Strand Of Oaks TRIX/Antwerpen 26/05/19

Afgelopen zondag wouden wij na het gevolg geven aan onze kiesplicht vooral ook een stem gaan uitbrengen voor Timothy Showalter die met zijn band Strand Of Oaks aantrad in een uitverkocht TRIX. Voor wie ons in de aanloop naar dit concert polste kregen we, gesterkt door een uitstekende laatste plaat, onze hoge verwachtingen nauwelijks onderdrukt. Die “Eraserland” kwam er immers nadat leden van My Morning Jacket Showalter uit het opnameslop hadden getrokken en met hun bijdrage zijn muziek duidelijk naar een hoger niveau hadden getild. We voelden het al kriebelen vooraf dat dit de al niet geringe live reputatie van Strand Of Oaks ook in gunstige zin nog zou beïnvloeden.

Showalter verscheen op het podium in Antwerpen met hoed en lange jas opvallend anders gekleed dan op voorgaande gelegenheden (blote bast in een ondervestje) en kon de zenuwen zichtbaar nauwelijks verbergen. Dat er later nog tranen zouden vloeien toen hij met moeite verwoord kreeg hoe veel deze avond voor hem wel betekende was kenschetsend voor de emotionele geladenheid van het gebeuren. Showalter heeft hier immers, na enkele jaren terug te zijn opgepikt door Eppo Janssen en Ayco Duyster, veel vriendschapsbanden gesmeed die hem hebben gebracht tot het punt waar hij zondag was aanbeland: een eerste respectabele concertzaal van méér dan 1000 man helemaal op zichzelf uitverkopen. In de rest van de wereld moet Showalter zich immers nog zien te redden in veel kleinere zalen. De wereld veroveren gestart vanuit een hellhole als België, het zou dus zomaar eens kunnen lukken voor deze Strand Of Oaks.

Van de twee singeltjes die tot dusver nieuwsgierigen naar “Eraseland” moesten lokken mocht “Weird ways” het concert op gang trekken, wellicht om duidelijk mee te geven: Le nouveau Showalter est arrivé. En hoe? Het geweldige nummer klinkt als dichte familie van Springsteen en – zullen we maar meteen #metoo-excuses meegeven – Ryan Adams en is zondermeer één van Showalter’s strafste songs tot nu toe. Pootje badend door wat melancholie (I - I don't feel it anymore Somehow I see clearer than before) breekt “Weird ways” daarna open om aan het eind in een solo te belanden waar we het luchtgitaar spelen nauwelijks bij kunnen onderdrukken. Alle eer ging echter onverminderd naar de huurling – want geen My Morning Jacket te bespeuren in Antwerpen - die aan Showalter’s rechterzijde (gelukkig) het échte werk voor zijn rekening nam. In dezelfde man huisde ook wat Johnny Marr voor het Smiths gitaartje dat kleeft aan “Final fires”. Uit wel meer songs blijkt overigens dat Showalter een abonnement heeft op die workshop ‘Creatief met de eighties’ al liet hij geheel onverwachts “Hyperspace blues” en “Moon landing”, allebei te rekenen tot het beste op “Eraserland” trouwens, geheel links liggen om de balans met het oudere werk en al zeker dat van het vijf jaar oude “Heal” niet uit evenwicht te brengen. Voor “Goshen ‘97” en “Radio kids” waren dan ook een pak meezingers te tellen in het publiek en ook “Shut in” en “Plymouth” gaven in overtuigende versies partij in TRIX.

En hoe gelukkig moet Strand Of Oaks niet zijn met het lange en donkere “JM” (initialen voor de overleden Jason Molina) waarmee hij zowat elk concert naar een hoogtepunt weet te loodsen? Ook dit keer opnieuw trouwens, al lijkt op “Eraserland” met “Forever chorus” een valabel alternatief voorhanden te zijn, getuige een uitvoering die flink wat extra minuten telde, om in zijn concerten op eenzelfde adembenemende wijze te kunnen imponeren.

Ondanks het vele fraais dat we hier kunnen neerpennen leek de nieuwe Strand Of Oaks zich in Antwerpen toch nog niet helemaal in zijn sas te voelen. Ook wie na het concert Showalter opwachtte voor een stevige knuffel of handtekening, zoals dat bij voorgaande concerten steeds het geval was, kreeg hem niet te zien. Maar tussen wat we in TRIX voorgeschoteld kregen en hét concert van zijn leven dat Strand Of Oaks eind juni in een – we rekenen dus op u om daar te zijn - volgepakte Werchterse Barn gaat spelen voelde het verschil echter niet zo groot aan.