Boomtown Kouter/Gentse Feesten 23-27/07/19

Met Boomtown heeft Gent al enkele jaren zijn volwaardig (zomers) muziekfestival op de kalender staan dat de Gentse Feesten nog louter als trekpaard gebruikt. Met een fijne mix van gevestigde waarden en opkomende namen was ook dit jaars editie programmatorisch wederom een grand cru. En voor wie het was opgevallen: enkele de Opera en niet langer de Handelsbeurs is de enig overgebleven te betalen binnen-locatie van het festival. Die zet van de organisatoren zorgde naar ons gevoel voor een sterker bezette Kouter-affiche die overigens geheel gratis mee te pikken was. En dat in tijden van door onze eerbare politici getoeterde verhoogde koopkracht. We kunnen het nauwelijks bevatten.
Onze quotering is als volgt: ❹ (uitstekend), ❸ (goed), ❷ (op het randje) en ❶ (onder onze maat).

Voor Lady Linn & Her Magnificent Big Band (23/7, ❷) hadden we ons in de opera aan een avond mét grandeur verwacht maar we kregen een té vrijblijvend en vooral véél te kort concert. De zwangere Linn liet horen dat ze er vooraf niet gerust in was of de zaal wel genoeg koelte zou bieden om de uitzonderlijke temperaturen waarmee we die dag kampten voor haar in bedwang te kunnen houden. Daarmee was mogelijks wel de focus weg om dit unieke concert zijn glans mee te geven die het nodig had om boven de middelmaat uit te stijgen. Nochtans beschikt De Greef over een straffe stem en heeft ze met die Magnificent Big Band een bij momenten adembenemend groepje muzikanten, inclusief 12-koppige blazerssectie, achter zich staan. Als dit collectief – niet genoeg naar ons gevoel – dan toch eens alles mocht openzetten sprongen we van puur genot haast uit het ons toegewezen pluche. Dat Linn ook nog steeds geen boog kan maken rond Grant’s “I don’t wanna dance” (één strofe en refrein verstopt in een ander nummer had ruimschoots voldoende geweest) en ook niet wachtte tot dat vanzelf zou gebeuren maar de zaal vroeg om recht te staan had eigenlijk ook iets meelijwekkends.

Met een certitude in het Vlaamse live circuit als De Mens (26/7, ❸) zat op De Kouter werkelijk niemand op zijn honger. Frank Van Der Linden was opnieuw, zowel in als tussen de nummers, zijn stoïcijnse zelf en de groep speelde met zoveel aanstekelijk enthousiasme dat we ons amper hebben gestoord aan de wat magere klankbalans. Wat voor uw baas een schier onmogelijke opgave is blijkt voor De Mens een koud kunstje te zijn: iedereen “Maandag” laten zingen op een vrijdagavond.

Dat The Kids (26/7, ❸) ook nog een ander gezicht hebben gekend dan waar het Antwerpse punk-trio eind jaren zeventig voor stond is inmiddels tussen de plooien van de Belpop geschiedenis weggevallen. De 64-jarige Ludo Mariman, nog steeds het boegbeeld van The Kids, eert immers alleen nog de eerste platen en die ene hit (“There will be no next time”) die het palmares van zijn groep rijk is. Dat lukt de voorbije jaren trouwens zo goed dat inmiddels – en met hoorbare bijval op de Kouter – ook “Bloody Belgium”, “I wanna get a job in the city”, “Do you love the nazi’s” en “Fascist cops” met terugwerkende kracht gemeengoed geworden zijn.

Het Gentse Rhea (26/7, ❷) speelde overduidelijk een thuismatch op Boomtown en zagen zich, met op de voorste rijen genoeg bekenden van hen, verzekerd van applaus en wat toegeworpen vrouwenondergoed (…). Het aanporren van de Kouter met enkele “motherfuckers” mocht wat ons betreft achterwege gelaten worden maar het stond hun strakke groepsprestatie ook niet in de weg. Alleen de prominent aanwezige MUSE ritmes en Royal Blood riffs leggen nog wat gebrek aan eigenheid bloot maar af te meten aan de goesting waarmee de groep op de Kouter stond te spelen was onze nieuwsgierigheid wel gewekt.

Een héél pak verder in zo’n groeiproces troffen we SONS aan op Boomtown (24/07, ❹). Sinds hun bijval via StuBru’s Nieuwe Lichting en die Werchter openingsspot van vorig jaar is dit onmiskenbaar Belgisch grote hoop voor de toekomst. Debuut “Family dinner” lost alvast de hoge verwachtingen in en ook live was dit een potje opwindende garagerock dat indien geserveerd in familieverband ongetwijfeld de tafel zal doen daveren. Presentator Jan Douwe Kroeske maakte gewag van Hollandse interesse maar de reikwijdte zou nog wel eens veel groter kunnen zijn voor dit Antwerps viertal. “Even if there’s no question, the answer is yes” hoorden we Robin Borghgraef zingen in het aanjagende “I need a gun”. De vraag of Sons het strafste was van ons weekje Boomtown hoeft bijgevolg niet te worden gesteld.