjes had gemaakt door voorprogramma’s te verzorgen van Chuck Prophet en, vorige zomer nog, van Steve Earle in het Antwerpse Rivierenhof maar ditmaal – beetje toevallig toch – met het meeste lof zwaaide voor Samantha Fish en haar entourage. Een vroeg volgelopen AB Club had duidelijk een boontje voor deze Londenaars die met de sympathieke Felix Bechtolsheimer aan het roer muzikaal vooral tegen (brave) Dire Straits en The Notting Hillbillies gingen aanleunen.  

De nu 30 jarige Fish verscheen op de radar zo’n 10 jaar geleden. Ook al zat ze in haar tienerjaren vooral achter de drums, snel bleek dat ze méér in de wieg was gelegd om gitaar te spelen. Toen blues-icoon Buddy Guy haar in 2013 opmerkte en naast zich op het podium uitnodigde wou hij van pure opwinding “all night” doorgaan. U mag van ons aannemen dat dit compliment niet enkel op zijn hormonen aangedreven zal geweest zijn want Fish kan immers wel degelijk een stukske spelen wat ze met veel overgave in Brussel kwam etaleren. Dat ze “in haar spel” vooral met gevoel wil uitblinken en minder met (type Bonamassa) techniek wil uitpakken strekt haar tot eer.

Het songmateriaal van Fish is deels van eigen hand maar zoals dat binnen de blues gangbaar is wordt er ook veel leentje buur gespeeld. Zo bracht ze in de AB Amy Winehouse style een erg knap “Either way I loose” (dat vooral van Nina Simone bekend is) en een bezwerende uitvoering van Screaming Jay Hawkins’ “I put a spell on you”. Veel luider hebben we een uitverkochte zaal van 200 man – de extase nabij - nog niet horen roepen nadat Fish dit onsterfelijke nummer geheel naar zich had weten toe te trekken. Fish sprak zich terloops met gepaste trots uit dat Brussel het snelst uitverkochte concert van de toer was en voelde zich, mét adembenemend topje, niet te beroerd om dicht tegen de frontlinie van haar publiek te gaan staan en een solo’tje ten beste te geven. Ze moest oprecht lachen met één zotte Frans die vooraan een gigantische spandoek (in de kleine club…) boven het publiek hees die opriep om voor haar (op de spandoek: a real guitar hero) extra te applaudisseren. Dat laatste mocht trouwens ook dubbel en dik voor de drie muzikanten die al lang in haar kielzog mee toeren en met veel vuur in de rug van de bevallige Fish het ganse concert stonden mee te spelen.

2017 was een erg productief jaar voor de Amerikaanse uit Kansas City want naast het coveralbum “Chills and fever” loste ze toen ook het méér naar roots en Americana neigende “Belle of the west”. Zowel “American dream”, “Blood in the water” als “No angels” (met een “L.A. Woman” gitaar motiefje dat er middendoor kwam gewandeld) speelde Fish in Brussel naar nog hogere hoogte dan op het genaamde album al het geval was. Fish zit op dit moment trouwens al in rechte lijn naar haar volgende plaat en stopte daarvan al 2 songs in haar set. Een fel “Watch it die” en het met ‘Maria McKee in haar beste dagen’ gekruide “Love letters” doen ons alvast die release datum van “Kill or be kind”  in augustus met vet aankruisen op onze agenda.

Eigenlijk liet Samantha Fish zich op haar plaatwerk tot dusver niet voor één blues gat vangen maar bewees ze in Brussel dat die verscheidenheid in de eerste plaats een uitstekend concert oplevert dat véél meer te bieden heeft dan een doorsnee avondje in dit genre. Deze Fish heeft dus een veel groter zwembereik dan op het eerste gehoor voor mogelijk wordt gehouden en wij zijn er alvast de man niet voor om het haar kwalijk te nemen dat ze daarbij ook haar hoog rock-chick gehalte uitspeelt.