Gov't Mule AB/Brussel 5/06/19

Er zullen afgelopen weken wel wat wenkbrauwen hebben gefronst bij het zien passeren van onze blogpost en gelijk hadden ze, die wenkbrauwen. We losten, ter afwisseling, de vinger aan de eigentijdse pols en hadden gewoon wat méér zin om te floreren in minder hippe niches van de muziek. Uw goed opgemerkte ruk van ons - nee, niet naar rechts maar… - naar méér blues is ook niet zomaar een bevlieging van het moment want ook eerder zijn we al betrapt geweest op soortgelijke concerten. Alleen ditmaal zijn ze talrijker en volgen ze met Tedeshi Trucks, Samantha Fish en afgelopen woensdag Gov’t Mule in de AB (uit te spreken als Government Mule) elkaar snel op.

En eigenlijk moeten we ons diep schamen dat deze groep rond de figuur van Warren Haynes pas nu onze aandacht krijgt terwijl we die al lang geleden hadden moeten geven. Aan deze kant van de grote plas ligt immers niemand wakker van The Allman Brothers Band of The Dead (de groep die The Grateful Dead na het heengaan van Jerry Garcia in 1995 levend hield) maar in Amerika zijn het te respecteren instituten waarvan die Haynes op de loonlijst heeft gestaan en ginds daardoor ook met zijn eigen band Gov’t Mule al twee decennia lang een gevestigde waarde is. Van de man’s kunnen op gitaar vielen ook in de AB monden spontaan open. Met een verbluffend gemak en véél gevoel vielen bij Haynes alle solo’s mooi netjes in de plooi, geen noot te veel of te weinig. Daarbij wisselde hij met zijn kompanen blikken uit om nu eens een nummer neer te leggen of elders die versnelling mee te geven. Drummer Matt Abts - het type oude nonkel dat we altijd hadden gewild! – volgde Haynes hondstrouw net als de al even virtuoze bassist Jorgen Carlson en de vaak heerlijk op Hammond uitblinkende Danny Louis die zich van de geldende conventies over petjes omgekeerd dragen op leeftijd niets aantrok.

De groep was allerminst naar Brussel afgezakt om er zich gemakkelijk van af te maken want de website van de AB kondigde op de dag van gebeuren twee sets aan waarvan de eerste al ging worden ingezet om half acht. Ook al was het een kwartier later toen de groep op het podium verscheen en werd iets voor negen uur een pauze ingelast dan nog kon een groot deel van het publiek 150 minuten relaxed achterover leunen in de extra zittribune die was opgesteld om zich op hun wenken te laten bedienen met een setlist die het ganse bestaan van de groep zou overspannen en dag na dag door deze heren wordt verwisseld. Ook voor ons, als nieuwbakken fans, maakten we zo voor het eerst kennis met 2 “oudjes” (“Bad little doggie” en “Streamline woman”) afkomstig uit plaatwerk van het vorige decennium die het concert als een lekker broodje classic rock op gang mochten trekken. Om “Beautifully broken” er bij te hebben hadden we onze ticketprijs zonder morren met 10% willen verhogen maar de groep, niet op de hoogte van ons aanbod wellicht…, spaarde het op tot daags nadien in Duitsland. Samen met het titelnummer kwamen er wel 3 stuks uit de laatste plaat (“Revolution come, revoluton go”) en waren we ook best tevreden met “Whisper in your soul” en het naar ZZ Top lonkende “Slackjaw Jezebel”. Met You Tube die er vol van staat heeft de groep duidelijk ook een reputatie hoog te houden als het aankomt op het spelen van covers. In de AB namen afgezien van Haynes uitstappen naar werk dat hij ook ter hand nam met The Allman Brothers Band (een geweldig “King of bird”, een zalvend “Soulshine”) covers niet echt de bovenhand. Dat niet Robert Johnson’s “Come on in my kitchen” (als bis) maar verrassend genoeg wel de véél vroeger op de avond prijsgegeven Mule-interpretatie van Bob Marley’s “Lively up yourself” daarbij met het meeste applaus ging lopen zouden we zelf niet durven inschrijven in het scenario van een quasi volbloed blues concert.

Na dit copieus blues en rockmaal weten ook wij wel beter: vanaf nu geen twee hippe paarden meer voor onze kar maar véél liever één begeesterende ezel zoals deze Gov't Mule!