Daryl Hall & John Oates Openluchttheater (OLT)/Antwerpen 16/07/19

De hoop dat we ooit nog Daryl Hall & John Oates live gingen zien hadden wij al lang opgeborgen. Geen idee wat we hen ooit verkeerd hebben gedaan maar België lag op die spaarzame keren dat ze de voorbije jaren Europa aandeden nooit op hun route. De buitenlandse stops waren toen voor ons ofwel niet verenigbaar met onze agenda en/of té duur. We hadden er dus al jaren vrede mee dat een zéér dierbaar familielid van ons aan elke feesttafel herinneringen zou blijven ophalen aan die ene geweldige doortocht van het duo in de Brusselse AB, nu welgeteld 35 jaar geleden (en om het nog erger te maken: mét INXS in het voorprogramma!).

U denkt spontaan aan Leyers & Michiels maar neen, Hall & Oates – verkort bekt het beter – zijn het meest succesvolle duo die de popmuziek ooit heeft gekend. Minstens 5 wereldhits fluit u mee zonder goed te beseffen dat ze van hun hand zijn. Overigens slaagden zij er als één van de eerste blanken in om voor de soul die zij aan hun pop toevoegden het respect te verkrijgen van zwarte collega’s. Dat was zonder twijfel in grote mate te danken aan het gouden paar stembanden dat in de blue eyed Daryl Hall huist.

Kiezen om afgelopen dinsdag in het Rivierenhof te staan deden de meeste aanwezigen ongetwijfeld op basis van nostalgische overwegingen. Hall & Oates staan immers voor een in oorsprong seventies Philli soul sound (die overigens slechts met mate de oversteek maakte naar onze contreien) die in de jaren tachtig een meer gladgestreken rock-jasje aangestoken kreeg. Nadien stokte de jukebox maar wat er van hen al in zat had reeds de stempel van tijdloos opgeplakt gekregen. Dat het in Antwerpen een feest van herkenning ging worden stond vooraf vast want Hall & Oates zijn duidelijk niet van het soort dat zich live op véél verrassingen laat betrappen . Wie dus vooraf door die ‘Best Of’ van de heren nog eens had geluisterd was perfect voorbereid. “Maneater” zorgde echter niet voor een glorieuze Belgische herintrede want enkele vervelende fluittonen waren ons deel (tot ergens halfweg het concert) en zowat iedereen stond op het podium alsof ze de dag voordien door een interimkantoor inderhaast naar deze job waren gestuurd. Hall ontdooide het snelst en zei wel hoe “wonderfull” het was om voor het eerst in Antwerpen, “and in such a nice place” als het OLT , te spelen maar écht geloven deden we hem toch niet. Zichen-Zussen-Bolder had even goed geweest. “Out of touch” en “Method of modern love” hoorden we - hoe fout in zijn eighties-zijn ook - graag terug maar misten live de kamerbrede productie die de singels zo radiofähig maakten. “Say it isn’t so” en “One on one” leden daar minder onder en gleden bijgevolg makkelijker naar binnen. Dat ze blijven vasthouden aan hun cover van “You’ve lost that loving feeling” (het mooiste nummer ooit volgens Oates) als statement voor hun vintage soul-gehalte kwam naar ons gevoel wat geforceerd over maar liet het Rivierenhof wel uit volle borst meezingen. Meteen nadien spoorde het concert echter wel in de goede richting met het live (van de plaat) nauwelijks te overtreffen “She’s gone” en “Sarah Smile”. Hall had inmiddels plaats genomen achter de piano en dat was het punt waar de magie pas écht het concert binnenkwam en Antwerpen wél die “nice place” werd.
Daryl Hall krijgt doorgaans de meeste aandacht maar dat Oates meer is dan de snor van de twee bewees hij door de leiding te nemen in het samen gepende “Is it a star”, een nummer dat zich overigens uitstekend leende voor enkele geslaagde solospots tussen de inmiddels wakker geschoten begeleiders. En om het Rivierenhof helemaal op de knieën te krijgen volstond de intro van “I can’t go for that” om alle heupen - ook die van middelbare leeftijd! - los te krijgen. Dat ze op dat moment de climax van de avond (bissen “Rich girl”, “Kiss on my list” en “Private eyes”) nog achter de hand hadden zegt veel over het potentieel dat in dit concert zat maar er eigenlijk in Antwerpen te laat uitkwam. “You make my dreams come true” zong Hall in de allerlaatste toegift en dat was desondanks voor ons, om dit duo bij leven en welzijn toch nog eens live te mogen zien, ook geheel letterlijk te nemen. Benieuwd of ze hun in Antwerpen uitgesproken belofte om snel terug te keren ook zullen nakomen. Om dat op zijn echtheid te testen zullen we op een volgend feestje aan dat dierbaar familielid eens vragen of Hall dat zich 35 jaar geleden ook heeft laten ontvallen.