Midnight Oil Amfitheater/Gelsenkirchen (DE) 13/07/19

Jongeren die oud genoeg zijn (zoals ons) zullen zich Midnight Oil vast nog herinneren. De Australische band onder leiding van de charismatische frontman Peter Garrett kende hoogdagen in de tweede helft van de jaren ’80 toen hun “Beds are burning” – een openlijke aanklacht tegen het onderdrukken van de Aboriginals in Australië – wekenlang de kop van alle hitlijsten bezette. De groep was dan al een vaste waarde in hun thuisland en zou daar op terugvallen nadat enkele platen en een handvol hitsingels later hun succes bij ons wat terugliep. Intussen had Garrett zich ook politiek opgewerkt tot een ministerpost. Maar inmiddels is ook dat weer verleden tijd en zet Garrett zijn politieke tribune – want dat was Midnight Oil zeker – weer muzikaal verder. De groep was destijds live een ware sensatie. In de annalen van (Torhout-)Werchter speelden ze in 1990 hoog op de affiche een ronduit fantastisch concert dat we hen een paar jaar later nog eens zagen overdoen in een niet eens volgelopen Brielpoort in Deinze. Dit Midnight Oil nog eens terug zien, sinds ze enkele jaren geleden opnieuw de gitaren van de haak hebben gehaald, kreeg aldus een hoge prioriteit toebedeeld, zelfs al moesten we ons daarvoor naar het Duitse Gelsenkirchen verplaatsen. Toegegeven, er bestaan bestemmingen die meer tot de rock-’n-roll verbeelding spreken.

Het Amfitheater in Gelsenkirchen bood qua aanblik nochtans hetzelfde als wat u zou aantreffen in het Openluchttheater van het Antwerpse Rivierenhof. Helemaal vollopen deed het niet maar tussen de naar schatting 1500 toeschouwers bevonden zich naast uiteraard veel Duitsers ook een pak Nederlanders en minstens nog 2 andere Vlamingen. Het idee om dan samen maar snel een potje te beginnen kaarten werd echter instant opgeborgen van zodra “The dead heart” in ware bisnummer-modus het Amfitheater deed recht veren. Uit de blik van Garrett was meteen af te leiden dat hij, nu deze tour met nog 1 concert in de Australische outback te gaan stilaan op zijn einde loopt, deze avond niet pro forma wou afwerken. Geheel volgens de traditie van de groep beloofde Garrett bij deze laatste stop op het oude continent zelfs nummers te zullen brengen die de groep al lang niet meer op het menu had gezet. En hij hield woord. Voor de finale waarin alle publieksfavorieten netjes elkaar opvolgden (“Beds are burning”, “Blue Sky Mine” en “Forgotten years”) dook de groep 75 minuten zijn back-cataloque in naar voor de hit-zoeker veel onbekende plekjes. Er zijn concerten die met dit concept halfweg al slagzij maken maar niet bij dit Midnight Oil. De groep met aan boord 5 kwieke zestigers en een éénmans blazerssectie maakte immers een wellicht voor gerontologen niet te verklaren gedreven indruk die zijn uitwerking op het ook al niet door jeugdigheid uitblinkend amfitheater niet miste. Naast rabiate fans die zowat alles wat de groep aanraakte in de armen sloten gingen ook de méér neutrale toeschouwers toch gezwind mee in deze minder voor de hand liggende trip down memory lane die de groep voor Gelsenkirchen uitrolde. Hoorde u al “If Ned Kelly was king” of “Only the strong” van de groep? Wel wij ook niet maar sinds Gelsenkirchen hebben we ze in een Spotify playlist gezet. Ook het werk uit “Earth and sun and moon”, de plaat waarmee we hen laatst aan het werk zagen 25 jaar geleden, voelde aan als het prettig weerzien met een oude vriend.

Tussen je publiek een geweten (proberen) schoppen en preken ligt een dunne lijn waar rockbands vaak mee worstelen, niet Midnight Oil omdat ze vooral hun songs het werk laten doen. Wat te denken van “Short memory”, met ook een verwijzing naar ons eigen koloniaal verleden, dat ons korte termijn geheugen ostentatief in de verf zet (“If you read the history books you'll see the same things happen again and again”) of “Blue sky mine” – Garrett met die wonderlijke mondharmonica partij! - dat het rekruteren van arbeiders voor lucratieve maar gevaarlijke asbestmijnen aan de kaak stelt. En dat Garrett midden het concert zijn overhemd uittrok was niet omdat het naarmate de avond viel in Gelsenkirchen warmer werd (integendeel) maar om ons een niet mis te verstane boodschap mee te geven op het T-shirt dat er onder zat (“To sin by silence when we should protest makes cowards of men”).

Of dit Midnight Oil nog zeggenschap heeft in het huidige muzikale landschap, dat betwijfelen we maar gegarandeerd spelen ze met een concert als dit moeiteloos de helft van wat op de najaarskalender van eender welke Belgische concertzaal staat naar huis. En een beetje geweten geschopt worden terwijl ze er dan toch zijn kan de dag van vandaag ook geen kwaad.