Daniel Norgren Moods/ Brugge 1/08/19

Wanneer een Zweed ergens het podium opkruipt wordt er haast standaard verwezen naar andere Zweedse muzikale exportproducten. Dat bevestigt keer op keer het cliché dat we het toch vreemd vinden dat er van daar uit ook iets interessants kan komen behalve veilige Volvo’s en doe-het-zelf meubelen. In geen van beiden herkennen we echter Daniel Norgren. Mocht hij de ontwerper van Volvo zijn dan reden er nu overal roestige pick-up trucks rond en ook de meubelen van IKEA zouden er karaktervoller uitzien maar wellicht ook niet passend in om het even welk huishouden. Norgren is met andere woorden niets van wat u van een Zweed zou verwachten. Zijn muziek heeft all kinds Americana geabsorbeerd en wordt steevast - het less is more principe aanhangig – met minimale middelen op de plaat gezet. Het dit jaar geloste “Wooh Dang”, zijn achtste al, is wederom een pareltje dat zich wat ons betreft kan meten met het beste wat er momenteel te vinden is in singer-songwriter land.

Nauwelijks goed twee maanden nadat Norgren een volgens de overlevering 5 sterren concert had gespeeld in de Antwerpse Roma was de Zweed vorige donderdag te gast in Brugge op het Moods festival. Het concert was veelbetekenend al weken volgeboekt. De zitjes op het Belfortplein zijn wel beperkt – een vriend van ons telde ze voor de sport en kwam uit op 500 stuks – maar de unieke locatie en Norgren’s muziek, voor de gelegenheid samen gebracht, beloofden niets meer dan een schitterende concertervaring.

Die verwachting loste Norgren met het statige Belfort voor zijn neus helemaal in. Het monumentale gebouw bood immers een sereen decor waarin Norgren’s sobere songs maar bovenal zijn innemende stem zich meteen thuis voelden. Norgren en zijn driekoppige begeleidingsband stonden onder de blote hemel met slechts een handvol spots voor wanneer de duisternis zou intreden. Wie deze locatie aandoet moet er zich immers steeds van vergewissen of, wegens regenweer, het ganse gebeuren niet is verplaatst naar de Brugse Magdalenazaal. Het mystieke “The Flow” dat met zijn voorzichtige pianotoetsen en weids gitaarmotief ook een hoogtepunt op een Ben Howard plaat zou kunnen zijn vulde het binnenplein helemaal op. In de stilte die tussen de noten vielen hoorde je zelfs enkele vogels die wellicht al jaren hun domicilie adres in het indrukwekkende gebouw hebben. Uit recensenten-jargon halen ze dan doorgaans het woord “magisch” boven. Ook wij kunnen er deze keer niet aan weerstaan.

De Nobelprijs literatuur ligt voor Norgren’s teksten nog niet binnen handbereik maar dat er muzikaal in veel van zijn nummers al een Dylan rondwaart is een goed begin. “Rolling rolling rolling” leek zo uit “The Last Walz” van The Band gestapt te zijn en bracht wat lichtheid in het concert nadat ook “The Power” en “The day that’s just begun” wellicht bij velen – toch al zeker die van ons - de keel hadden dichtgesnoerd. "Briljant" schreven we halfweg op in ons denkbeeldig notitieboekje maar de verleiding om toch met nog meer volume uit te pakken nekte nadien ei zo na “Black Vultures”. Ook “Music tape”, net als de voorgaande ook ééntje uit doorbraakplaat “Buck”, dreigde eventjes stuurloos te worden waardoor het concert halfweg wat op drift sloeg. Gelukkig was daar dan snel "Moonshine got me” om alles weer op juiste koers te brengen. Norgren keek met een mix van trots en verwondering naar het gevulde binnenplein en wist dat hij aan een gedenkwaardig concert bezig was en het publiek mee had. De groepsknuffel met zijn 3 bandleden, na enige bis “Let love run the game”, waarbij ze met vieren op en neer sprongen sprak boekdelen.

Ook in ons gezelschap wilden we van blijdschap elkander wel eens goed vastpakken beseffende net getuige te zijn geweest van een wel erg mooie symbiose tussen locatie en artiest. Daarmee moeten we niet alleen die Norgren, maar vanaf nu meteen ook dat Brugse Moods festival, goed in de gaten blijven houden.